Μια καλλιτέχνης αναπαλαίωσε το παλιό σιδηρουργείο του οικισμού Φαλατάδος, στήνοντας ένα ονειρικό σκηνικό που παίζει με την αλήθεια και την ψευδαίσθηση. Η Ρένα Νίκολη είναι εικαστική καλλιτέχνιδα που τα τελευταία χρόνια ασχολείται με το tromp l oeil, την τεχνική της οπτικής απάτης. Η ζωγράφος, με καταγωγή από την Τήνο, έχει τρυφερές, παιδικές αναμνήσεις από καλοκαιρινές διακοπές στο νησί. Επέστρεψε συνειδητά γιατί τα εκπληκτικά χωριά της, ακόμα ανεξερεύνητης, Τήνου, που τόση προσπάθεια γίνεται για να κρατήσουν -πολεοδομικά και λαογραφικά- την ταυτότητα και τη γοητεία τους, «κάτι της λένε».
Μέσα στο διατηρητέο οικισμό Φαλατάδος, η ζωγράφος ανακάλυψε ένα παλιό μαγαζί καλλιτέχνη-σιδηρουργού και μετέπειτα καφενέ του χωριού, μόλις 30 τ.μ. Χωρίς δεύτερη σκέψη αναπαλαίωσε αυτό το κτίσμα, ούτως ώστε να γίνει η προσωρινή κατοικία της έως ότου ολοκληρωθεί το σπίτι που ξεκίνησε να χτίζει, με την προοπτική να λειτουργήσει σαν εκθεσιακός χώρος της δουλειάς της. Χωρίς να πειραχτεί τίποτα από το παλιό κτίσμα, με πολλή προσωπική δουλειά και με τα ελάχιστα έξοδα, φτιάχτηκε ένα studio με όλες τις ανέσεις, ένα ονειρικό σκηνικό που μπορεί να κάνει τις ημέρες στο νησί τόσο ποιοτικές όσο πολλά αστέρια ξενοδοχείων δεν έχουν κατορθώσει! Το εσωτερικό του σπιτιού μοιάζει με θεατρική σκηνή έτοιμη να φιλοξενήσει μια ανάλαφρη οπερέτα κι ενώ ούτε για μια στιγμή δε γυρίζει την πλάτη στην παράδοση, είναι ένα αρκετά μοντέρνο σπίτι. Ο Γιάννης Βιδάλης, νεαρός Τηνιακός μάστορας, ανέλαβε την αναπαλαίωση του κτίσματος. Μόνο ο χώρος του μπάνιου χρειάστηκε να φτιαχτεί εξαρχής - όλα τα υπόλοιπα κρατήθηκαν «κοντά» στην πρώτη τους μορφή. Οι παλιές πέτρες στα πανωκάσια καθαρίστηκαν, όπως και τα πέτρινα ράφια, μερικά επιχρισμένα σημεία «γδύθηκαν» για να αναδειχτεί η πέτρα, ενώ στο ταβάνι τοποθετήθηκαν παλιοί κορμοί κέδρων. Τα καγκελωτά συντηρήθηκαν, αμμοβολήθηκαν και ξαναμπήκαν στα παράθυρα, ενώ η παλιά πόρτα πήγε στο εργαστήρι του ξυλουργού για να αντιγραφεί και να μπει στη θέση της μια ολόιδια. Η ιδιοκτήτρια σχεδίασε το υπέρθυρο με δυο περιστέρια και ο μαρμαρογλύπτης Νίκος Δεσύπρης το σκάλισε πάνω σε παλιωμένο μάρμαρο. Οσον αφορά το διάκοσμο, η οικοδέσποινα με στόχο αφενός να «απλώσει» το χώρο και να τον ενώσει με το έξω και αφετέρου να δημιουργήσει ένα ονειρικό σκηνικό που θα υπονοεί τη διαρκή ανθρώπινη παρουσία και θα εναρμονίζεται με την παράδοση, εφάρμοσε πολλές ευρεσιτεχνίες, ζωγράφισε στους τοίχους, έραψε μόνη της κουρτίνες, καλύμματα και μαξιλαράκια και συντήρησε έπιπλα που τα βρήκε στο δρόμο, ώστε να έχει το αποτέλεσμα που φαντάστηκε χωρίς να της στοιχίσει «ο κούκος αηδόνι»!
Η κεντρική ιδέα ήταν ο ένας τοίχος να ζωγραφιστεί έτσι ώστε να «αυτο-καταργείται» και η πραγματική θέα του σοκακιού που θα είχε κανείς αν καθόταν μέσα στο σπίτι να συνεχίζεται και πέρα από το παράθυρο. Ιβουάρ φόντο με την πατίνα του χρόνου, που ζωντανεύει με το γήινο χρώμα της κατά τόπους εμφανούς λιθοδομής, των παλιών ξύλων και με λίγες μπλε πινελιές, απαλά υφάσματα και θερμός φωτισμός με κεριά, αντικείμενα κρεμασμένα με αλυσίδες από ψηλά και πολλές «συναντήσεις» αληθινών πραγμάτων με faux, σκηνογραφούν το παλιό, τηνιακό μαγαζί, αποδεικνύοντας εμπράκτως ότι υπάρχουν και όνειρα πολύτιμα που δεν κοστίζουν...
