Κύριε Ορφανέ, αυτή τη σεζόν σας βλέπουμε σε δύο θεατρικές παραστάσεις. Στις Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη και στον Ερωτευμένο Σαίξπηρ.
Ναι, οι «Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη» είναι μια παράσταση και για μικρούς και για μεγάλους. Είναι μια πρωτότυπη παράσταση επειδή, ξέρετε, ο Αριστοφάνης έχει μια ιδιαίτερη φήμη. Είναι λίγο αθυρόστομος και για αυτό δεν τον έχουμε συνδέσει με κάτι το παιδικό αλλά το έχουμε προσαρμόσει στην πιο ονειροφανταστική εκδοχή του και στην πιο ποιητική του μορφή και νομίζω έχει πετύχει η συνταγή και λειτουργεί πολύ ωραία.
Και ποιος είναι ο στόχος σας;
Ο στόχος είναι όχι μόνο να γνωρίσουμε στα παιδιά έναν άλλο κόσμο ο οποίος έρχεται από πολύ παλιά, που είναι οι αρχαίοι μας πρόγονοι και η αρχαία αττική κωμωδία. Αυτά τα έργα του Αριστοφάνη έχουν ταυτόχρονα μέσα οικουμενικές αξίες και σήμερα είναι πάρα πολύ επίκαιρο το ζήτημα του επαναπροσδιορισμού των αξιών. Τις έχουμε χάσει λίγο αυτές τις αξίες σαν κοινωνία. Οπότε οι έννοιες όπως είναι η δημοκρατία, ο αλληλοσεβασμός η δικαιοσύνη, η αγάπη, η ισότητα ξανάρχονται και ζητάνε επίμονα τον επανακαθορισμό τους μέσα σε αυτόν τον μεταβαλλόμενο κόσμο που ζούμε πια.
Τι ηλικίας παιδιά μπορούν να παρακολουθήσουν την παράσταση;
Θεωρώ από τεσσάρων χρονών και μετά, άνετα.
Πρωταγωνιστείτε και στην παράσταση «Ερωτευμένος Σαίξπηρ». Μάλιστα είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνει σε αθηναϊκό θέατρο αυτό το έργο.
Είναι μια μεγάλη παραγωγή. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι από τα έργα που ανεβαίνουν εύκολα. Είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνει στην ελληνική της εκδοχή – σχετικά πρόσφατα ανέβηκε και στην Βρετανία. Δεν είναι η μεταφορά της ταινίας. Είναι ένα θεατρικό έργο που κρατάει τον κορμό της ταινίας αλλά έχουν γίνει σημαντικές αλλαγές για να είναι θεατρικά λειτουργικές. Έχουμε επικεντρωθεί στην κυρίως ιστορία που είναι μεν η ρομαντική ιστορία του Σαίξπηρ που ερωτεύεται μια κοπέλα την Βιόλα ευγενούς καταγωγής και αυτό συμβαίνει ενώ βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο από άποψη έμπνευσης και από την άλλη, αυτός ο έρωτας, του ξαναγεννάει την έμπνευση και γράφει τον «Ρωμαίο και την Ιουλιέτα» και τη «Δωδέκατη Νύχτα» τα οποία ιστορικά είναι ακριβή γιατί το ένα ακολούθησε το άλλο. Είναι μια μυθοπλασία με ιστορικά πρόσωπα βασισμένη σε αληθινά πρόσωπα αλλά πάνω απ’ όλα είναι ένας ύμνος στη θεατρική τέχνη, στα παρασκήνια της και στο πώς αυτή η τέχνη είναι τόσο ευαίσθητος δέκτης που δέχεται όλα τα κοινωνικά μηνύματα και τις αλλαγές της κοινωνίας. Πώς τα φιλτράρει, πώς τα χειρίζεται, πώς αντέχει τελικά και τι σημαίνει εντέλει να είσαι ένας άνθρωπος που ερωτεύεται μέσα σε ένα ιστορικό μάτι του κυκλώνα όπου οι αλλαγές είναι τέτοιες που δεν μπορείς να τις ελέγξεις και αναγκαστικά πρέπει να προχωρήσεις και να επιβιώσεις μέσα σε αυτές.
Ποιος είναι ο ρόλος σας;
Εγώ υποδύομαι τον Λόρδο Γουέσεξ, είμαι ο αντίζηλος του Σαίξπηρ, ένας ξεπεσμένος, χρεοκοπημένος ευγενής ο οποίος κλείνει ένα μεγάλο οικονομικό αντάλλαγμα, δέχεται να παντρευτεί την Βίολα την κόρη ενός εμπόρου, προκειμένου να του ανοίξουν του εμπόρου οι πόρτες στη μεγάλη αριστοκρατία και τα εγγόνια του να έχουν και αυτά τον τίτλο του Λόρδου γιατί ως γνωστόν στην τότε Βρετανία, αριστοκράτες ήταν οι άνθρωποι που ήταν οι μεγάλοι γαιοκτήμονες. Οι υπόλοιποι που έκαναν χειρωνακτικά επαγγέλματα, που ήταν η μετέπειτα ανερχόμενη αστική τάξη, ήταν πιο παρακατιανοί παρόλο που μπορεί να ήταν πιο πλούσιοι από τους αριστοκράτες.
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πείτε το ναι στην παράσταση;
Επειδή είχα πολύ καιρό να παίξω σε ένα έργο εποχής και ήθελα πολύ να ξανασυνεργαστώ με τον Γιάννη Κακλέα με τον οποίο είχα επίσης πολλά χρόνια να συναντηθώ - κοντά 15 - και επειδή ήθελα να δουλέψω και με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο. Αυτοί ήταν οι βασικοί λόγοι που είπα το ναι.
Το θέμα με το οποίο καταπιάνεται ο Σαίξπηρ με την μεταμφίεση της γυναίκας σε άνδρα για να μπορέσει να πάρει μια κατεξοχήν ανδρική δουλειά, το έχουμε δει κατά επανάληψη τόσο στον κινηματογράφο όσο και στο θέατρο. Πιστεύετε ότι σήμερα υπάρχει εργασιακή ισότητα μεταξύ των δύο φύλων;
Όχι ιδιαίτερα. Καταρχάς δεν υπάρχει εργασιακή ισότητα ούτε καν μέσα στο ίδιο φύλο. Αυτό είναι ακόμα μακριά. Για παράδειγμα οι γυναίκες του δημόσιου τομέα έχουν πολύ μεγαλύτερη άδεια κυήσεως και προνόμια ως μητέρες σε σχέση με μία εργαζόμενη στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό είναι απαράδεκτο. Επίσης, υπάρχει μεγάλη ανισότητα στις εργαζόμενες του δημόσιου τομέα που είναι αορίστου χρόνου, με τις εργαζόμενες που είναι με συμβάσεις. Δηλαδή οι αναπληρώτριες καθηγήτριες στα σχολεία δεν δικαιούνται άδεια κυήσεως 13 μήνες που παίρνουν οι υπόλοιπες καθηγήτριες; Έχουμε ανισότητα δηλαδή και μέσα στο εργασιακό περιβάλλον, με τα άτομα του ίδιου φύλου και με τον ίδιο εργοδότη. Από εκεί και πέρα όπως λένε οι μετρήσεις, οι γυναίκες κατά κανόνα αμείβονται με λιγότερα χρήματα -και μάλλον ισχύει αυτό- αλλά από εκεί και πέρα για να μιλήσουμε για εργασιακή ισότητα θα πρέπει να είναι αυτή γενική και να μην επικεντρώνεται στα δύο φύλα. Να γίνεται δηλαδή μια επιτήρηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων από κάποιες αρχές που όντως θα κάνουν αυτή τη δουλειά γιατί τώρα την κάνει υποτυπωδώς η επιθεώρηση εργασίας -βάση καταγγελιών- και τρέχα γύρευε, άρα πιστεύω ότι αν διεκδικήσουμε μια ισότητα όλων των εργαζομένων με καλύτερες συνθήκες και με ελεγκτικούς μηχανισμούς, αυτό αυτομάτως θα ανεβάσει κατηγορία και οικονομικά και σε ποιότητα εργασίας και τις γυναίκες.
Iσχύει ότι η εύρεση μιας μούσας είναι η κινητήριος δύναμη για έμπνευση; Σας έχει τύχει ποτέ;
Όχι δεν μου έχει τύχει ποτέ. Στο έργο μας ο Σαίξπηρ μέσα από τον έρωτα βρίσκει όντως την μούσα του αλλά αυτό δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει στην αληθινή ζωή γιατί στην πραγματικότητα όταν είσαι ερωτευμένος, δεν ασχολείσαι και με τίποτα άλλο. Δεν θα πεις «Α, τώρα έχω έμπνευση, θέλω να δημιουργήσω». Δεν θες να δημιουργήσεις τίποτα! Θες να περνάς χρόνο με την αγαπημένη σου, με τον αγαπημένο σου, να διασκεδάζεις, να περνάς όμορφα να χαίρεσαι την ευτυχία σου. Σιγά μην κάτσεις τώρα να δημιουργήσεις. Η καλλιτεχνική δημιουργία έχει να κάνει με την απώλεια του έρωτα και την διαχείρισή της. Πώς διαχειρίζεσαι την απώλεια, τις αναμνήσεις σου, ποια είναι η στάση σου απέναντι σε αυτές, για αυτό ο καλλιτέχνης δεν γράφει για το τώρα αλλά για τον χρόνο σε μια συνολική ενότητα. Γι' αυτό και βλέπεις ότι μπορεί κάποιος οικογενειάρχης να γράφει μια επιτυχία για έναν έρωτα και να λες «ποιος έρωτας μπορεί είναι αυτός αφού είναι παντρεμένος;». Δεν έχει να κάνει. Μπαίνει στη θέση μιας φανταστικής συνθήκης που τον οδηγεί η φαντασία του ή από μια παλιά ανάμνηση ή από κάτι που βλέπει γύρω του και του ξεκλειδώνει μια αφήγηση μέσα στο μυαλό του και φτιάχνει έτσι ένα story telling. Μπορεί να είναι τραγούδι, να είναι ταινία , ένα μυθιστόρημα, οτιδήποτε.. Μπαίνει στον κόσμο της φαντασίας του όπου εκεί ζει την απόλυτη ελευθερία και σαν μικρός θεός καθορίζει αυτό που θέλει. Η μούσα πάντως μπορεί να μην είναι απαραίτητα γυναίκα. Μπορεί να είναι μια θετική αλλαγή στην διάθεσή σου που σε αναπτερώνει. Οι μεγάλοι συγγραφείς λοιπόν δεν έχουν μούσες για να γράψουν. Τις έχουν χάσει τις μούσες τους όταν γράφουν.
Τα έργα του Σαίξπηρ έχουν έντονα το ερωτικό στοιχείο. Είναι αυτό που τον έχει κάνει διαχρονικό;
Όχι. Η διαχρονικότητα του έγκειται στο ότι τα έργα του είναι πολύ πλούσια και πολυθεματικά. Καταρχάς καταπιάνονται με πολύ μεγάλα ζητήματα τα οποία δεν παύουν ποτέ να απασχολούν τις κοινωνίες. Οι εξουσίες, η αλαζονεία των αρχόντων, ο ξεπεσμός του ανθρώπου από τα ψηλά στα χαμηλά, τα παιχνίδια του έρωτα στην ρομαντική τους και πιο γήινη μορφή. Ουσιαστικά ο Σαίξπηρ είναι ο θεμελιωτής του σύγχρονου story telling. Ακόμα και κάποιος που δεν έχει πάει ποτέ του στο θέατρο και δεν έχει δει Σαιξπιρική παράσταση σίγουρα θα ξέρει τρεις φράσεις του. Το «Να ζεις κανείς ή να μη ζει» «Το βασίλειο μου για ένα άλογο» και το «Πολύ κακό για το τίποτα».
Σε χώρους όπως ο δικός σας υπάρχει έντονα και το στοιχείο της σεξουαλικής παρενόχλησης κάτι που άλλωστε έδειξε το κίνημα #metoo. Η αίσθηση σας είναι ότι στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι το ίδιο έντονο με αυτό της Αμερικής;
Εγώ αμφιβάλλω ότι το πρόβλημα στην Αμερική είναι τόσο έντονο. Θεωρώ ότι είναι ένα μιντιακό κατασκεύασμα το οποίο από ένα σημείο και μετά έχει κι άλλες σκοπιμότητες. Δηλαδή δεν μπορώ να θεωρήσω σοβαρό έναν άνθρωπο όταν βγαίνει μετά από 25 χρόνια και καταγγέλλει κάποιον για σεξουαλική παρενόχληση. Μέχρι και στη δικαιοσύνη υπάρχει ένα διάστημα παραγραφής των αδικημάτων. Εδώ δηλαδή ό,τι θυμάται ο καθένας βγαίνει και το καταγγέλλει που δεν είναι ποινικό. Φυσικά υπάρχουν και περιπτώσεις όπως του Βill Cosby ή του Ηarvey Weinstein. Εγώ αναφέρομαι σε περιπτώσεις που δεν είναι δυνατόν να ελεγχθούν. Υπάρχουν καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση μετά από ένα ερωτικό κομπλιμάν που έκαναν κάποιοι συνεργάτες μεταξύ τους. Καλό είναι να ορίσουμε τι σημαίνει σεξουαλική παρενόχληση. Ας πούμε ότι ένας παλιότερος ηθοποιός κάνει ένα κομπλιμέντο σε μια νεότερη συνάδελφό του, αυτό δε σημαίνει ντε και καλά σεξουαλική παρενόχληση. Τέτοια γίνονται συνέχεια, όλη την ώρα. Το θέμα είναι πώς τα λες, ποια είναι η ατμόσφαιρα που λέγονται και αν όντως εμπεριέχει μια επαναληπτική καταπίεση. Δηλαδή αυτό το «πότε θα έρθεις σπίτι μου, πότε θα έρθεις, πότε θα έρθεις;» Και από την άλλη έχουμε δει ανθρώπους να καταστρέφονται μέσα σε ένα μήνα όπως τον Kevin Spacey, από εκεί που ήταν στην κορυφή του κόσμου. Επίσης, πώς αναβιώνει το θέμα του Woody Allen όταν έχει πάει στα δικαστήρια και έχει απαλλαγεί αυτός ο άνθρωπος; Για αυτό λέω πώς μπορούμε να εξακριβώσουμε την αλήθεια; Και ότι απλά δεν πάει ένας οικονομικός ανταγωνιστής σε κάποιον να του πει «Ο Ορφανός θα κάνει μια δουλειά που θα πάρει όλο το χαρτί. Δεν του κάνεις μια καταγγελία να τον σπιλώσουμε;» Και επειδή ζούμε στην εποχή του διαδικτύου όπου η σπίλωση είναι εύκολα πιστευτή, είμαι πάρα πολύ επιφυλακτικός. Φυσικά σεξουαλικές παρενοχλήσεις γίνονται και στην Ελλάδα. Αλλά οφείλει και ο άλλος να αναλάβει την ευθύνη και να τον στείλει στο διάολο αυτόν που τον παρενοχλεί.
Αισθάνεστε άγχος όταν βρίσκεστε πάνω στη σκηνή; Τι νιώθετε; Σκέφτεστε τι μπορεί να λέει ο κόσμος από κάτω; Έχετε αγωνία;
Αισθάνομαι άγχος όταν είναι από κάτω ο σκηνοθέτης. Γιατί ο σκηνοθέτης είναι αυτός που λέμε στο ελληνικό θέατρο «Pain in the ass» (γέλια). Είναι από κάτω για να αγχώνει τους ηθοποιούς, το οποίο όμως είναι θεμελιώδες λάθος γιατί αν αγχωθεί ο ηθοποιός δεν θα μπορεί να παίξει. Ο σκηνοθέτης πρέπει να φορτώνεται το άγχος της παράστασης και της καλής πορείας της δουλειάς μαζί με τον παραγωγό. Και όταν λοιπόν είναι ο Κακλέας από κάτω και μας τσιτώνει έχω άγχος. Όταν φεύγει είμαι πανάλαφρος. Αυτό εννοείται το λέω με όλη την αγάπη και την εκτίμηση που του έχω. Θα μου πεις δεν σε ενδιαφέρει η γνώμη του κοινού; Με το κοινό αισθάνομαι φίλος. Βγαίνω στους θεατές να μοιραστώ μαζί τους κάτι που μου αρέσει πολύ. Αυτό δεν με αγχώνει αντιθέτως μου δημιουργεί ευχαρίστηση.
Δεν έχετε περιέργεια για το τι μπορεί να λένε οι θεατές;
Έχω και μ’ αρέσει πάρα πολύ να ακούω τις γνώμες τους. Και επίσης είναι φοβερά γοητευτικές οι γνώμες των παιδιών. Το πώς τα εισπράττουν και τι κρατούν. Στις πρόβες, όπως ξέρεις, δεν υπάρχει κοινό από κάτω. Εμείς φτιάχνουμε έναν μπουφέ αλλά δεν ξέρουμε τι θα διαλέξει το κοινό να φάει. Εσύ μπορεί να ετοιμάζεις τις φοβερές και συγκλονιστικές σκηνές που θα σου βγάλουν την πίστη να τις δουλέψεις και το κοινό θα πει «Α! πολύ φοβερός ο τύπος στο βάθος που έβγαινε και έλεγε δύο φρασούλες». (γέλια) Το κοινό μπορεί να γοητευτεί με κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ήθελες εσύ. Αλλά αυτό είναι και το στοίχημα κάθε φορά. Έχεις την αγωνία να δεις τι θα λειτουργήσει από όλα αυτά που έχεις κάνει. Αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον. Για αυτό να μην ντρέπεται ποτέ κανείς όσο άγνωστος και αν είναι ενδεχομένως να πηγαίνει στο καμαρίνι των ηθοποιών να τους λέει μια καλή κουβέντα. Είναι πολύ όμορφο αυτό το συναίσθημα.
Στην προσωπική σας ζωή τι σας κάνει χαρούμενο;
Η σύζυγός μου η Αντιγόνη, ο γιος μου ο Πάνος και οι τρεις μας γάτοι. Όταν είναι καλά όλοι αυτοί, μετά όλα για εμένα πάνε καλά. Χαρούμενο επίσης θα με κάνει μια ευγενική συμπεριφορά ενός ανθρώπου π.χ. σε ένα κατάστημα ή σε ένα καφέ. Αυτό μου φτιάχνει πολύ τη διάθεση.
Mετά την απόκτηση του παιδιού σας η καριέρα σας έρχεται σε δεύτερη μοίρα ή τα καταφέρνετε εξίσου καλά και στους δύο αυτούς ρόλους;
Πάντα η καριέρα μου ήταν σε δεύτερη μοίρα. Δεν με ένοιαζε να κάνω καριέρα. Με ένοιαζε να κάνω αυτά που αγαπάω και να γνωρίζω ενδιαφέροντες ανθρώπους. Για αυτό κάνω αυτά που μου αρέσουν και θέλω να δουλεύω σε συνθήκες που με σέβονται. Προτιμώ να παίξω έναν μικρό ρόλο σε μια ωραία παρέα παρά έναν πρωταγωνιστικό με έναν σκηνοθέτη που θα μου βγάζει την ψυχή ή με έναν παραγωγό που δεν θα ξέρει τι του γίνεται. Λειτουργώ ομαδικά. Οι ομάδες με ενδιαφέρουν.
Πώς είναι να τρέχεις από παράσταση σε παράσταση και να έχεις οικογένεια; Πότε βλέπετε την οικογένειά σας;
Πάντα υπάρχει κάποιος χρόνος. Η μεγάλη δυσκολία είναι ότι όταν τα παιδιά είναι μικρά, έχουν πολύ συγκεκριμένο ωράριο στο οποίο αν δεν συναντηθείς δεν μπορείς εύκολα να το βρεις. Και η δικιά μου η δουλειά έχει το μειονέκτημα ότι είναι βραδινή άρα τα περισσότερα βράδια που ο Πάνος κοιμάται, δεν μπορώ να τον κοιμήσω εγώ. Αλλά ότι ώρα και να γυρίσω το βράδυ πρέπει το πρωί να ξυπνήσω μαζί του για να περάσω μαζί του το πρωινό.
Μετά την απόκτηση του παιδιού είδατε διαφορές στον χαρακτήρα σας;
Δεν αλλάζεις χαρακτήρα, απλά αρχίζεις να βλέπεις τα πράγματα σε μια γενικότερη θεώρηση. Αν θες δηλαδή να το δεις. Εκεί αντιλαμβάνεσαι πόσο περιφρονημένα έχει τα παιδιά και τους νέους γενικότερα αυτή η χώρα. Σε επίπεδο υποδομών, μεταχείρισης ουσιαστικού νοιαξίματος. Τα παιδιά τα έχουμε λίγο παραμελημένα. Τα σχολεία μας είναι χρεοκοπημένα σε ουσιαστικό επίπεδο, οι υποδομές στους παιδικούς σταθμούς είναι σε πολύ χαμηλό επίπεδο έως μηδενικό οι υποδομές της πόλης είναι επίσης μηδενικές – δεν υπάρχουν πεζοδρόμια να περπατήσει κάποιος με το παιδί του στο καρότσι. Εκεί λοιπόν αντιλαμβάνεσαι ότι πρέπει και εσύ με κάποιο τρόπο να φροντίσεις να καλύψεις αυτά τα κενά – αν θέλεις βέβαια – αν έχεις άποψη πάνω στην πατρότητα γιατί για εμένα το να είσαι γονιός είναι άποψη. Θέλω να γίνω γονιός γιατί θέλω να μεγαλώσω έναν άνθρωπο καλύτερα απ’ ότι μεγάλωσα εγώ. Αν γίνει αυτό, αυτός ο κόσμος έχει μια πιθανότητα παραπάνω να βελτιωθεί. Στην προσπάθεια να βελτιώσεις τον κόσμο είναι να μεγαλώσεις σωστά έναν άνθρωπο. Αυτός είναι ο δικός μου λόγος, για κάποιον άλλο μπορεί να μην είναι.
Έχετε αισθανθεί –λόγω της αναγνωρισιμότητας σας – να σας φθονούν;
Πιθανώς. Θεωρώ ότι σίγουρα υπάρχει ένας φθόνος αλλά δεν δίνω σημασία. Είμαι και λίγο στον κόσμο μου και δεν τα πολυκαταλαβαίνω αυτά. Αλλά έχω αισθανθεί επιθετικότητα. Είσαι εύκολος στόχος όταν είσαι αναγνωρίσιμος. Δηλαδή ένας ανώνυμος μπορεί να φέρεται γαιδουροϊδώς αλλά αν φερθεί έτσι ένας πιο αναγνωρίσιμος, τότε όλη η κοινωνία θα στραφεί εναντίον του. Χώρια ότι είμαστε ένας λαός που σιχαινόμαστε τον επιτυχημένο. Θέλουμε να τον λατρεύουμε και να τον φτύνουμε ταυτόχρονα.
Τελικά, το Μega έκλεισε. Είσαστε από τους ηθοποιούς που έπαιξαν σε πετυχημένες σειρές του Μεγάλου Καναλιού. Ποια είναι τα συναισθήματα σας; Ποια εικόνα είναι αυτή που δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Νομίζω δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που είδα τον εαυτό μου στην «Αναστασία» το 1993 παρόλο που η πρώτη μου τηλεοπτική μου εμφάνιση είχε γίνει λίγους μήνες νωρίτερα στην «Ανατομία ενός εγκλήματος» στον ΑΝΤ1. Είναι πάρα πολλές οι στιγμές που θα θυμάμαι. Αλλά σε αυτό τον τόπο εύκολα μηδενίζουμε μια επιχείρηση, ασχέτως ποιος ήταν ο ιδιοκτήτης. Εδώ ταυτίζουμε τις επιχειρήσεις με τους ιδιοκτήτες και επειδή θεωρούμε τον ιδιοκτήτη μαλάκα σιχαινόμαστε και την επιχείρηση. Γιατί το Mega ήταν πρωτοπόρο στο να ανοίξουν χιλιάδες θέσεις εργασίας σε μια εποχή που ο κλάδος ο δικός μας είχε μόνο το θέατρο. Άνθρωποι έχτισαν καριέρες, έζησαν πολύ καλά και η οικιακή ψυχαγωγία μπήκε σε μια νέα διάσταση. Και ξαφνικά επειδή η τωρινή κυβέρνηση έπρεπε να δείξει κάτι μέσα στην ιδεοληψία της, άφησε μια επιχείρηση που μεγαλούργησε πραγματικά τα προηγούμενα 25 χρόνια να κλείσει. Αλλά είπαμε. Έτσι είναι αυτή η χώρα. Η χώρα μας έχει διπολική διαταραχή!
-------------------------------------------------------------
Info: Ο Νίκος Ορφανός πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ερωτευμένος Σαίξπηρ», η οποία βασίζεται στην οσκαρική ταινία του 1998 «Shakespeare in love», στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Πρωταγωνιστούν ακόμα οι: Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Έλλη Τρίγγου, Μπέτυ Λιβανού, Μίνα Αδαμάκη. Παίζουν ακόμα: Γιώργος Κοψιδάς, Δήμητρα Λημνιού, Θάνος Μπίρκος, Σωκράτης Πατσίκας, Γιάννης Ποιμενίδης κ.α.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη και Πέμπτη 19:00, Παρασκευή και Σάββατο 20:00 Κυριακή 18:30
Επίσης, ο Νίκος Ορφανός πρωταγωνιστεί στις «Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη». Ένα μουσικοχορευτικό υπερθέαμα για όλη την οικογένεια, στο οποίο παρουσιάζονται τέσσερα έργα του Αριστοφάνη: «Ειρήνη», «Αχαρνής», «Πλούτος», «Όρνιθες» στο «Θέατρον», του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» σε απόδοση και σκηνοθεσία Νανάς Νικολάου, από το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. Πρωταγωνιστεί επίσης ο Μέμος Μπεγνής. Η μουσική και τα τραγούδια της παράστασης είναι του Γιάννη Ζουγανέλη.
