Πώς αρχίσατε να ασχολείστε με το τραγούδι και φτάσατε στην όπερα;

Τραγουδούσα από πολύ μικρός. Ότι και αν έκανα , όπου και αν ήμουν, τραγουδούσα. Συνειδητά, τα πρώτα βήματα έγιναν μέσα στις σχολικές εκδηλώσεις, οπότε εκεί ξεκίνησα να δοκιμάζω διάφορα μουσικά όργανα αλλά κυρίως να τραγουδάω. Η αγάπη μου όμως η μεγάλη ήταν το θέατρο. Οπότε τελειώνοντας το σχολείο, παρότι ήμουν πολύ καλός μαθητής στα μαθηματικά, πήγα σε δραματική σχολή, συγκεκριμένα στο θεατρικό εργαστήρι του Βασίλη Διαμαντόπουλου, μετά στην σχολή της Μαίρης Τράγκα Βογιατζή και παράλληλα δούλευα σε νυχτερινά μαγαζιά παίζοντας μπουζούκι και τραγουδώντας. Η δασκάλα μουσικής που είχα στη δραματική σχολή μου πρότεινε να πάω σε ωδείο για να αχοληθώ με την μονωδία γιατί άκουγε ότι η φωνή μου είχε παραπάνω δυνατότητες. Και έτσι ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον κόσμο της όπερας που ποτέ δεν είχα σκεφτεί, ούτε ονειρευτεί προηγουμένως. Το 1998 μπήκα στη Λυρική Σκηνή ως κομπάρσος και το 2001 εντάχθηκα στη Χορωδία της Λυρικής Σκηνής.

Πώς είναι για κάποιον στην αρχή της καριέρας του να συνεργάζεται με ένα όνομα όπως αυτό της Βίκυς Μοσχολιού;

Είναι ένα λαχείο το οποίο πέφτει στα χέρια σου, ξέρεις ότι έχει κερδίσει αλλά θα το εισπράξεις πολλά χρόνια αργότερα, ίσως και ποτέ. Η συνεργασία μου με την Βίκυ Μοσχολιού ήταν μια σπουδή όπου μου δόθηκε όλο το υλικό, αλλά τα κλειδιά για να ξεκλείδωσω το κάθε επίπεδο έρχονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα μέχρι και σήμερα.

Τι κρατήσατε από εκείνη;

Ήταν πολύ ευθύς άνθρωπος, με πολύ βαριά αύρα όπως η εξαιρετική φωνή της και ήταν πολύ δοτική. Το έβλεπα ότι ήθελε να με βοηθήσει. Ήμουν 19 χρονών όταν συνεργαστήκαμε. Πάνω στη δουλειά μου έλεγε «Αυτό κάνε το όπως ο Μπιθικώτσης ή ο Καζαντζίδης». Γενικά μου έδινε οδηγίες.

Τη φωνή σας την ακούσαμε και στο υπέροχο τραγούδι «Όταν όλα περάσουν» της τηλεοπτικής σειράς «Λόγω Τιμής 20 χρόνια μετά»..Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Καταρχάς ήταν ένα σίριαλ της γενιάς μου που ενώ δεν ήμουν πολύ της τηλεόρασης το έβλεπα φανατικά. Οπότε όταν έμαθα ότι επιστρέφει μου φάνηκε σαν όνειρο και εκεί πάνω που το σκεφτόμουν και έλεγα «τι ωραία που θα ξεκινήσει πάλι αυτή η σειρά» με κάλεσε ο Δημήτρης Παπαδημητρίου για να συζητήσουμε για το Μοby Dick. Αυτό έγινε πέρισυ τον Μάιο και αφού συζητήσαμε και κλείσαμε το ραντεβού για το στούντιο κατά τη διάρκεια της ακρόασης, ο Δημήτρης, όπως μου εξομολογήθηκε μετά, εκεί ήταν που ονειρεύτηκε τη φωνή μου για το τραγούδι «Όταν όλα περάσουν».

Πάντα με εντυπωσίαζε η έκταση της φωνής ενός τενόρου. Χρειάζονται θυσίες για να βγει αυτό το αποτέλεσμα και αν ναι ποιες είναι;

Αν μείνει κάποιος στο ότι του κληρώθηκε σαν δώρο να είναι τενόρος σε αυτή τη ζωή, τότε είναι δύσκολο να είναι τενόρος. Αν όμως κατανοήσεις ότι αυτό το δώρο σου δόθηκε και τώρα πρέπει να εργαστείς με προσήλωση κάθε μέρα για το υπόλοιπο της ζωής σου, τότε είναι κάτι το οποίο είναι πολύ εύκολο, πολύ όμορφο και θα σου φέρει πίσω πράγματα. Εγώ ασχολούμαι καθημερινά, σε επίπεδο πρακτικής και ασκήσεων και πραγματικά αν κάτσω δύο μέρες χωρίς να τραγουδήσω, είναι ότι χειρότερο.

Πόσο εύκολο είναι να είσαι τενόρος στην Ελλάδα, στην εποχή της κρίσης;

Όλα έχουν να κάνουν με το πόσο ασχολείσαι με αυτό που σου κληρώθηκε. Και στραγάλια να πουλάς στην Ομόνοια αν έχεις σκοπό να είσαι ο καλύτερος σε αυτό που κάνεις, τότε τα πράγματα είναι εύκολα.

Οι χρηματικές απολαβές από αυτό το επάγγελμα είναι ικανοποιητικές;

Τιρουμένων των αναλογιών για τους μισθούς που υπάρχουν στην Ελλάδα, ναι πληρωνόμαστε πολύ καλά.

Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστείτε στο μιούζικαλ «Moby Dick» στο Παλλάς. Τι είναι αυτό που σας συναρπάζει σε αυτό το μυθιστόρημα;

Eίχα διαβάσει μικρότερος το Moby Dick σε αυτή την υπέροχη σειρά των Κλασικών Εικονογραφήμενων οπότε το είχα στο μυαλό μου σαν κάτι παιδικό. Τώρα που διάβασα την εξαιρετική μετάφραση του Θανάση Χριστοδούλου κατάλαβα ότι όχι μόνο δεν είναι ένα παιδικό μυθιστόρημα αλλά κρύβει μέσα του βαθιά φιλοσοφία και μάλιστα σε πολλά επίπεδα. Έχει μέσα στοιχεία αρχαίας τραγωδίας, στοιχεία του Ομήρου, του Σαίξπηρ. Και δεν είναι τίποτα κλεμμένο. Τα έχει προσαρμόσει στη μορφή του Αχαάβ που ουσιαστικά είναι ο άνθρωπος που αναζητά το όριο του και όπως λέει ξεκάθαρα στη μετάφραση και το έχει μεταφέρει και ο Δημήτρης Παπαδημητρίου στο λιμπρέτο, για εμένα ο τοίχος που με σταματά λέγεται Moby Dick, είτε θα τον διαλύσω εγώ, είτε αυτός εμένα.

Ποιες είναι οι απαιτήσεις του συγκεκριμένου έργου;

Οι απαιτήσεις; «Μην κάνεις τίποτα, άστα όλα στη μέση για έξι μήνες» (γέλια). Για να κάνω αυτόν τον ρόλο κάθε μέρα για πέντε ημέρες την εβδομάδα πραγματικά δεν έχω περιθώριο να κάνω κάτι άλλο οπότε το νούμερο ένα είναι στοχο-προσήλωση, το δεύτερο είναι αντοχή και το τρίτο τεχνική στο τραγούδι.

Γιατί δεν πρέπει κάποιος να χάσει αυτή την παράσταση;

Για το ελληνικό μουσικό θέατρο είναι κάτι πρωτοποριακό. Είναι μια μεγάλη παραγωγή του Οnassis Culture, ίσως από τις μεγαλύτερες που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια και βέβαια όλα αυτά που έχουν στηθεί γύρω από το έργο είναι μεγάλα και αξίζει όλα όσα έχουν στηθεί γύρω του. Το πιο σημαντικό νομίζω είναι η ομάδα των ηθοποιών, είμαστε 23 άτομα επί σκηνής σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, η μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου είναι φανταστική και το εννοώ και γενικά είμαστε ένα πολύ ωραίο σύνολο, μια πολύ ωραία ομάδα. Στη Λυρική που εργάζομαι τα τελευταία 18 χρόνια της ζωής μου και έχω κάνει σχεδόν 170 παραγωγές, δεν είχα νιώσει αυτή την αίσθηση της ομάδας που νιώθω τώρα. Δουλεύει διαφορετικά ο κόσμος της όπερας.

Είσαστε μόνιμος συνεργάτης της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Το πείραμα της μεταφοράς της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ θεωρείτε ότι είναι πετυχημένο;

Με μια λέξη είναι δύσκολο να απαντήσω: «ναι» έχει πετύχει ή «όχι» δεν έχει πετύχει. Άλλωστε το «όχι» δεν έχει πετύχει δεν ισχύει σε καμία περίπτωση. Έχει πετύχει, ναι, απλά υπάρχουν κάποια θέματα. Η Λυρική όπως ξέρετε στεγαζόταν για πολλά χρόνια στο θέατρο Ολύμπια στην Αθήνα το οποίο ήταν ένα θέατρο περιορισμένων δυνατοτήτων. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε ένα θέατρο το οποίο είναι κόσμημα για όλη την Ευρώπη και στη σκηνή της μπορεί να φλοξενηθεί η οποιαδήποτε παραγωγή. Αυτό που έχει σημασία πάντα πέρα από τις εγκαταστάσεις, πέρα από το καινούργιο, αυτό που κάνει τη διαφορά πάντα είναι το ανθρώπινο δυναμικό. Και όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης πήγαμε κάπως πίσω. Δεν έγινε ανανέωση νέων ανθρώπων. Σκεφτείτε ότι όταν μπήκα στη Λυρική στη χορωδία, ήταν Σεπτέμβριος του 2002. Η επόμενη πρόσληψη της αντίστοιχης φωνής στη θέση μου έγινε τον Σεπτέμβριο του 2019. Οπότε εδώ καταλαβαίνετε ότι έχει διαμορφωθεί μια κατάσταση. Όλο αυτό το πράγμα χρειάζεται μια ανανέωση. Πρέπει να μπουν νέοι άνθρωποι, με φρεσκάδα, ενέργεια. Και μην ξεχνάμε ότι στη Λυρική είναι σαν να βρίσκεσαι σε μόνιμες σπουδές. Μαθαίνεις συνέχεια καινούργια έργα. Και βέβαια να πω ότι προς αυτή την κατεύθυνση έχει κάνει πολύ καλή δουλειά ο Γιώργος Κουμεντάκης, ο σημερινός καλλιτεχνικός διευθυντής της Λυρικής, ο οποίος έριξε πολύ βάρος προς αυτή την κατεύθυνση, κατανόησε την κατάσταση και έχει κάνει πολλές προσπάθειες παρά την κρίση. Οι προηγούμενοι ενδεχομένως να θέλανε αλλά να μην μπορούσαν κυρίως επειδή αυτή η δεκαετία που πέρασε ήταν πολύ δύσκολη για την Ελλάδα.

Πώς σκιαγραφείτε το προφίλ του Έλληνα φαν της όπερας;

Πιστεύω ότι το κοινό της Λυρικής απαρτίζεται από διαφορετικής κουλτούρας ανθρώπους. Πριν από χρόνια μπορώ να πω ότι στη Λυρική πήγαιναν άνθρωποι που ήταν μέσα στον κόσμο της όπερας και γνώριζαν τα έργα της. Αυτή τη στιγμή αυτό όλο έχει ανοίξει και ειδικά τώρα με το πάρκο. Σκεφτείτε τα πρωινά που πηγαίνουμε για πρόβες είμαστε κάποιον τρόπο ατραξιόν για τους τουρίστες. Όλος ο κόσμος θα περάσει από εκεί, θα μπει μέσα. Πάρα πολλοί γνωστοί μου, μου λένε «πήγα φέτος πρώτη φορά και είδα όπερα». Το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων δεν έχει την κουλτούρα της όπερας μέσα του. Όμως σίγουρα αυτή η προσπάθεια που γίνεται -ίσως όχι ακόμα- σε μερικά χρόνια θα αποφέρει καρπούς.

Θα πάει ένας τενόρος στα μπουζούκια;

Θα πάω αλλά όχι σε αυτά τα ποπ μπουζούκια. Προτιμώ τα πιο ήσυχα μαγαζιά που μπορώ να πω δυο κουβέντες. Αν θέλω μουσική οπωσδήποτε θα πάω σε κάποια μέρη που τραγουδάνε φίλοι μου οι οποίοι είτε δεν τους γνωρίζει ο κόσμος είτε είναι παραγνωρισμένοι, είναι σίγουρα πολύ σπουδαίοι τραγουδιστές. Η μουσική είναι μία και για εμένα δεν έχει διαφορά.

Info:

Ο Μπάμπης Βελισσάριος πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Moby Dick», στο θέατρο Παλλάς. Λιμπρέτο & μουσική σύνθεση: Δημήτρης Παπαδημητρίου. Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας.