Με την αγγλική φιλοξενία ήταν σίγουρο οτι η παραμονή θα ήταν άνετη, με σεβασμό και θαυμασμό προς την ομορφιά τους αλλά η κίνηση είχε μέσα της τόση 'αριστοκρατία' που μετέτρεψε αυτά τα ʽʼπλάσματαʼʼ σε έργα τέχνης και ομήρους. Εσείς μπορεί να βλέπετε τα αγάλματα, αλλά εγώ βλέπω την ιστορία μου, τους προγόνους μου.
Αν και έχουν την υπερηφάνεια του παγονιού, τώρα με κάποιο τρόπο η αυθεντική δόξα τους έχει υποβιβαστεί. Κάποτε ήταν στο ζενίθ της πόλης τους σε ευσεβές επίπεδο, ''παρασυρμένα'' απο το αεράκι και τον μπλε ουρανό όπου ο ήλιος φιλούσε το δέρμα του προσώπου τους, έλεγαν την ιστορία της πόλης τους με ένα τρόπο που μόνο εκείνοι μπορούσαν να πουν. Οι υγιείς αποχρώσεις του ροζ προς βυσσινί στα μάγουλα έδειχναν σημάδια ζωής, τώρα τους καλύπτουν χρώματα μόνο απο nude και κρύα πέτρα. Τώρα αναπολούν τον χρόνο που παραμένει, μόνο σαν μακρινή ανάμνηση.
Γνωρίζουμε οτι υπάρχει ζωή και μέσα σ αυτό. Γνωρίζουμε οτι ένας πολιτισμός δεν πεθαίνει απο την ματαιοδοξία ενός ανθρώπου. Αυτό είναι απόδειξη της ζωής καθώς υπάρχει μια φλέβα ελπίδας γνωρίζοντας οτι θα ξεκινήσει μια μέρα το ταξίδι τους πίσω στο σπίτι, η επανένωση με τους αγαπημένους τους για να γεμίσει το κενό.
Είναι μόνο θέμα χρόνου.
