Φέτος θα σε βλέπουμε στην ΕΡΤ1 στην κωμωδία «Χαιρέτα μου τον Πλάτανο» που έχει ένα πολύ ευρηματικό σενάριο.
Πράγματι είναι ένα πολύ έξυπνο σενάριο. Η σειρά εκτυλίσσεται σε ένα κλασικό χωριό της αγαπημένης ελληνικής περιφέρειας με τους χαρακτήρες και τους τύπους των ανθρώπων. Εκεί λοιπόν υπάρχει μια πολύ μεγάλη διαθήκη ενός μυστήριου ανθρώπου από το χωριό, που την αφήνει στα τρία εγγόνια του με την προϋπόθεση ότι αν καταφέρουν να ζήσουν για ένα χρόνο σε αυτό το χωριό, θα πάρουν από ένα πολύ μεγάλο ποσό. Αλλά αν δεν τα καταφέρουν τα χρήματα θα μείνουν στην κοινότητα του χωριού. Οπότε καταλαβαίνετε ότι οι Πλατανιώτες θέλουν να μην τα καταφέρουν τα εγγόνια του και τότε αρχίζουν οι παράλληλες δράσεις ανθρώπων και οι τρόποι που συνδέονται οι μεν με τους δε. Αυτό που νομίζω είναι χαρακτηριστικό στο σενάριο και είναι και ένα από τα ατού του, είναι ότι δεν στηρίζεται σε λίγες ιστορίες αλλά απλώνει τα πλοκάμια του, οπότε αμέσως αποκτά ενδιαφέρον, δημιουργεί, θα έλεγα, μια ποικιλία. Έχει πολύ χιούμορ, ελπίζουμε και φιλοδοξούμε να γελάσουν οι τηλεθεατές.
Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος;
Εγώ είμαι από τους Πλατανιώτες, έχω το παντοπωλείο του Πλατάνου, είμαι ο κουτσομπόλης του χωριού, ο άνθρωπος που θέλει να τα ξέρει όλα και να τα μαρτυράει. Το βασικό του χαρακτηριστικό είναι ότι θέλει διακαώς να γίνει ο πρόεδρος της κοινότητας, δηλαδή να πάρει τη θέση του Πέτρου Φιλιππίδη, (του Παρασκευά στη σειρά).
Ένα μέρος των γυρισμάτων έγιναν στα Καλάβρυτα. Θα μπορούσες να ζήσεις στην επαρχία;
Ναι, πράγματι τα πρώτα εξωτερικά γυρίσματα ξεκίνησαν από τα Καλάβρυτα (στη λίμνη Ζαχλωρού και στο φαράγγι του Βουραΐκού), η σειρά έχει αρκετούς φυσικούς χώρους, σπίτια και αυλές. Εγώ είμαι παιδί της επαρχίας, γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καλαμάτα η οποία σήμερα μπορεί να είναι μια μεγάλη πόλη αλλά τη δεκαετία του ‘80 ήταν επαρχία. Οι γονείς μου προέρχονταν από χωριά οπότε έχω μνήμες - ακόμα μπορώ να φέρω στο μυαλό μου τη μυρωδιά της επαρχίας. Έχει τα καλά και τα κακά της..Αν θα επέστρεφα; Θα γύρναγα μόνο αν είχα μια δουλειά αλλά επειδή η δουλειά μου είναι εντελώς επικεντρωμένη στην Αθήνα, εννοώ το σύνολο των δουλειών μου, δυστυχώς ή ευτυχώς, είμαι παιδί της Αθήνας πια.
Πόσο έχει επηρέασει ο κορονοϊός τα γυρίσματα σας;
Κάνουμε συχνά τεστ, προσέχουμε πάρα πολύ, όπου συνωστιζόμαστε φοράμε μάσκες, κρατάμε πολύ σωστά τα μέτρα ασφαλείας για έναν βασικό λόγο: ένα κρούσμα θα προκαλέσει μια μεγάλη και επικίνδυνη αναστάτωση. Θα σταματήσουν τα γυρίσματα, θα μπούμε σε καραντίνα οπότε καταλαβαίνεις ότι είναι πολύ σοβαρό και για αυτό το έχουμε καθημερινά στο μυαλό μας και προσέχουμε. Από εκεί και πέρα δεν θα σταματήσουμε τις ζωές μας για τον κορονοϊό γιατί δεν μας παίρνει. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτόν μέχρι να τον αντιμετωπίσουμε ριζικά.
Θα λέγαμε είσαι από τους τυχερούς της δύσκολης αυτής εποχής αφού η νέα σεζόν ξεκίνησε καλά με πολλές δουλειές και με περιοδείες του «ΑΡΤ» του Σταμάτη Φασουλή.
Ναι ξεκίνησε με το ΑΡΤ, έχω και το θέατρο και την τηλεόραση μπροστά μου και πράγματι αισθάνομαι ότι είμαι από τους τυχερούς και τους ευνοημένους. Μακάρι όλοι οι συνάδελφοι να μπορούσαν να κάνουν τηλεόραση τη χρονιά που έρχεται. Και ενώ ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά για τα θέατρα εγώ έχω τη χαρά να έχω ξεκινήσει μια υπέροχη συνεργασία με το «Επι Κολωνώ» με την Παναγιώτα Βλαντή και τον Κωνσταντίνο Λάσκο πάνω στο σπουδαίο ισπανικό έργο «Η νεκρή λίμνη» σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη αλλά πάντα με το φόβο και το άγχος τι θα γίνει με τον κορονοϊό και τι μέτρα θα παρθούν από την πολιτεία. Επίσης, συνεχίζω για 3η χρονιά στην υπέροχη, βιωματική παράσταση «Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς» με τον Γιώργο Γαλίτη σε σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη.
Το ΑΡΤ είναι ένα έργο που αναφέρεται στην αντρική φιλία. Πιστεύεις ότι η αντρική φιλία είναι πιο ειλικρινής από τη γυναικεία;
Δεν το διαχωρίζω. Έχει να κάνει με ανθρώπινα χαρακτηριστικά και ανθρώπινες πτυχές της ζωής. Μπορεί να έχουν άλλο χρώμα οι αντρικές από τις γυναικείες σχέσεις, να έχουν μικροιδιαίτερα χαρακτηριστικά αλλά ο βασικός πυρήνας είναι η φιλία μεταξύ των ανθρώπων. Εγώ επειδή έχω τη χαρά να έχω πολύ δυνατές φιλίες από την εφηβεία μου, που έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου και ακόμα παίζουν, από ένα σημείο και μετά ξεπερνάς την έννοια της φιλίας και υπάρχει αγάπη, συμπόρευση, τους ξέρεις και σε ξέρουν, ξεπερνάς τα όποια μικροπροβλήματα και μικροδιαφορές. Ειδικά με τους περισσότερους κοντινούς μου φίλους, έχω εξαιρετικά μεγάλες διαφορές αλλά παρόλα αυτά αυτές οι διαφορές στο όνομα της φιλίας εξαφανίζονται ή αν όχι γίνονται απόλυτα διαχειρίσιμες.
Για να πάμε στις Άγριες Μέλισσες…. Όταν σου πρότειναν τον ρόλο του Κλεομένη περίμενες την τόσο μεγάλη επιτυχία;
Φαινόταν από τον τρόπο που ήταν γραμμένο το σενάριο από τη κεντρική ιδέα και από τον τρόπο που θα χτιζόταν και τους συντελεστές ότι θα είναι μια πολύ καλή δουλειά. Βεβαία πιστεύω ότι κανείς δεν φανταζόνταν αυτή την τόσο μεγάλη απήχηση στο τηλεοπτικό κοινό. Είναι πολύ μεγάλη χαρά για έναν ηθοποιό να παίζει σε μια τόσο μεγάλη επιτυχία και για εμένα ειδικά γιατί πήρα το ρίσκο να ερμηνεύσω έναν πολύ ιδιαίτερο και δύσκολο ρόλο, έναν από τους πιο δύσκολους που έχω κάνει ειδικά στην τηλεόραση, γιατί έπρεπε να έχει μια πολύ λεπτή ισορροπία. Αυτό που μου άρεσε πάρα πολύ στον Κλεομένη είναι ότι του δόθηκε η ευκαιρία και σκηνοθετικά όσο και σεναριακά να δείξει και άλλες πτυχές του χαρακτήρα του. Το χάρηκα πάρα πολύ αυτό το ταξίδι.
Φαίνεσαι πολύ καλός και ευγενής άνθρωπος. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να μπεις στον ρόλο ενός κακού;
Ο ηθοποιός πρέπει να ψάξει, να σκάψει και να βρει εκείνα τα χαρακτηριστικά του ρόλου που του δίνεται κάθε φορά τα οποία θα αναδείξουν την προσωπικότητα του εκάστοτε ρόλου. Αυτή είναι η δουλειά μου, αυτό είναι το μεράκι μου και αυτή είναι και η μεγάλη πρόκληση. Μπορείς να απομακρυνθείς από την περιοχή του εαυτού σου και να δημιουργήσεις και να εξευρήσεις, να κάνεις κτήμα σου περιοχές τελείως μακρινές από εσένα. Αυτή είναι και η μαγεία της δουλειάς. Το στοίχημα με τον Κλεομένη ήταν να μη γίνει αντιληπτή από τους υπόλοιπους ήρωες και βεβαίως από τους τηλεθεατές, η αληθινή του ταυτότητα. Αργότερα μπήκα στη διαδικασία να προσεγγίσω και να αναδείξω τον συναισθηματικό του κόσμο αφού ναι μεν ήταν ένας κακός χαρακτήρας αλλά υπήρχε λόγος που συνέβαινε αυτό.
Έχει τύχει στην αληθινή σου ζωή να χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις το ταλέντο που έχεις στην υποκριτική;
Όχι. Στη ζωή κάνουμε πολλές φορές συμβιβασμούς. Άλλωστε οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύπλοκες και οι σχέσεις είναι διαφορετικές μεταξύ των ανθρώπων. Άλλη σχέση διαμορφώνεται με το αφεντικό σου, άλλη με τους φίλους σου, άλλη με το παιδί σου, άλλη με τη γυναίκα σου, όλες οι σχέσεις έχουν την δική τους πορεία και την δική τους δυναμική. Οπότε αυτές οι διαφοροποιήσεις είναι άλλοτε διαχειρίσιμες και άλλοτε λιγότερο διαχειρίσιμες. Η βασική σου προσωπικότητα παραμένει ίδια αλλά αν κάποια στιγμή θες να μιλήσεις διαφορετικά αλλά κρατιέσαι, αυτό είναι ένα είδος διαφορετικής διαχείρισης της εκάστοτε σχέσης. Έτσι και αλλιώς χιλιάδες φορές μέσα στην ημέρα δεν μιλάμε όπως θα θέλαμε να μιλήσουμε.
Τι μπορεί να σε βγάλει εκτός εαυτού;
Η αγένεια, η ασυνέπεια και η αδικία σε όλες τις μορφές της. Η αγένεια κυρίως όταν εκφράζεται με πράξεις, δηλαδή σου δείχνω και μου δείχνεις ότι δεν σε υπολογίζω. Πολλές φορές μπορεί να το κάνω κι εγώ χωρίς να το θέλω.Για παράδειγμα κάποιος που περπατάει μέσα στο δρόμο μιλώντας στο κινητό και εσύ πρέπει να τον προσπεράσεις και να προσέξεις να μην τον χτυπήσεις, αυτό το θεωρώ μέγιστη αγένεια από την πλευρά του.
Η αναγνωρισιμότητα επηρέασε την καθημερινότητά σου;
Σε πολύ λίγες στιγμές αλλά είναι πώς το τοποθετείς μέσα σου. Αν το τοποθετείς ότι είναι απλά μια φυσική συνέπεια της αγάπης που δημιουργείς μέσα από τη δουλειά σου στον κόσμο τότε είσαι «υποχρεωμένος» να το υποστηρίξεις. Θα βγάλεις τη φωτογραφία, θα πεις την καλή κουβέντα, θα μιλήσεις με το παιδάκι γιατί σε είδε στο παιδικό θέατρο. Θέλω να πω δηλαδή ότι η αναγνωρισιμότητα είναι κομμάτι της δουλειάς μας και ειδικά όταν δεν γίνεται ενοχλητική, επηρεάζοντας την προσωπική σου ζωή. Πάντως δεν είμαι από αυτούς που έχω γνωρίσει κάποια τρομερή εκδήλωση θαυμασμού. Εισπράττω όμως τόση αγάπη από τον κόσμο που είναι μέγιστο κέρδος για εμένα, όχι απλά το χαίρομαι αλλά νιώθω ευλογημένος.
Έχεις πει ότι πιο νέος ήσουν ιδιαίτερα εξωστρεφής. Έχεις αλλάξει μεγαλώνοντας;
Όταν βρίσκομαι σε μια στενή παρέα και νιώσω οικειότητα γυρνάω σε αυτό που ήμουν αλλά με το βάρος της ζωής και τις υποχρεώσεις χάνουμε την παιδικότητα και τον αυθορμητισμό που είχαμε στην εφηβεία μας. Η αλήθεια είναι ότι έχω κλειστεί τα τελευταία χρόνια περισσότερο στον εαυτό μου λόγω του τρεξίματος. To άγχος και η καθημερινότητα λιγοστεύουν τις στιγμές που είσαι εξωστρεφής. Αλλά με τους λίγους αυτούς ανθρώπους όταν βρίσκομαι είμαι πολύ εξωστρεφής και μου αρέσει πάρα πολύ το γέλιο και το χιούμορ.
Η σύζυγός σου είναι θεατρολόγος. Ζητάς την γνώμη της;
Ναι φυσικά, συζητάμε πολύ συχνά για τις δουλειές αλλά με μια απόσταση ασφαλείας. Δεν είναι ηθοποιός οπότε δεν επεισέρχεται στην σχιζοφρένεια του ηθοποιού. Μένει στο καθαρό πλαίσιο της κουβέντας όπως για το θέατρο, το έργο, έναν ρόλο. Με τη γυναίκα μου έχουμε κρατήσει αυτή την ισορροπία και είναι ο πιο αυστηρός κριτής μου βέβαια.
Από τότε που έγινες πατέρας πόσο άλλαξες;
Φωτίζονται άλλες μεριές όταν γίνεσαι γονιός. Παύεις να ασχολείσαι με απλά πράγματα και ασχολείσαι με πολύ πιο σοβαρότερα στη ζωή σου. Πρέπει να αναλάβεις άλλες πρωτοβουλίες και να ξεκαθαρίσεις πράγματα για να δώσεις χώρο σε νέες καταστάσεις. Πρέπει να θυμηθείς πώς ήσουν εσύ ως παιδί, τη σχέση που είχες με τον πατέρα σου – εγώ βέβαια είχα την ατυχία να χάσω τον πατέρα μου στα 15.
Πολύ δυσάρεστο γεγονός. Είσαι αυστηρός στο ρόλο του μπαμπά;
Εκεί που χρειάζεται, προσπαθώ να βάζω τα όρια. Είμαστε πολύ ανοιχτοί ως οικογένεια και μιλάμε πάρα πολύ με τα παιδιά. Συζητάμε το οτιδήποτε και φυσικά υπάρχουν στιγμές που συγκρουόμαστε. Για παράδειγμα μπορεί το παιδί να μην θέλει να φάει όσπρια οπότε εκεί σταματάει η δημοκρατία και ξεκινάει η επιβολή (γέλια). Αλλά πέρα από την πλάκα πρέπει να είσαι παρών για το παιδί σου, να επανεξετάζεις συνεχώς τη σχέση σου μαζί του και τις απόψεις που έχεις εσύ ο ίδιος για το μεγάλωμα του παιδιού σου. Είναι πάρα μα πάρα πολύ δύσκολος αυτός ο ρόλος αλλά ταυτόχρονα υπέροχος.
Ποια είναι η ευχή σου για το μέλλον δεδομένης της κατάστασης;
Εύχομαι και φαντάζομαι ότι κάποια στιγμή θα γίνει πραγματικότητα, να μπορέσει να αντιμετωπιστεί ο ιός και η επιστημονική και η ιατρική κοινότητα θα βρει τις λύσεις που πρέπει. Η ευχή μου λοιπόν είναι να μην ζήσουμε ξανά τόσο ακραίες καταστάσεις όπως τότε με την καραντίνα αλλά να βγάλουμε τα καλύτερα δυνατά συμπεράσματα μέσα από αυτά που περάσαμε.
