Φέτος σε βλέπουμε σε δύο πολύ πετυχημένες δουλειές, στον «Ζορμπά» σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα μαζί με τον Γιάννη Στάνκογλου, στο θέατρο του Ελληνικού Κόσμου αλλά και στο «Αυτή η νύχτα μένει» του Alpha. Τηλεόραση και θέατρο ταυτόχρονα. Ποιος από τους από δύο αυτούς ρόλους είναι πιο κοντά στην Ηλιάνα;

Δεν μπορώ να το απαντήσω με σιγουριά γιατί όταν προσεγγίζεις έναν ρόλο και αρχίζεις να δουλεύεις πάνω σε αυτόν, για να μπορέσεις να τον υποστηρίξεις, ψάχνεις να βρεις πού ταυτίζεσαι περισσότερο από το σε τι διαφέρεις. Οπότε και τους δύο ρόλους τους βλέπω πολύ οικείους για διαφορετικούς λόγους.

Πώς αισθάνεσαι που παίζεις σε ένα τόσο σημαντικό έργο όπως ο Ζορμπάς (τον ρόλο της Σουρμελίνας);

Αισθάνομαι υπέροχα και πολύ τυχερή και όχι μόνο του περιεχομένου του κειμένου του Καζαντζάκη και της διασκευής που έχει γίνει, αλλά κυρίως λόγω της συνεργασίας. Έτυχε να συνεργαστώ για πρώτη φορά με τον Γιάννη Κακλέα και για εμένα ήταν μια πάρα πολύ γόνιμη και πλούσια συνεργασία με πάρα πολύ ωραίους συναδέλφους σε ένα μεγάλο θέαμα που επίσης δεν είχα ξανακάνει. Είναι όλη η συνθήκη καινούργια για εμένα και πλούσια.

Σου έχει τύχει στην πραγματική σου ζωή να σε αναγκάζουν οι περιστάσεις να απορρίψεις κάποιον έρωτα όπως συμβαίνει στον Ζορμπά;

Ναι, μου έχει συμβεί να καταλαβαίνω ότι κάτι είναι αδιέξοδο ή ότι κάτι μπορεί να εμποδίζει την ομαλή μου εξέλιξη και να το ανακόπτω. Όχι στην κλίμακα που συμβαίνει στον Ζορμπά αλλά μου έχει τύχει να ανακόψω έναν έρωτα.

Στο «Αυτή η νύχτα μένει» υποδύεσαι μια τραγουδίστρια (Ζέτα) η οποία από την Αθήνα φτάνει στο Αγρίνιο και πιάνει δουλειά στο μπουζουξίδικο «Όνειρο». Θα ασχολιόσουν ποτέ επαγγελματικά με το τραγούδι;

Θα ήθελα πάρα πολύ να έχω δουλέψει τη φωνή μου με τέτοιον τρόπο που να μπορώ να ασχοληθώ και επαγγελματικά. Πάντα με γοήτευε η σκηνή από το πόστο του τραγουδιστή. Τραγουδάω μόνη μου στο μπάνιο, μου αρέσει το τραγούδι αλλά δεν έχω επενδύσει ενέργεια σε αυτή την κατεύθυνση για να μπορέσω τεχνικά να το στηρίξω, οπότε δε νομίζω να μπορούσα να το κάνω τόσο απλά. Θαυμάζω πάρα πολύ τους τραγουδιστές που έχουν σπουδάσει, που έχουν καλλιεργήσει τη φωνή τους.

Οι ερωτικές σκηνές σας με τον Βασίλη Μπισμπίκη στο σίριαλ γίνονται talk of the town. Υπάρχει αμηχανία σε τέτοιου είδους σκηνές;

Όχι ιδιαίτερη γιατί είναι τόσοι πολλοί οι παράγοντες εκείνη την ώρα που πρέπει να λάβει υπόψιν του ο ηθοποιός, οπότε το τελευταίο πράγμα που τον απασχολεί είναι αυτή η καθαυτή, ας πούμε, ερωτική διάθεση. Σίγουρα δεν υπάρχει ερωτική διάθεση, υπάρχει επαγγελματισμός. Πρέπει να λάβεις υπόψιν πού είναι η κάμερα, πού είναι το φως, να μην μασκάρεις τον συνάδελφο, να είναι σωστή η κίνηση για να πετύχει η λήψη. Μπορεί για τον κόσμο να φαίνεται οργανικό, άλλωστε και εμείς αυτή την ψευδαίσθηση προσπαθούμε να δημιουργήσουμε, αλλά για εμάς είναι κάτι πολύ τεχνικό. Πρέπει να λάβουμε υπόψιν πάρα πολλά πράγματα οπότε δεν υπάρχει αυτού του τύπου η αμηχανία, πόσο μάλλον όταν με έναν συνάδελφο νιώθεις μια σχετική οικειότητα και έχεις μια καλή επικοινωνία.

Τη σειρά τη βλέπεις;

Δεν τη βλέπω, η αλήθεια είναι ότι δεν προλαβαίνω να τη δω. Είναι τόσες πολλές οι ώρες που δουλεύω και τόση η κούραση, που προτιμώ να τη δω ή να δω μαζεμένα πράγματα σε μια φάση που θα είμαι λίγο πιο ήρεμη και πιο χαλάρη για να μπορέσω να το κρίνω το πράγμα λίγο πιο ψύχραιμα χωρίς να με πιάσει ο διάολος της αυτοκριτικής και του αυτομαστιγώματος (γέλια).

Παρατηρείς την εξέλιξή σου;

Την καταλαβαίνω την ώρα του γυρίσματος μέσα από τη δική μου αίσθηση, εκεί τη νιώθω την εξέλιξη αλλά και μέσα από τη συνεργασία μου με τους συντελεστές δηλαδή δεν χρειάζεται να τη δω αποτυπωμένη απαραίτητα στην τηλέοραση. Μπορώ να καταλάβω τις περισσότερες φορές τι έχω κάνει.

Πού στέκεσαι κυρίως;

Στο αν ήμουν παρούσα, αν έχω βάθος, αν είμαι οργανική, στο αν έχω καλή επικοινωνία με τους συμπαίκτες μου, στο αν έχω συνέπεια ψυχολογική στον χαρακτήρα που υποδύομαι από σκηνή σε σκηνή, τέτοια πράγματα.

Τι σου λένε οι φίλες σου που παίζεις με δύο από τους πιο γοητευτικούς Έλληνες ηθοποιούς (Στάνκογλου και Μπισμπίκη);

Με τρολάρουν οι φίλες μου (γέλια). Εντάξει, πολύ συχνά ακούω «ποιος στη χάρη σου» και τέτοια πράγματα αλλά είναι λογικό γιατί είναι και οι δύο υπέροχοι.

Επαγγελματικά πού βάζεις την κόκκινη γραμμή σου; Τι δεν θα έκανες όσα χρήματα και να σου έδιναν για μια δουλειά;

Δεν μπορώ εκ των προτέρων να το προδιαγράψω αλλά πάντα λειτουργεί πρώτα ένα καλλιτεχνικό κριτήριο που με κάνει να λέω ναι ή όχι σε μια δουλειά. Αν δηλαδή δεν εμπιστεύομαι τους συνεργάτες ή τις συνθήκες όσα χρήματα και αν μου δοθούν, δεν θα το κάνω και έχω αρνηθεί στο παρελθόν δουλειές με αρκετά χρήματα. Δεν είναι τα χρήματα το πρώτο δέλεαρ ούτε αμελητέο φυσικά αλλά νομίζω το καλλιτεχνικό ζήτημα είναι αυτό που πρώτα με κάνει να θέλω ή να μη θέλω να συμμετέχω σε μια δουλειά.

Το σήμα κατατεθέν σου είναι τα υπέροχα μακριά μαλλιά σου. Θα τα έκοβες αν χρειαζόταν για κάποιο ρόλο;

Ποτέ μη λες ποτέ. Δυσκολεύομαι να το φανταστώ αλλά δεν θα το απέκλεια, εξαρτάται από τη συνθήκη και πάλι.

Με γονείς ηθοποιούς πιστεύεις ήταν αναπόφευκτη η ενασχόλησή σου με την υποκριτική;

Αναπόφευκτη δεν είναι, αλλά χίλια τα εκατό η επιρροή ήταν καθοριστική. Πιθανόν αν είχα συναντήσει κάτι στο δρόμο μου που να με είχε γοητεύσει ακόμα περισσότερο να το είχα ακολουθήσει αλλά δεν συνέβη. Ήταν σχεδόν ένας ενστικτώδης μονόδρομος η ενασχόληση με την τέχνη και την υποκριτική.

Πριν από λίγες μέρες έγινε γνωστό ότι εκδόθηκε προεδρικό διάταγμα που υποβαθμίζει τα πτυχία των δραματικών σχολών εξισώνοντάς τα με το απολυτήριο του λυκείου. Πώς το σχολιάζεις;

Εδώ και κάμποσα χρόνια υπάρχει μια πάγια πολιτική, από πλευράς του κράτους, απαξίωσης της καλλιτεχνικής δραστηριότητας και των καλλιτεχνικών επαγγελμάτων με αποκορύφωμα τώρα το προεδρικό διάταγμα που ουσιαστικά χτυπάει τα εργασιακά μας δικαιώματα και μας τοποθετεί πάρα πολύ χαμηλά στην αγορά εργασίας. Γενικώς όμως υπάρχει μια φοβερή απαξίωση των επαγγελματιών του πολιτισμού που το είδαμε πολύ καθαρά μέσα στη διάρκεια της πανδημίας το πού μας τοποθετεί το κράτος. Όσο έχω προλάβει να μιλήσω με συναδέλφους και ανθρώπους από το σωματείο υπάρχει πολλή μεγάλη κινητικότητα και νομίζω θα υπάρξει μεγάλη αντίδραση σε αυτό.

Να πάμε λίγο πίσω στην πρώτη σου δουλειά και τα συναισθήματα;

Η πρώτη παράσταση που έπαιξα ήταν αμέσως όταν είχα τελειώσει τη σχολή μέσα από ένα μονοετές masterclass που είχα κάνει με τον Στέλιο Παυλίδη, τη Ρούλα Πατεράκη, το Δημήτρη Μαυρίκιο και τον Μιχαήλ Μαρμαρινό, όπου είχε καταλήξει σε μια παράσταση, σε μια σύνθεση κειμένων που την είχαμε παρουσιάσει για μια-δύο παραστάσεις στο θέατρο Θησείο. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά. Ήταν μαγική από τη μία και φοβερά αγωνιώδης από την άλλη. Νομίζω ότι σχεδόν ζαλιζόμουν από τον φόβο της σκηνής γιατί ήταν η πρώτη φορά που έπαιζα σε κοινό. Ήταν πολύ έντονο το συναίσθημα.

Τώρα πώς αισθάνεσαι στις πρεμιέρες;

Πλέον έχει αλλάξει πολύ αυτή η αίσθηση του άγχους και νιώθω προσμονή να παρουσιάσουμε στο κοινό το αποτέλεσμα της δουλειάς. Δηλαδή το περιμένω με μεγάλη προσμονή και όχι με άγχος και φόβο. Την περιμένω τη στγμή της πρεμιέρας που θα μπει ο κόσμος μέσα για να δω και εγώ τι αντίκτυπο έχει.

Πόσο σε επηρέασε η απώλεια του πατέρα σου;

Καθοριστικά. Είναι το πιο δυνατό συμβάν στη ζωή μου μέχρι τώρα. Δε νομίζω ότι με έχει κάτι μετακινήσει περισσότερο από αυτό και τόσο βαθιά. Μπορεί να μεγάλωσα με την μητέρα μου αλλά υπήρχε έντονο συναισθηματικό δέσιμο με τον πατέρα μου.

Έχεις πει σε συνέντευξή σου ότι η απώλειά του άλλαξε τις σχέσεις σου με όλους τους ανθρώπους και κυρίως τον εαυτό σου.

Νομίζω ότι έπαψα να φοβάμαι στη ζωή, εμπιστεύτηκα περισσότερο τον πυρήνα τον δικό μου, ενηλικιώθηκα θα έλεγα. Το κομμάτι των φόβων υποχώρησε και άρχισα να πατάω περισσότερο στα πόδια μου.

Το κομμάτι της οικογένειας το έχεις φανταστεί;

Ναι, το έχω φανταστεί. Θα μπορούσα να με δω μανούλα με τις συνθήκες βέβαια έτσι όπως εγώ φαντάζομαι ότι τις έχω ανάγκη, για να μπορώ να είμαι καλά μέσα σε αυτόν τον ρόλο της μητέρας.

Αν δεν γίνομαι αδιάκριτη, πώς θα έπρεπε αν ήταν αυτές οι συνθήκες για έσενα;

Το πρώτο είναι μια καλή συντροφική σχέση από την οποία θα μπορούσε να προκύψει ένα παιδί και το μοίρασμα του μεγαλώματος ενός παιδιού, υγεία βέβαια ψυχική και σωματική για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στις ανάγκες ενός νέου πλάσματος.

Η μαμά σου (Λίλα Καφαντάρη), να φανταστώ, θέλει να σε δει μανούλα;

Νομίζω ότι η μαμά μου θέλει να γίνει γιαγιά! Δεν ξέρω αν θέλει να δει εμένα μανούλα αλλά σίγουρα θέλει να γίνει γιαγιά (γέλια).