Μόλις γύρισες από το Λονδίνο. Πώς πέρασες;

Ήταν πολύ όμορφα! Μου δόθηκε η ευκαιρία να πάω στο Λονδίνο για την προβολή της ταινίας μας «Σμύρνη μου αγαπημένη», η οποία πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα Princess Anne του συλλόγου British Academy of Film and Television Arts. Ο συγκεκριμένος σύλλογος παρουσιάζει κάθε χρόνο τα βραβεία BAFTA, δηλαδή τα βραβεία Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Ήταν μία πολύ όμορφη εμπειρία γιατί αυτή η δουλειά είναι λίγο πιο «διεθνής», είναι μία μικρή Βαβέλ. Στην ταινία παίζουν εκτός από Έλληνες και Τούρκοι και Βρετανοί ηθοποιοί, οπότε είναι λίγο πιο multi national το καστ. Το Λονδίνο μου αρέσει πάρα πολύ και το καλό που έχει σε σχέση με άλλους προορισμούς είναι ότι δεν νιώθω τη γλώσσα να με χωρίζει από τον τόπο. Όταν είσαι σε μια ξένη χώρα έχεις την ανάγκη να επικοινωνήσεις, έτσι και στο Λονδίνο λόγω της οικείας γλώσσας είχα ακόμα πιο χαλαρή διάθεση. Νιώθω ότι μπορώ να κυκλοφορήσω μόνη μου, να λειτουργήσω κανονικότατα παρόλο που βρίσκομαι σε μια ξένη χώρα.

Η ταινία βγήκε στις ελληνικές αίθουσες πριν από λίγες μέρες...

Η ταινία βγήκε πριν από μία βδομάδα στα θερινά σινεμά σε μία πολύ ωραία μονταρισμένη εκδοχή της που είναι ελάχιστα πιο μικρή από αυτή που παίχτηκε στο σινεμά τον χειμώνα. Είναι πραγματικά μια πολύ ωραία ευκαιρία για αυτούς που δεν πήγαν να την δουν τον χειμώνα λόγω του κορονοϊού, να τη δούνε τώρα.

Είχες δηλώσει ότι «θα μιλάτε όλοι για αυτή την ταινία μόλις τη δείτε».

Είναι μία ταινία που αφορά πάρα πολύ τους Έλληνες. Δυστυχώς ή ευτυχώς είναι ένα θέμα που έχει παραμείνει κρυμμένο στις σελίδες των μαθητικών βιβλίων της ιστορίας. Είναι ένα σημαντικό γεγονός που άλλαξε την πορεία της Ελλάδας γιατί εξαιτίας αυτού ήρθαν στην Ελλάδα πάνω από ένα εκατομμύριο πρόσφυγες και ξαφνικά άλλαξαν την δομή της, έφεραν άλλα πολιτισμικά στοιχεία, άλλες συνήθειες. Η σημερινή Ελλάδα δεν θα ήταν έτσι χωρίς αυτή την εισροή των προσφύγων πριν από εκατό χρόνια. Αλλά τι ακριβώς συνέβη, γιατί συνέβη, ποιοι φταίγανε, αν κάποιοι φταίγανε περισσότερο ή κάποιοι λιγότερο, αυτό το περίπλοκο θέμα μπορείς να αρχίσεις να το καταλαβαίνεις από την ταινία. Σε πολλά σημεία υπάρχει φρίκη, υπάρχει δέος, δεν είναι πάντα ευχάριστες όλες αυτές οι «ανακαλύψεις», ειδικά όταν είναι τόσο δυνατές ιστορικά. Νομίζω ότι πρέπει να μπούμε όλοι σε αυτή τη διαδικασία, σε αυτό το σύμπαν που έχει δημιουργήσει η Μιμή Ντενίση και το λέω με την έννοια ότι το οφείλουμε στους εαυτούς μας να μάθουμε έστω και μέσα από αυτή την ταινία τι ακριβώς συνέβη τότε. Τι ρόλο έπαιζαν οι αποφάσεις των μεγάλων. Δεν είναι όμως ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ αλλά ένα ψυχαγωγικό έργο με μυθοπλασία, έρωτα και σχέσεις. Είναι ένα κομμάτι της Ελλάδας που οφείλουμε να μην το ξεχάσουμε και μια καλή ευκαιρία να επαναεισαχθεί τουλάχιστον στην μνήμη του μυαλού μας, αν όχι στην ύλη των βιβλίων.

Πες μας όμως και για το ρόλο σου στη σειρά της ΕΡΤ1 «Κι όμως είμαι ακόμα εδώ» ως μια γυναίκα που πέφτει θύμα λάθος διάγνωσης. Ποια ήταν τα στοιχεία που σε τράβηξαν σε αυτή τη μαύρη κωμωδία;

Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά μόλις διάβασα το σενάριο. Ναι μεν όπως είπες είναι μια μαύρη κωμωδία, γιατί τα πιο κωμικά στοιχεία ξεκινάνε από το θάνατο. Παρόλα αυτά, εγώ ζώντας και αναπνέοντας σε αυτή τη σειρά τους τελευταίους έξι μήνες, τα έχω λίγο απομυθοποιήσει. Θεωρώ ότι η ζωή και ο θάνατος πάνε αγκαλιά και όποιοι το ξεχνάνε αυτό κάνουν κακό στον εαυτό τους γιατί θεωρούν μέσα τους ότι θα ζήσουν για πάντα. Ξεχνάνε ότι η ζωή είναι μικρή και ότι ζούμε για το τώρα. Δεν ξέρει κανένας πόσο θα διαρκέσει η ζωή του και τι του είναι γραφτό να ζήσει και πόσα χρόνια θα ζήσει. Επομένως, μου αρέσει που μπορεί κάποιος να μπει στη διαδικασία να σκεφτεί. Μπορεί ο θάνατος να είναι κάπου κοντά, μπορεί και να μην είναι, όμως όταν έχουμε την αίσθηση και την επίγνωση ότι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, είμαστε πιο πολύ ευτυχισμένοι και πιο δημιουργικοί στο τώρα. Μπορούμε να ασχοληθούμε με το σήμερα, με τη δουλειά μας, τις σχέσεις μας και όχι με το τι θα γίνει σε είκοσι χρόνια από τώρα που μπορεί να μη ζούμε καν και δεν έχει καμία σημασία. Να σκεφτόμαστε ότι το τώρα είναι για πάντα.

Ποια θα ήταν η λίστα των πραγμάτων που θα έκανες αν μάθαινες ότι έχεις λίγους μήνες ζωής;

Δεν θεωρώ ότι δεν είναι εναρμονισμένα τα θέλω μου με τη ζωή μου, αν όμως μάθαινα ότι έχω λίγους μήνες ζωής ουσιαστικά ίσως να ταξίδευα, να ασχολιόμουν 100% με την οικογένειά μου, τους φίλους μου και τον σύντροφό μου. Δεν θα ήθελα να σπαταλήσω ούτε ένα δευτερόλεπτο με το να ασχολούμαι με τα επαγγελματικά παρά μόνο με την προσωπική μου ζωή.

Στη σειρά πρωταγωνιστείς μαζί με τον σύντροφό σου, Γιάννη Τσιμιτσέλη. Δεδομένου ότι είσαστε μαζί και στο σπίτι, πόσο καλό είναι για ένα ζευγάρι να είναι όλη τη μέρα μαζί;

Εξαρτάται από το ζευγάρι.Δεν ξέρω αν είναι η συνταγή επιτυχίας για όλους τους ανθρώπους που είναι μαζί αλλά σε μας δε λειτούργησε αρνητικά. Άλλωστε δεν ήμασταν και σε όλα τα γυρίσματα μαζί. Το ότι δουλεύουμε μαζί δεν σημαίνει ότι δουλεύουμε μαζί 50 ώρες την εβδομάδα. Για εμένα είναι πολύ ωραίο γιατί περνάμε καλά που είμαστε μαζί, δεν με δυσκολεύει, ίσα-ίσα μπορώ να πω ότι με κάνει και νιώθω όμορφα. Να πω εδώ ότι έχουμε κι άλλες φορές συνεργαστεί με τον Γιάννη οπότε αν μας είχε κουράσει αυτό θα είχαμε πει όχι στην πρόταση της ΕΡΤ. Και μάλιστα τώρα βρισκόμαστε στο τέλος των γυρισμάτων και μπορώ να σου πω με βεβαιότητα ότι θα ξανασυνεργαζόμασταν, όχι αμέσα αλλά γενικά, αν γινόταν μια πρόταση πιο μετά θα το κάναμε με ευχαρίστηση.

Ανταγωνισμός υπάρχει μεταξύ σας;

Κανένας ανταγωνισμός δεν υπάρχει. Για εμένα όταν δύο άνθρωποι αγαπιούνται δε χωράει ούτε ανταγωνισμός, ούτε ζήλεια, ούτε κακίες, ούτε τίποτα. Στην φιλία και στον έρωτα δε χωράει ανταγωνισμός.

Ποιος είναι ο ρόλος, τον οποίο υποδύθηκες και θα σου μείνει αξέχαστος;

Νομίζω ότι δύο ρόλοι που έχω υποδυθεί και είναι οι αγαπημένοι μου είναι αυτός της Ζαχαρούλας, σίγουρα, στο «Σμύρνη μου αγαπημένη» που δεν τον έχω παίξει μόνο στην ταινία αλλά και στο θέατρο. Με την Ζαχαρούλα είμαστε «μαζί» έξι χρόνια και κάτι παραπάνω. Ο δεύτερος μου ρόλος είναι ο φετινός της Κατερίνας Χατζή στο «Κι όμως είμαι ακόμη εδώ». Είναι ένας ρόλος πολύ ιδιαίτερος που τον έχω αγαπήσει όσο κι αν με έχει παιδέψει, γιατί σίγουρα είναι πολύ κουραστικά τα γυρίσματα και γενικότερα είναι πολύ απαιτητικός ρόλος. Όποτε τον αγαπάω παρά την κούραση που νιώθω διαρκώς.

Τελειώνοντας το σχολείο πέρασες στη Νομική και μετά πήγες σε σχολή δημοσιογραφίας. Τι έγινε μετά; Η υποκριτική περνούσε τότε από το μυαλό σου;

Μόλις τελείωσα την νομική έκανα έναν χρόνο δημοσιογραφία στο Εργαστήρι Δημοσιογραφίας. Όταν είσαι μικρός δεν ξέρεις ακριβώς τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου, είσαι αδιαμόρφωτος και νομίζω ότι ως αδιαμόρφωτο κορίτσι που ήμουν δοκίμασα τη Νομική, τη δημοσιογραφία, πράγματα που μου αρέσουν θεωρητικά. Δηλαδή και το γράψιμο μου αρέσει και η νομική επιστήμη μου αρέσει αλλά στην πράξη βλέποντας σε τι επαγγέλματα οδηγούν αυτές οι σπουδές, ήμουνα πολύ αποθαρρυμένη, δηλαδή θεωρούσα ότι δεν θέλω να ασχοληθώ ούτε με το ένα ούτε με το άλλο. Στο μεταξύ, είχα κάποιες απογοητεύσεις, οπότε σιγά-σιγά μέσα από την εσωτερική κουβέντα με τον εαυτό μου χρειάστηκε να πάω για λόγους πιο πολύ ψυχολογικούς και εντελώς αντιδραστικούς στη Δραματική σχολή, πιο πολύ για θεατρικό παιχνίδι. Ήθελα δηλαδή να ξεφύγει λίγο το μυαλό μου, να χαλαρώσω, να κάνω μια επανεκκίνηση. Ξεκίνησα από το θεατρικό εργαστήρι και στις 20 μέρες έδωσα για τη Δραματική σχολή κατευθείαν.

Πώς το αποφάσισες, πώς έγινε μέσα σου αυτό το «κλικ» που σε έκανε να αλλάξεις διαδρομή;

Από μικρή με πήγαινε η μητέρα μου και έβλεπα πολύ σινεμά και θέατρο. Ήμουνα 3-4 χρονών θυμάμαι. Αυτό έκανε πάρα πολύ καλό στην προσωπικότητά μου γιατί αν η τέχνη είναι «καλή», δηλαδή αν βλέπεις ωραία θεάματα, χρήσιμα θεάματα όπως το «Σμύρνη μου αγαπημένη», αντίστοιχα διαμοφώνεσαι και καλλιεργείσαι. Επομένως μου έκανε πάρα πολύ καλό στην εκπαίδευση μου και με διαμόρφωσε με τέτοιο τρόπο που αγαπούσα πάρα πολύ και το θέατρο και το σινεμά, οπότε όταν χρειάστηκε να δω και να αποφασίσω τι θα κάνω με τη ζωή μου, με κάποιο τρόπο στράφηκα εκεί. Στην αρχή η σκέψη μου ήταν να πάω να κάνω θεατρικό παιχνίδι, να ασχολούμαι με το θέατρο που τόσο μου αρέσει. Ήταν λίγο δοκιμαστικό μέσα μου δεν ήξερα ακριβώς τι να κάνω, δεν ήταν μια ξεκάθαρη επιλογή ότι θα πάω να γίνω ηθοποιός αλλά μόλις μπήκα στη Δραματική σχολή και ασχολήθηκα με το θέατρο, γνώρισα συναδέλφους, είδα τον τρόπο σκέψης τους. Μόλις ουσιαστικά ξεκίνησα αυτό το ταξίδι συνειδητοποίησα ότι αυτός ήταν ο προορισμός μου. Στην πορεία βεβαία, εννοείται οτι όταν παίρνεις μία απόφαση, δεν σημαίνει ότι όλα θα λειτουργήσουν. Στάθηκα όμως τυχερή και δούλεψα πολύ σκληρά. Συνέχεια προσπαθώ να βελτιώνομαι και αυτό δε σταματάει ποτέ. Έτσι με τα λίγα και τα πολλά έχουν περάσει 13 χρόνια από την πρώτη μου δουλειά.

Ζούμε στην εποχή της εικόνας κι εσύ ειδικά κάνεις και μια δουλειά που έχει σχέση και με την εικόνα, άρα πόσο ασχολείσαι με αυτήν;

Θα έπρεπε να ασχολούμαι πιο πολύ. Τώρα είμαι σε πολύ βασικό επίπεδο, άντε να κάνω καμιά αποτρίχωση, να κάνω λίγο τα νυχάκια μου, τρέχω να προλάβω να κλείσω κάποιο ραντεβού για να είναι τουλάχιστον το σώμα και το πρόσωπο μου περιποιημένο. Για τον εαυτό μου κάνω πάρα πολύ λίγα πράγματα, αυτή ειδικά την περίοδο που είμαι στην τελευταία φάση των γυρισμάτων για το «Κι όμως είμαι ακόμα εδώ», που έχει πολύ μεγάλο όγκο δουλειάς. Φαντάσου αφιερώνω περίπου 50 ώρες την εβδομάδα, συν το διάβασμα, τις μετακινήσεις και πολλά άλλα. Ιδανικά θα ήθελα να ασχολούμαι αρκετά περισσότερο με τον εαυτό μου όχι μόνο με στόχο την ομορφιά, αλλά και για την υγεία. Γενικά μου λείπει ο προσωπικός χρόνος. Θα ήθελα ιδανικά να κάνω περισσότερη γυμναστική, να είμαι πιο συνεπής στη ρουτίνα ομορφιάς μου, να κάνω καλό πλύσιμο στο πρόσωπό μου, να βάζω καλές κρέμες. Τους τελευταιούς μήνες κάνω τα βασικά αλλά οπότε έχω χρόνο σε άλλες φάσεις της ζωής μου, είμαι πιο πολύ της περιποίησης.

Προσέχεις τη διατροφή σου, τη φυσική σου κατάσταση;

Καταλήγω να κάνω το μήνα δύο με τρεις φορές pilates, το οποίο είναι σαν μια τρύπα στο νερό, αλλά από το τίποτα έχω συμβιβαστεί με αυτό το λίγο. Αν εξαιρέσεις τα γλυκά, τη διατροφή μου, ναι την προσέχω, βέβαια είμαι πολύ των παγωτών ειδικά τώρα που είναι καλοκαίρι και σ’ αυτό δεν μπορώ να αντισταθώ. Κατά τ’άλλα προσέχω. Δεν μου αρέσουν έτσι κι αλλιώς τα junk food, δεν θα τα ζηλέψω. Θα ζηλέψω όμως ένα γλυκάκι ή λίγο παγωτό!

Δεν θα λαχταρήσεις μια πίτσα ή ένα σουβλάκι;

Μπορεί να φάω μία φορά το μήνα αν θα παραγγείλουμε σπίτι αλλά δε μου λείπει. Είναι και θέμα υγείας. Το τι βάζουμε μέσα στο σώμα μας παίζει πολύ μεγάλο ρόλο για την μετέπειτα πορεία μας, οπότε έχω και στο μυαλό μου να προσέχω να μην τρώω βλακείες, να τρώω φρέσκα φρούτα, λαχανικά, καλά κρέατα αλλά όχι πολλά. Προσπαθώ να έχω μια ισορροπία.

Έχεις ανασφάλειες σε σχέση με τον χρόνο;

Θεωρητικά δεν θέλω να γεράσω, δεν είναι κάτι που θέλω να γίνει αλλά πιστεύω ότι επειδή ο χρόνος δεν περνάει πολύ γρήγορα, βλέπεις δηλαδή σιγά-σιγά όλα τα σημάδια του χρόνου πάνω σου, σε προετοιμάζει. Δεν ξεκινάς από τη μία μέρα στην άλλη να γίνεσαι διαφορετική. Γίνεται αργά αργά οπότε η φύση σου δίνει το χρόνο να επεξεργαστείς τις αλλαγές και να προετοιμαστείς για αυτές. Σίγουρα υπάρχουν τρόποι να επιβραδύνεις κάποια από αυτά τα σημάδια με τις καινούργιες θεραπείες που βγαίνουν. Δεν είναι ότι είσαι στο έλεος του χρόνου.

Πρόσφατα η Χριστίνα Μπόμπα μίλησε για τα αρνητικά σχόλια που έλαβε στο instagram. Έχεις δεχτεί ανάλογα σχόλια; Πώς αντιδράς;

Γενικά δεν μου κάνουν τέτοιου είδους σχόλια και είναι αρκετά σπάνιο να υπάρχει κάποιο κακό σχόλιο κάτω από μία φωτογραφία μου, το οποίο αν το δω θα το διαγράψω συνήθως. Θα το σβήσω για να σβήσω την αρνητική ενέργεια. Είμαι της λογικής ότι όταν κάποιος δε μας αρέσει δεν τον ακολουθούμε, δεν είναι υποχρεωτικό να τον παρακολουθούμε. Όποιος θέλει με ακολουθεί, όποιος δεν θέλει δε μ’ ακολουθεί. Ξαναλέω όμως, είναι τόσο σπάνια αυτά τα σχόλια. Είναι και η φύση βέβαια του ανθρώπου τέτοια. Μπορεί να ακούς χίλια καλά και θα σταθείς στο ένα κακό. Δεν ασχολούμαι όμως με αυτά. Σίγουρα με ενδιαφέρει η γνώμη και η κριτική για τη δουλειά μου αλλά οτιδήποτε άλλο και μάλιστα κακόβουλο που έχει να κάνει με το πώς είναι π.χ. τα δάχτυλα των ποδιών μου, δεν με αφορά και δεν θα ασχοληθώ. Και να σου πω και κάτι άλλο; Κανείς δεν αρέσει σε όλους, έτσι κι αλλιώς. Είμαι εξοικειωμένη με αυτή την ιδέα.

Έχεις μπει ποτέ στη διαδικασία να θέλεις να απαντήσεις;

Όχι, όχι, δε μου βγαίνει να απαντήσω σε κανέναν.

Δέχεσαι φλερτ στο instagram;

Λίγα πράγματα κυρίως είναι κομπλιμέντα, δεν είναι φλερτ. Φαντάζομαι ότι έχει να κάνει με ότι είναι γνωστή η προσωπική μου κατάσταση.

Δεδομένου ότι και ο Γιάννης είναι ένας πολύ όμορφος άνδρας, ποιος ζηλεύει πιο πολύ τον άλλον σε σχέση με τις εκδηλώσεις θαυμασμού;

Πιστεύω ότι η ζήλεια είναι ένα συναίσθημα άχρηστο. Θεωρώ ότι είτε ζηλεύεις κάποιον, είτε δεν τον ζηλεύεις αν είναι να γίνει κάτι θα γίνει. Ζήλεια ξε-ζήλεια δεν μου αρέσει να ζηλεύω και ειδικά αν έχεις κάποιον απέναντί σου που τον εμπιστεύεσαι. Αντικειμενικά πιο ζηλιάρης ως προσωπικότητα είναι ο Γιάννης, όχι όμως σε υπερβολικό βαθμό. Αλλά ναι, αν πρέπει να μας συγκρίνω ο Γιάννης είναι πιο ζηλιάρης.

Σε ενοχλεί όταν σε ρωτάνε για τα σχέδια σου όσον αφορά στην προσωπική σου ζωή;

Με ενοχλεί γιατί πιστεύω ότι είναι ένας κατευθυνόμενος τρόπος των δημοσιογράφων να πουν στις γυναίκες του σήμερα ότι αυτός είναι ο προορισμός τους. Είτε το κάνουνε από αμηχανία, είτε επειδή έχουν έλλειψη ερωτήσεων, είτε επίτηδες, θα σε ρωτήσουν «Θα παντρευτείς; Θα κάνεις παιδιά»; Αλλά όπως προείπα ουσιαστικά κατευθύνεις τη νέα γυναίκα, την ανύπαντρη που δεν έχει παιδιά, να της πεις «Ξέρεις κάτι; Δεν έχεις ολοκληρωθεί. Έχεις ακόμα έναν δρόμο να διανύσεις αν θέλεις να σε θεωρήσω εγώ ευτυχισμένη». Οπότε εμένα προσωπικά δε μου αρέσει γιατί έχω έναν ολοκληρωμένο τρόπο άποψης απέναντι στη ζωή. Δεν θεωρώ ότι ο προορισμός μας είναι να παντρευτούμε απαραίτητα. Πράγματι είναι υπέροχος προορισμός το να κάνεις παιδιά αλλά δεν είναι μονόδρομος επίσης. Επομένως, όταν αυτές οι ερωτήσεις γίνονται δημόσια και κυρίως απευθύνονται σε γυναίκες και όχι στους άνδρες, είναι ένας τρόπος ουσιαστικά να ασκείται πίεση στις νέες γυναίκες για το τι είναι και τι δεν είναι ευτυχής κατάληξη, το οποίο είναι εντελώς πλασματικό και αυτό δε μου αρέσει. Και αν μάλιστα αυτές τις ερωτήσεις τις απαντάς συνέχεια μέσα σε ένα χρόνο, για μένα δεν καταντάνε μόνο ενοχλητικές αλλά εντελώς βαρετές. Πραγματικά δεν ξέρω κάθε φορά με πόσους διαφορετικούς τρόπους πρέπει να απαντήσω σε αυτές εκτός αν πρέπει να έχω μια ίδια απάντηση να λέω συνέχεια.

Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου σχέδια;

Προς το παρόν είναι άγνωστα τα επαγγελματικά μου σχέδια. Είναι μια ωραία περίοδος όταν τελειώνει κάτι και ξεκινάει κάτι καινούργιο. Σίγουρα μέχρι και τον Ιούλιο είμαι δοσμένη ψυχή τε και σώματι στο «Κι όμως είμαι ακόμα εδώ» που προβάλλεται από την ΕΡΤ1 κάθε Σαββατοκύριακο στις οκτώ. Μετά είναι άγνωστο το τι θα ξημερώσει αλλά πάντα είναι πολύ όμορφο να βλέπεις τι θα κάνεις του χρόνου. Ναι μεν από τη μία έχει μία ανασφάλεια αλλά και μια δημιουργική άγνοια του τι θα γίνει μετά. Οπότε βρίσκομαι τώρα σε αυτή τη φάση και ταυτόχρονα περιμένω τις διακοπές μου που πλησιάζουν και με πολύ μεγάλη χαρά θα ξεκουραστώ, θα γεμίσω τις μπαταρίες μου, θα συγκροτηθώ και όλα καλά.

Όλα τα καλά λοιπόν σου εύχομαι και να περάσεις ένα όμορφο καλοκαίρι!

Καλό καλοκαίρι σε όλους και στις αναγνώστριές σας!