Ενα δομημένο σύμπαν με τζιώτικη πέτρα, αόρατο από μακριά, προσφέρει ηρεμία και επιλεκτική απομόνωση στην οικογένεια και τους φίλους της. Η συγκλονιστική θέα συμπληρώνεται από τους μαγευτικής ομορφιάς κήπους γύρω από την πισίνα - ζώσες δημιουργίες που συλλαμβάνουν την άλλη διάσταση του χρόνου καταγράφοντας τις εποχές... Η κατάφυτη με ελιές και κυπαρίσσια, συκιές και βελανιδιές πλαγιά (απέναντι από το παλιό ψαροχώρι και νυν κοσμοπολίτικο Βουρκάρι) κατεβαίνει μέχρι τον κόλπο του Αγίου Νικολάου. Χτισμένη προσεκτικά, δεν αποκαλύπτεται αμέσως στα βλέμματα του περαστικού: ούτε ο όγκος του διώροφου σπιτιού, ούτε το παράσπιτο που χρησιμοποιείται ως αυτόνομος ξενώνας, ούτε η πισίνα, είναι ευδιάκριτα ακόμα κι όταν πλησιάσει κανείς αρκετά. Αυτό το επίτευγμα κάνει περήφανους τους ιδιοκτήτες του σπιτιού: η αφομοίωση των κτισμάτων στο φυσικό τοπίο αποδεικνύει έναν ειλικρινή σεβασμό στις ομορφιές και στην παράδοση του νησιού. Οι μεγάλες κλίσεις του εδάφους μετριάστηκαν με πέτρινες "δεσιές" και τα δύο ανεξάρτητα κτίσματα επικοινωνούν με παραδοσιακό τζιώτικο καλντερίμι, με πέτρες φερμένες από τα ορεινά μέρη του νησιού. Η πλαγιά μετατράπηκε από τους ιδιοκτήτες σε αμπέλι: φυτεύτηκαν περισσότερες από 100 ρίζες, γκαζόν ανάμεσα στις πέτρες και στα διάφορα -κυριολεκτικά- πράσινα επίπεδα δημιουργήθηκαν σύνολα ελεύθερων καθιστικών. Οι εξωτερικοί χώροι διαμορφώθηκαν κατάλληλα -παρέχοντας τη δυνατότητα παραμονής σε γωνιές διαφορετικού ύφους και προσανατολισμού- για να αξιοποιούνται όλες οι στιγμές της μέρας και του χρόνου.
Το κτίσμα αναπτύσσεται σε δύο ορόφους. Λειτουργικό και άνετο, δουλεμένο με φυσικά υλικά και παραδοσιακές τεχνικές που το εντάσσουν αρμονικά στο περιβάλλον του. Ο αρχιτέκτονας Νίκος Αλεξάνδρου σχεδίασε τις κατοικίες, χρησιμοποιώντας πολλά από τα στοιχεία της λαϊκής αρχιτεκτονικής. Χρησιμοποιήθηκε ντόπια πέτρα για την τοιχοποιία, της οποίας το μεγαλύτερο εσωτερικό τμήμα βάφτηκε άσπρο, αφήνοντας να διαφαίνεται η ανάγλυφη επιφάνειά του. Τα δάπεδα στρώθηκαν με ανισομεγέθεις πλάκες Καρύστου και πολλά από τα ταβάνια έγιναν από κορμούς ακατέργαστης καστανιάς όπως και οι πέργκολες. Σε επιλεγμένα σημεία του σπιτιού αλλά και στο περίγραμμα της πισίνας χρησιμοποιήθηκαν παλιά ελληνικά μάρμαρα για λόγους αντοχής, μόνωσης αλλά και αισθητικής.
Πέτρες Καρύστου μέσα και πλάκες Πηλίου στον εξωτερικό χώρο δημιουργούν την αίσθηση της συνέχειας και της άμεσης επαφής με τη γη. Χτιστά καθιστικά μέσα-έξω και παραδοσιακά τζάκια ξεκαθάρισαν τις λειτουργίες των χώρων. Ενα πολύ ενδιαφέρον σημείο του σπιτιού -ξένο στην αρχιτεκτονική των νησιών και δανεισμένο από τα ευρωπαϊκά σπίτια, μα πολύ σωστά και ωραία δεμένο στο σύνολο- είναι η γυάλινη σέρα με το άπλετο φως και τη θέα σε όλη τη γύρω περιοχή. Η κουζίνα, η οποία μελετήθηκε από τη Μάρω Σταματιάδου, και η σουίτα των ιδιοκτητών με την ιδιωτική βεράντα πάνω από την πισίνα, είναι επίσης πολύ ευχάριστοι και καλαίσθητοι χώροι. Ο καθημερινός χώρος είναι πολύ μεγάλος και φωτεινός, προσανατολισμένος προς την πισίνα και τη θάλασσα, μοιάζοντας συνεπίπεδος με τη γη. Η κουζίνα έχει άμεση οπτική επικοινωνία με την τραπεζαρία. Στον όροφο έχει διαμορφωθεί η κρεβατοκάμαρα των ιδιοκτητών, ενώ οι ξενώνες έχουν αναπτυχθεί πλευρικά κι έχουν ανεξάρτητες εισόδους για να διατηρούν την αυτονομία τους. Το στιλ του σπιτιού και κυρίως τα χρώματά του, θυμίζουν έντονα αγγλική εξοχή. Οι ιδιοκτήτες αξιοποίησαν τα παλιά οικογενειακά έπιπλα, κάποια αγορασμένα από παλαιοπωλεία της Αθήνας, του Πειραιά, αλλά και της αγγλικής επαρχίας. Συμπληρωματικά, προστέθηκαν κομμάτια από το ΝΕΟ ΚΑΤΟΙΚΕΙΝ και τις ΔΡΥΑΔΕΣ, υφάσματα και καλύμματα από το ΚΑ και χαλιά από το Μαρόκο.
Οι κλασικές γραμμές σε country περιβάλλον δημιουργούν ζεστασιά και οικειότητα... Παλιές κασέλες, μικροαντικείμενα φερμένα από ταξίδια στην Ελλάδα και το εξωτερικό, έργα καλλιτεχνών της Τζιας αλλά και μεταξοτυπίες αγαπημένων ζωγράφων, διανθίζουν τους εσωτερικούς χώρους χωρίς να τους βαραίνουν. Εξωτερικά το σκούρο πράσινο εμπλουτίζεται με το άσπρο του μάρμαρου και του καραβόπανου, ενώ στο εσωτερικό η απόχρωση γίνεται ανοιχτότερη και συνδυάζεται με τα κίτρινα. Υφάσματα επίπλωσης από το ΚΑ του Ν. Ψυχικού και φωτιστικά, ένα βιτρό έργο της κυρίας Σακελλαρίδη, ακόμα και σερβίτσια επιλέχθηκαν στις αποχρώσεις που υπενθυμίζουν ότι βρισκόμαστε στην εξοχή. Στις ίδιες συντεταγμένες κινείται και το αυτόνομο σπιτάκι-ξενώνας που χτίστηκε μερικά χρόνια αργότερα από τον Νίκο Ζουλαμόπουλο σε σχέδια του Νίκου Αλεξάνδρου.
Ο βράχος στο πίσω μέρος του σπιτιού (το παραδοσιακό "κουτούντο", όπου στέγαζαν οι βοσκοί τα μικρά ζώα) προστατεύει από την υγρασία και διατηρεί μια ευχάριστη θερμοκρασία. Τζάκι στο άνετο καθιστικό με κουζίνα στη μια πλευρά του και μικρά ανοίγματα που αποκαλύπτουν τη θέα, δύο απέριττες κρεβατοκάμαρες και μπάνιο ανάμεσά τους, στεγασμένη εξωτερική τραπεζαρία και πλακόστρωτες βεράντες με θέα το Αιγαίο. Χώροι ικανοί να απομακρύνουν την ανάμνηση της ζωής στη μεγαλούπολη, κάνοντάς τη να μοιάζει παρελθόν...
Οι μέρες στο τζιώτικο σπίτι της οικογένειας Κυριαζή είναι φωτεινές και εξωστρεφείς. Το πράσινο του κήπου και το γαλάζιο της πισίνας ξεκουράζουν το σώμα και το νου, θωπεύοντας την ψυχή. Αγναντεύοντας το Αιγαίο από τις βεράντες του σπιτιού τα πάντα αναθεωρούνται... Η αστροφεγγιά μπαίνει από τα παράθυρα μαζί με το αεράκι, οι αισθήσεις γαληνεύουν και όλα συντονίζονται στην ανθρώπινη κλίμακα, αποκαλύπτοντας την αυθεντική τους ομορφιά...
