Κυρία Κωνσταντάκη, πού πιστεύετε ότι έγκειται η επιτυχία του συγκεκριμένου έργου;

Νομίζω ότι είναι πολύ «προκλητικό» το αποτέλεσμα του. Με την έννοια ότι πρόκειται για ένα κλασικό κείμενο του Feydeau που κλείνει το μάτι στο Mπουλβάρ, για την ακρίβεια παρωδεί το Μπουλβάρ. Η σκηνοθετική ματιά του Νίκου Μαστοράκη είναι μια πρόταση. Πρόκειται για ένα έργο που έχει γραφτεί έναν αιώνα πριν και το γεγονός ότι ο Μαστοράκης πήρε ένα κείμενο και το έφερε στο 2018, το έκανε δηλαδή σύγχρονο και το ανέδειξε με τέτοιο τρόπο που δεν θυμίζει καθόλου αυτό το παλαιϊκό θέατρο, είναι από μόνο του μια μεγάλη επιτυχία. Συν τοις άλλοις, όλοι οι συντελεστές είναι καταπληκτικοί, ο Παντελιδάκης, η Παπανικολάου που έχει κάνει τα κοστούμια, ο Ευαγγελινός, όλος ο θίασος επίσης. Όλοι είναι επαγγελματίες από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο.

Τελικά οι άνθρωποι μέσα σε μια σχέση ερωτεύονται στην αρχή, αλληλοαπατώνται στην πορεία και ψεύδονται; Τι λέτε εσείς;

Όπως προανέφερα ο Feydeau αυτό έκανε στην ουσία. Παρωδούσε την αστική τάξη και το Μπουλβάρ όπου όλα είναι καταπληκτικά και υπέροχα και με το που κλείνουν οι πόρτες γίνονται από πίσω τα Σόδομα και τα Γόμορα. Αλήθεια νομίζω ότι αυτό που συμβαίνει και στο δικό μας το έργο και ενδεχομένως είναι αρκετά σύνηθες στην κοινωνία, είναι η ευκολία με την οποία γίνονται τα πράγματα. Δηλαδή τι πιο εύκολο να είσαι 20 χρόνια παντρεμένος (παρόλο που δεν το έχω ζήσει αλλά το φαντάζομαι) και λίγο να έχεις βαρεθεί με το ταίρι σου και να ψάχνεσαι και κάπου αλλού. Επειδή η φύση του ανθρώπου είναι να βολεύεται και να αφήνεται, αυτή είναι και η λογική εξήγηση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας μας που έχει μέσα την απιστία. Παρόλα αυτά εγώ δεν πιστεύω ότι αυτός είναι ο κανόνας. Ίσως επειδή είμαι λίγο ρομαντική. Θεωρώ ότι στον έρωτα πρέπει να προσπαθείς. Δεν μπορείς να προσπαθείς σε όλα τα υπόλοιπα κομμάτια της ζωής σου πχ. να προσπαθείς να έχεις πολύ καλή σχέση με το παιδί σου, να είσαι καλή στη δουλειά σου, να είσαι καλή με τη μάνα σου και τη σχέση σου με τον ερωτικό σου σύντροφο να τη βάζεις στον αυτόματο. Οπότε αν δίνεις στη σχέση τη φροντίδα που της αρμόζει, δεν είναι κανόνας ότι θα καταλήξει να απατά ο ένας τον άλλον.

Ο Γιώργος Χρανιώτης λέει κάποια στιγμή στο έργο: «Απαντάς “δέχομαι” επειδή σε κοιτάει ο κόσμος και μετά που ο κόσμος φεύγει, αποκαλύπτεις ξαφνικά πως έχεις μείνει μόνος, με μια γυναίκα παντρεμένος»! Ποια είναι η γνώμη σου για τον γάμο;

Για κάποιο λόγο έχει κυκλοφορήσει ότι είμαι ενάντια του γάμου και των παιδιών. Είναι πολύ ακραίο να λες κάτι τέτοιο για κάποιον. Και πραγματικά δεν είμαι ενάντια απλά θεωρώ ότι ο γάμος δεν είναι βασική προϋπόθεση για να ευτυχήσει κάποιος και συγκεκριμένα μιλάω για εμένα. Δηλαδή δεν θεωρώ ότι θα αισθανόμουν πιο ολοκληρωμένος άνθρωπος αν παντρευόμουν ή αν έκανα παιδιά. Εννοείται ότι μια τέτοια προοπτική είναι καλοδεχούμενη. Δηλαδή αν ένας άνθρωπος σου γεννήσει αυτά τα συναισθήματα τι πιο ωραίο! Απλά εγώ αντιστέκομαι σε αυτό το κοινωνικό πρέπει που ντε και καλά για να είσαι politically correct πρέπει να είσαι παντρεμένος και να έχεις παιδιά ενώ μπορεί να μην είναι αυτά τα θέλω σου. Έχω νιώσει κατά κάποιον τρόπο να είμαι η παρείσακτη σε οικογενειακά κυρίως τραπέζια όπου όλοι είναι ζευγαρωμένοι και εγώ δεν είμαι. Είμαι λοιπόν της άποψης ότι ο άνθρωπος πρέπει να κάνει αυτά που τον κάνουν ευτυχισμένο. Είναι δικαίωμα του καθένα να κάνει ότι θέλει. Άλλωστε ο γάμος μπορεί να μην ταιριάζει σε όλους.

Έχετε πει στο παρελθόν ότι η ηθική που σας διέπει είναι να μην κάνετε στον άλλον αυτό που δεν θέλετε να σας κάνει. Ποια πράγματα λοιπόν δεν θα θέλατε να σας κάνουν;

Η απιστία είναι μέσα σε αυτά τα πράγματα για να το συνδέω και με το έργο μας. Άλλωστε οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους, λένε και το πιστεύω. Είναι εντελώς διαφορετικό να έχεις πει σε κάποιον «το βλέπω πιο casual το δικό μας και θεωρώ ότι μπορούμε να βλέπουμε και άλλους ανθρώπους μέσα στη σχέση μας». Αλλά από την εμπειρία μου καθώς και από αυτά που ακούω, βλέπω και διαβάζω, κανένας δεν έχει πραγματικά τα κότσια -ακόμα και αν δεν τον ενδιαφέρει μια ιστορία- να πει: «ξέρεις κάτι, εγώ σε βλέπω τόσο όσο. Εγώ θα βλέπω άλλους ανθρώπους και εσύ κάνε ότι γουστάρεις». Οπότε μπαίνουμε σε ένα τριπάκι που ενδεχομένως υποσχόμαστε πράγματα ο ένας στον άλλον που δεν μπορούμε να τα πραγματοποιήσουμε. Θεωρώ ότι η ειλικρίνεια ενώ μπορεί πολλές φορές να είναι αρκετά πληγωτική, για εμένα, είναι πολύ μεγάλη αρετή. Η απιστία λοιπόν είναι κάτι που δεν επικροτώ, με την έννοια ότι δεν θα ήθελα να μου το κάνουν μέσα σε μια σχέση που έχω επενδύσει για αυτό και σε γενικές γραμμές δεν το κάνω και η ίδια.

Αν το κάνατε θα το λέγατε; Θα είχατε τύψεις;

Εξαρτάται. Ανάλογα με τη συνθήκη και θα σου πω γιατί. Υπάρχει η περίπτωση που θα το πεις ακριβώς για να αναλάβεις την ευθύνη μέσα στη σχέση, ότι δηλαδή «εγώ ήμουν η ανόητη και η ανώριμη μέσα στη σχέση και για αυτό σε απάτησα» αλλά υπάρχει και η περίπτωση που δεν θα το πεις γιατί μπορεί να τελειώνει η ιστορία – πιθανόν λόγω κάποιου τρίτου ατόμου- και να μην θες να πληγώσεις τον άλλον. Αν και εγώ που είμαι πολύ υπέρ της ανάληψης της ευθύνης θεωρώ ότι είναι μερικές φορές που δεν χρειάζεται να το μαρτυρήσεις γιατί το μόνο που θα καταφέρεις είναι να τον πληγώσεις και να τον στεναχωρήσεις. Αν τώρα διατηρείς μια σχέση εκτός γάμου ή εκτός σχέσης για καιρό νομίζω ότι ναι θα πρέπει να το πεις. Αλλά αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι σε αυτά τα πράγματα ποτέ δεν μπορείς να πεις «ναι, αυτό είναι το σωστό ή αυτό είναι λάθος». Σε μια συνθήκη μπορεί να είναι πάρα πολύ σωστό και σε μια άλλη να είναι καταστροφικό. Γιατί για παράδειγμα να δημιουργήσεις στον άλλον ένα τραύμα και να μην μπορέσει ποτέ να ξαναεμπιστευτεί καμία;

Μέχρι πού θα φτάνατε για έναν έρωτα;

Νομίζω το περισσότερο που θα έκανα θα ήταν να άλλαζα χώρα. Δεν το λες και λίγο! (γέλια) Δεν ξέρω αν θα ήταν για πάντα αλλά θα το δοκίμαζα αν ερωτευόμουν έναν άνθρωπο που θα ζούσε στο εξωτερικό.

Είπατε πριν ότι οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Έχετε πραγματικούς φίλους μέσα από τον χώρο της υποκριτικής;

Ναι, βεβαίως. Οι άνθρωποι που είναι φίλοι μου είναι δοκιμασμένοι στον χρόνο. Εγώ θεωρώ φίλους μου τους ανθρώπους που αν και δεν τους βλέπω κάθε μέρα – δεν γίνεται εκ των πραγμάτων έτσι κι αλλιώς – ή μπορεί να μην μιλάμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο, όταν θα συναντηθούμε, παρόλο που μπορεί να υπάρχει αυτή η απόσταση, δεν θα υπάρχει απόσταση συναισθηματική.

Τη μητέρα σας την συμβουλεύεστε;

Τη μητέρα μου δεν τη συμβουλεύομαι για να μην της προκαλέσω κατάθλιψη. Η μαμά μου είναι πάντα η μαμά μου και δηλαδή όσο χρονών και να είμαι για την μαμά μου θα είμαι πάντα το μικρό της το κοριτσάκι. Οποιονδήποτε προβληματισμό έχω προσπαθήσει να της επικοινωνήσω ξέρω ότι θα το διυλίσει στο δικό της το φίλτρο και μετά θα στεναχωρηθεί γιατί θα προβληματιστώ για αυτή τη δουλειά, θα στεναχωρηθεί γιατί δεν περνάω καλά σε αυτή τη δουλειά, θα στεναχωρηθεί που δεν έχω δουλειά.. Οπότε την μαμά μου την προστατεύω λιγάκι κατά κάποιον τρόπο και επιλέγω να της λέω μόνο τα ευχάριστα και τα πολύ καλά.

Τη λέτε εύκολα την ηλικία σας δεδομένου ότι ανήκετε στον χώρο του θεάματος;

Η ηλικία μου δεν υπάρχει αν την γκουγκλάρεις στο ίντερνετ. Πολλοί στο δρόμο που με έχουν σταματήσει μου λένε «αχ, πόσο μικρή φαίνεσαι από κοντά» τότε τους λέω ότι είμαι τόσο χρονών. Συνήθως δεν τη λέω την ηλικία μου γιατί μπορεί να επηρεάσει τους ρόλους που παίρνεις, οπότε προτιμώ να υπάρχει αυτό που βλέπουνε οι άνθρωποι που μου δίνουν δουλειά. Και βέβαια αυτοί είναι και οι πρώτοι που μαθαίνουν την ηλικία μου γιατί υπάρχουν οι καταστάσεις του ΙΚΑ που δεν μπορείς να κρυφτείς. (γέλια)

Είσαστε υπέρ των αισθητικών επεμβάσεων;

Γενικά είμαι υπέρ του οτιδήποτε σε κάνει να νιώθεις καλά. Τώρα αν εσύ θες να κάνεις botox ή λιφτινγκ ή λιποαναρρόφηση κάνε ότι γουστάρεις. Θες να γίνεις η γυναίκα τίγρης; Μπορείς να γίνεις! (γέλια) Απλά εγώ επειδή είμαι άνθρωπος του μέτρου ξέρω ότι αν έκανα κάτι θα το έκανα πολύ μετρημένα. Δεν θα ήθελα με τίποτα να αλλοιωθεί η εικόνα μου γιατί θα έχω να αντιμετωπίσω συν τοις άλλοις και όλο αυτό το κράξιμο. Και φυσικά αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Εδώ η Ρενέ Ζελβέγκερ κάνει κάτι και την κράζει όλη η υφήλιος. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι όταν βλέπω πολύ όμορφες γυναίκες να πειράζονται περισσότερο από το κανονικό και να αλλοιώνονται στο τέλος. Εκεί λες: «Ρε εσύ αυτή ήταν κουκλάρα! Γιατί το έκανε αυτό το πράγμα;» Το δικό μου το επάγγελμα είναι πράγματι από τα πιο ματαιόδοξα και ναρκισσιστικά επαγγέλματα που υπάρχουν και επειδή συνέχεια πρέπει να πουλάς τον εαυτό σου, αν είσαι λίγο παραπάνω ανασφαλής από το κανονικό θα μπεις σε αυτή τη διαδικασία.

Θα πειράζατε κάτι πάνω σας τώρα;

Ναι. Αν ξύπναγα ένα πρωί και έβλεπα κάτι πάνω μου που δεν μου άρεσε, ενδεχομένως να το πείραζα.

Έχετε ανασφάλειες όσο περνάνε τα χρόνια;

Ναι, είχα και από πιο μικρή. Μπορώ να σου πω ότι τώρα έχω λιγότερες ανασφάλειες. Όταν τυχαίνει να δω κάποιες φωτογραφίες από τα 20 μου, λέω μέσα μου «αφού ήσουν ένα όμορφο κορίτσι, γιατί δεν το πίστευες τότε»;. Το καλό είναι ότι η εικόνα που έχω εγώ για τον εαυτό μου, με τα χρόνια φτιάχνει όλο και περισσότερο, ανεξαρτήτως αν τότε ήμουν καλύτερη ή τώρα.

Έχετε περισσότερη αυτοπεποίθηση τώρα από παλιότερα;

Ναι έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση τώρα παρόλο που δεν θεωρώ ότι είμαι η βασίλισσα της αυτοπεποίθησης. Αντιλαμβάνομαι ότι προς τα έξω μπορεί να μην φαίνεται αυτό. Για παράδειγμα έχω πάντα άγχος για τη δουλειά μου. Έχω πάντα άγχος πριν ξεκινήσει μια παράσταση. Όταν έκανα ραδιόφωνο είχα πάντα άγχος πριν ξεκινήσω να μιλήσω στο μικρόφωνο. Στην τηλεόραση επίσης. Απλά νομίζω ότι έχω το δημιουργικό άγχος όχι αυτό που με νεκρώνει, όχι αυτό που με πιάνει πανικός.

Τώρα που εμφανίζεστε στη σκηνή του θεάτρου Αλίκη με τα εσώρουχα, αισθάνεστε ντροπαλή με το κοινό και με την κάμερα γενικότερα;

Δεν είναι και το καλύτερό μου να σου πω την αλήθεια. Σκέφτομαι να μη φάω πολύ, να μην παχύνω. Γενικά δεν αισθάνομαι και τρομερά άνετα να κυκλοφορώ έτσι, έχω κάνει κι άλλες φορές στο θέατρο πράγματα που ήμουν σε πιο ημίγυμνη κατάσταση και σίγουρα δεν ένιωθα άνετα. Αλλά αν το δικαιολογεί ο ρόλος μου τότε είμαι οκ. Δηλαδή είχε έρθει στην αρχή ο Μαστοράκης και λέει: «Σε αυτό το σημείο βγαίνεις με τα εσώρουχα» και λέω εγώ «ποιος;» Μου λέει «εσύ!». Δαγκώθηκα! Η αλήθεια είναι όμως ότι όταν έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο που εμπιστεύεσαι καταλαβαίνεις γιατί γίνεται αυτό. Αφήνεσαι και λες στον εαυτό σου «οκ, δεν είναι και το χειρότερο πράγμα που μπορεί να μου συμβεί». Αν σκεφτείς ότι μιλάμε για ένα έργο που πραγματεύεται το σεξ και τον έρωτα και υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι μέσα σε αυτό το πλαίσιο προσπαθούν να εμπλακούν μεταξύ τους εμένα θα μου φαινόταν πιο χοντροκομμένο να κυκλοφορούμε με το σεντόνι πάνω στη σκηνή. Στην πραγματικότητα όταν είσαι σε μια ερωτική συνεύρεση με τον σύντροφό σου ή με τον σύζυγό σου δεν κυκλοφορείς με το σεντόνι. Κανένας άνθρωπος δεν κυκλοφορεί με το σεντόνι. Οπότε μου φαίνεται πολύ πιο ψεύτικο αυτό από το να πάρεις τα κουράγια σου και να γυμνωθείς.

Πολλοί άνθρωποι «συναντιούνται» στο ίντερνετ στις μέρες μας. Θα μπορούσατε να κάνετε μια τέτοια σχέση;

Νομίζω ότι θα μου ήταν δύσκολο. Επίσης, έχω και το κόμπλεξ του τύπου «α! αυτός τώρα θέλει τη Μαρία ή την Μαρία την Κωνσταντάκη»; Δεν ξέρω αν ενδεχομένως έκανα μια άλλη δουλειά πχ. δικηγόρος αν θα ήμουν πιο ανεκτή σε μια τέτοια γνωριμία. Περισσότερο με ενοχλεί που πια δεν υπάρχει αυτό το φλερτ που κάναμε για παράδειγμα παλιά, όταν βγαίναμε στα μπαράκια. Τώρα βγαίνεις και είναι όλοι με το κινητό στα χέρια. Το θετικό των social media είναι ότι μπορεί να γνωρίσεις κάποιον άνθρωπο κάπου έξω και μετά μπορεί να σου στείλει στο facebook ή στο instagram μήνυμα, που σε μια άλλη εποχή δεν θα ήταν τόσο εύκολο να ζητήσει το τηλέφωνό σου.

Είναι ανθρώπινο κάποιος να μην θέλει να εκθέτει τον εαυτό του στα social media ειδικά από τον δικό σας χώρο;

Βέβαια. Φυσικά! Δεν θεωρώ δηλαδή ότι είσαι τρέντι επειδή έχεις λογαριασμούς στα social media. Aπό τον δικό μου τον θίασο είναι 2-3 που δεν ασχολούνται καθόλου με αυτά. Ανήκουν στην μειοψηφία η αλήθεια είναι. Από την άλλη θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό κάποιος να μην έχει σχέση με αυτά τα πράγματα ή κάποιος να έχει σχέση με τα social media. Άλλωστε εσύ επιλέγεις το επίπεδο έκθεσης. Προσωπικά εγώ δεν έχω αισθανθεί να ασφυκτιώ μέσα σε αυτά. Βέβαια τις πραγματικά προσωπικές μου στιγμές δεν τις μοιράζομαι.

Πολλοί συνάδελφοί σας, βγάζουν πολλά λεφτά κυρίως από το instagram. Εσείς είσαστε υπεράνω χρημάτων δεδομένου ότι αν μπει κανείς στον λογαριασμό σας δεν θα δει κάτι να «πουλάτε»;

Όχι δεν είμαι υπεράνω χρημάτων αλλά θα σου εξηγήσω. Καταρχάς έχω έναν πολύ minimal τρόπο ζωής γιατί δεν έχω υποχρεώσεις και αυτό είναι πολύ βασικό. Δηλαδή η ζωή μου έχει δομηθεί έτσι που και να μην έχω δουλειά για ένα εξάμηνο, δεν θα πεινάσω. Ένα πιάτο φαγητό θα το βρω. Και ούτως ή άλλως κάνω ένα συντηρητικό τρόπο ζωής. Δεν είμαι ο άνθρωπος που θα βγει κάθε μέρα να φάει έξω ή που θα βγει να πιει δέκα ποτά στο μπαρ οπότε έτσι κι αλλιώς η διασκέδασή μου είναι πιο περιορισμένη. Ύστερα δουλεύω πολλές ώρες οπότε δεν είμαι σε φάση να ξενυχτάω κάθε βράδυ. Και επειδή το instagram μου είναι προσωπικό, θεωρώ ότι τα πράγματα που έχω εκεί μέσα πρέπει να είναι της αισθητικής μου. Οπότε βάσει αυτών των συνθηκών προτιμώ να μην κάνω δουλειές στο instagram που θεωρώ ότι δεν θα μπορώ να τις υποστηρίξω και θα με χαλάσουν στο τέλος.

Θα θέλατε να επιστρέψετε στο ραδιόφωνο; Σας λείπει;

Εγώ με το ραδιόφωνο είχα μια καθαρά ερωτική σχέση. Το έβλεπα σαν να ήταν ο εραστής μου και ποτέ σαν κάτι το οποίο θα μπορούσε να είναι ένα μόνιμο επάγγελμα. Για αυτό λειτουργούσα κάπως τουριστικά στο πώς μπαινοέβγαινα. Σαφώς και έκανα τη δουλειά μου επαγγελματικά αλλά δεν έμπαινα στο τριπάκι να το κυνηγήσω. Έχω αρνηθεί δουλειές στο ραδιόφωνο γιατί ένιωθα ότι δεν μου ταίριαζαν. Το ραδιόφωνο έχει και αυτό μια δέσμευση με ένα συγκεκριμένο ωράριο. Είναι ένα πολύ ζωντανό μέσο όπου δεν μπορείς εσύ να πηγαίνεις και να ηχογραφείς κονσέρβα εκπομπές και να λες «τι ωραίος σήμερα ο καιρός» και έξω να βρέχει. Στη φάση αυτή της ζωής μου είναι πολύ δύσκολο να το κάνω. Και να σου είμαι ειλικρινής προτιμώ να κάνω τηλεόραση απ’ ότι ραδιόφωνο. Όπως επίσης προτιμώ το θέατρο γιατί αισθάνομαι ότι εκεί είναι η βάση μου.

Info:

Η Μαρία Κωνσταντάκη πρωταγωνιστεί στο έργο του George Feydeau «Πουλιά στον αέρα» στο θέατρο Αλίκη (Αμερικής 5), σε σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη. Πρωταγωνιστούν επίσης: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Βίκυ Σταυροπούλου, Θεοδώρα Τζήμου, Ιωάννης Παπαζήσης, Χριστίνα Τσάφου, Νίκος Αρβανίτης και Γιώργος Χρανιώτης.

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη και Κυριακή στις 20:00, Πέμπτη και Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο 18.00 και 21:00

Την Μαρία Κωνσταντάκη την βλέπουμε επίσης και στην τηλεοπτική σειρά του ΣΚΑΙ «Όσο έχω εσένα».