Τι πρέπει να διαθέτει κάποιος σε μια κοινωνία σαν τη δική μας για να επιβιώσει;

Στην πραγματικότητα από μόνος του ένας άνθρωπος σε αυτή την κοινωνία δεν μπορεί να επιβιώσει. Μόνο βρίσκοντας ένα χέρι, δύο χέρια, τρία τέσσερα διπλανών, που αυτά μπορεί αργότερα να γίνουν 10, 20 ,500, 1000 και μόνο κοιτάζοντας τον διπλανό στα μάτια. Μόνο καταλαβαίνοντας τι μπορεί να θέλει ο άλλος, τι ανάγκη μπορεί να έχει. Αυτό που πρέπει να κάνουμε κατά βάση είναι να αποκτήσουμε μεγαλύτερη ενσυναίσθηση σε αυτά τα δύσκολα χρόνια που ζούμε.

Το έργο μιλάει για το καλό και το κακό που συνυπάρχουν μέσα μας. Ποιο πιστεύεις ότι υπερισχύει στους ανθρώπους;

Αυτό είναι πολύ υποκειμενικό. Μπορεί να είσαι ένας άνθρωπος που ζει σε μια ήρεμη κοινωνία που μεγαλώνεις με δύο γονείς οι οποίοι μπορούν να σου πουν ποιο είναι το «καλό» και το «κακό». Να μην χρειαστεί να κάνεις «κακά» πράγματα για να μπορέσεις να επιβιώσεις. Νομίζω ότι μεγαλώνοντας το «καλό» εξελίσσεται λίγο πιο εύκολα και το «κακό» συνήθως δημιουργείται όταν το γύρω σου περιβάλλον είναι δύσκολο. Δηλαδή από μικρό παιδί μαθαίνεις να κάνεις πονηριές και να λες ψέματα.

Τι ψάχνεις να βρεις συνήθως στους ρόλους σου;

Οι ρόλοι που με ιντριγκάρουν έχουν κάτι να μου πουν εκείνη την περίοδο της ζωής μου. Συνήθως προσπαθώ να βρίσκω πράγματα που να ταυτίζομαι έστω και αν είναι πολύ δύσκολο και πολύ μακρινός ο ρόλος από την προσωπικότητά μου, δηλαδή αυτό που λέμε κόντρα-ρόλος. Επίσης, οι πράξεις που κάνει ο ήρωας να είναι πράξεις που εγώ δεν θα έκανα ποτέ. Παρόλα αυτά για τα πάντα υπάρχει μια αρχή, κάθε πράξη κάποιου ρόλου από κάπου πηγάζει. Και αυτό προσπαθώ να βρω από πού μπορεί να πηγάζει, από πού ξεκινάει η όποια καλή ή κακή πράξη – να βρω το καλό ή το κακό- και να ταυτιστώ. Καμιά φορά μπορεί να είναι κάτι απλό όπως μια διαφωνία με την μητέρα μου ή μια φίλη μου. Δεν χρειάζεται να είναι κάτι εντυπωσιακά έντονο για να ταυτιστώ.

Πολλοί συνάδελφοι σου μερικές φορές αναφέρουν το πόσο δύσκολο είναι να αφήσουν πίσω τους κάποιους συγκεκριμένους ρόλους. Εσύ πώς βιώνεις αυτή τη μετάβαση από χαρακτήρα σε χαρακτήρα κάθε φορά;

Είναι σαν ένας μικρός χωρισμός. Είναι σαν να αποχαιρετάς μια πολύ καλή σου φίλη που δεν θα ξαναδεις ποτέ ή έναν μεγάλο έρωτα. Είναι φορές που ο έρωτας αυτός ή αυτή η φιλία να έφτασε σε σημεία να σε καταθλίβει τόσο πολύ που να νιώθεις απλώς μια ανακούφιση. Υπάρχουν όμως φορές, τις περισσότερες, που νιώθεις πραγματικά την απώλεια του ρόλου. Δηλαδή εγώ είμαι σίγουρη ότι αυτός ο διπλός ρόλος που παίζω τώρα την Σεν Τε και τον Σουί Τα, στις τελευταίες παραστάσεις, θα είναι δύσκολο να τον αφήσω πίσω μου γιατί τον έχω αγαπήσει πολύ αυτό τον ρόλο. Όλους τους αγαπάω τους ρόλους μου! Και την Μαντάμ Κιουρί την έχω αγαπήσει πολύ αλλά ξέρω ότι θα την ξανακάνω κάποια στιγμή. Αλλά αυτόν τον συγκεκριμένο ρόλο που ξέρω ότι θα τελειώσει οριστικά –αυτή τη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου, αυτό που εγώ βιώνω από αυτόν τον ρόλο – είμαι σίγουρη ότι θα μου λείψει τόσο πολύ, που στην τελευταία παράσταση θα κλαίω και εκεί που δεν θα πρέπει να κλαίω.

Ποιες σκηνές βαριέσαι να γυρίζεις ως ηθοποιός;

Δεν μου έχει τύχει ποτέ μέχρι τώρα να κάνω κάτι που να βαριέμαι είτε τηλεοπτικά είτε στο θέατρο. Αυτό που σε κουράζει απίστευτα είναι η προετοιμασία του γυρίσματος γιατί συνήθως περιμένεις πολλές ώρες -ντυμένη και βαμμένη- και συγχρόνως πρέπει να κρατάς και σε εγρήγορση τον εαυτό σου.

Επηρεάζεσαι εύκολα από ανθρώπους και καταστάσεις;

Ναι, επηρεάζομαι εύκολα. Αυτό που με επηρεάζει έντονα τα τελευταία χρόνια έχει σχέση με τους κοντινούς μου ανθρώπους. Δηλαδή αν ακούσω να λέγεται κάτι για εμένα από έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζω, δεν θα με επηρεάσει στο βαθμό που θα με επηρέαζε παλιά. Αλλά αν κάτι κακό ειπωθεί από κοντινό μου άνθρωπο με ενοχλεί πάρα πολύ και με επηρεάζει πάρα πολύ.

Τι μπορεί να σε φέρει σε αμηχανία;

Η αγένεια. Όταν ο άλλος είναι αγενής μαζί μου. Και επειδή είμαι άνθρωπος που δεν είμαι ετοιμόλογος – δεν έχω την ατάκα δηλαδή- εκείνη την ώρα νιώθω πολύ αμήχανα. Δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί ένας άνθρωπος να είναι αγενής.

Η συνύπαρξη με την κόρη σου Φραντσέσκα είναι όπως την φανταζόσουν στην αρχή;

Δεν είχα κάποια συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό μου. Αυτό που μου συμβαίνει είναι ότι αυτό που εξελίσσεται μεταξύ μας απλώς με εκπλήσσει συνέχεια και καθημερινά. Γιατί μέσα από αυτή τη σχέση αρχίζεις και μετακινείσαι και εσύ. Δεν είναι μόνο πώς ένα παιδί αλλάζει και πώς μεγαλώνει αλλά πώς μεγαλώνεις και εσύ μαζί με αυτό.

Υπήρξαν περιπτώσεις όπου ο ρόλος σου ως μητέρα, σου προκάλεσε άγχος;

Φυσικά. Όταν δεν είσαι εκεί τις ώρες που πρέπει να είσαι εκεί, όταν πρέπει να αντέξεις μια μικρή αρρώστια μέχρι κάτι πιο δύσκολο, η ευθύνη που νιώθεις απέναντί της, οι ενοχές που νιώθεις συνέχεια ότι δεν είσαι ποτέ αρκετά καλή. Όλα αυτά είναι στο μυαλό οπότε σου δημιουργούν άγχος.

Εσύ νιώθεις ότι είσαι καλή μητέρα;

Όχι. (γέλια) Αλλά τελικά δεν ξέρω τι σημαίνει να είσαι καλή μητέρα. Εγώ λείπω παρά πολύ από το σπίτι οπότε αυτό μου δημιουργεί πολλές ενοχές.

Είσαι από τους ανθρώπους όπου ο φόβος σου σε κρατά πίσω ή σε παρακινεί;

Πολύ ωραία ερώτηση. Στην προσωπική μου ζωή ο φόβος με έχει κρατήσει πίσω πολλές φορές αλλά στη δουλειά μου με σπρώχνει μπροστά.

Πόσο συχνά κλαις όταν βλέπεις ταινίες;

Δεν κλαίω τόσο πολύ. Πρέπει να είναι μια ταινία πολύ συγκινητική. Τις περιόδους που παίζω στο θέατρο επειδή καταναλώνω πάρα πολύ αυτό το κομμάτι μου, γιατί συνήθως παίζω ρόλους όπου κλαίω, το νευρικό μου σύστημα κρατάει άμυνες, οπότε μου βάζει ένα δίχτυ προστασίας όταν βλέπω μια ταινία. Περιόδους όμως που δεν παίζω για μεγάλο χρονικό διάστημα, γίνομαι πολύ πιο ευσυγκίνητη.

Πιστεύεις ότι θεωρείται αδυναμία να δείχνεις τα συναισθήματά σου;

Το αντίθετο. Πιστεύω ότι με το να δείχνεις τα συναισθήματά σου, δείχνεις τη δύναμή σου γιατί δεν φοβάσαι τα συναισθήματα σου και πώς θα τα εισπράξουν οι άλλοι. Άρα για εμένα αυτό είναι δύναμη. Αδυναμία είναι να φοβάμαι πώς θα εισπράξουν οι γύρω μου αυτό που αισθάνομαι, να φοβάμαι μην εκτεθώ, να μην δείξω ποια πραγματικά είμαι. Γιατί να μη δείξω ποια είμαι;

Θα άφηνες ποτέ την Ελλάδα για να μείνεις κάπου αλλού;

Μόνο αν δεν μπορούσα με τίποτα να επιβιώσω εδώ. Γιατί η δουλειά που κάνω σχετίζεται πάρα πολύ με τη γλώσσα. Για να παίξεις σε μια ξένη γλώσσα πρέπει να είναι βιωμένη. Πες για παράδειγμα ότι πάω στο Λονδίνο και τελικά σε μια οντισιόν παίρνω το ρόλο : Εγώ όταν λέω «Σ’αγαπώ» σε κάποιον στα ελληνικά είναι βιωμένο πράγμα δηλαδή έχω πει «Σ’αγαπώ» πολλές φορές και με διαφορετικούς τρόπους. Οι λέξεις όταν βγαίνουν από το στόμα μας δημιουργούν αμέσως κάποια συναισθήματα. Δημιουργείται μια ενέργεια στις λέξεις, δεν είναι μια λέξη που απλώς γράφεται σε ένα λευκό χαρτί. Εγώ λοιπόν αν πω «I love you» δεν είναι το ίδιο με το να πω «Σ’ αγαπώ» στα ελληνικά. Το «I love you» δεν έχει ειπωθεί ποτέ από το στόμα μου.

Στην πραγματική σου ζωή το λες εύκολα το «Σ’αγαπώ»;

Ναι, το λέω συχνά γιατί έχω πολλούς ανθρώπους που αγαπώ πραγματικά γύρω μου.

Info:
H Πέγκυ Τρικαλιώτη πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν», του Μπέρτολτ Μπρεχτ στο Θέατρο Θησείον (Τουρναβίτου 7 Ψυρρή, Αθήνα) σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη.