H καγκελένια εξώπορτα είναι σχεδόν πάντα ανοιχτή και αποκαλύπτει έναν μεγάλο καταπράσινο κήπο που περιβάλλει μια μονοκατοικία –από όπου ξεπροβάλλει ο Μανώλης Χάρος, χαμογελαστός, βγαίνοντας από την μπαλκονόπορτα του καθιστικού. Μεγάλες γυάλινες τζαμαρίες καλύπτουν την πρόσοψη, προσφέροντας την αίσθηση της εξοχής μέσα στο σπίτι.
Η διαρρύθμιση της διώροφης μονοκατοικίας του 1936 –πατρικού σπιτιού της συζύγου του, Φράνκας Παπανδρέου– υποβλήθηκε σε πολλές αλλαγές μέχρι να πάρει τη σημερινή της μορφή. Τοίχοι γκρεμίστηκαν για να δημιουργηθούν ενιαίοι χώροι, άλλοι ανεγέρθηκαν για να αλλάξει ο προσανατολισμός και η είσοδος, ενώ οι δύο όροφοι έγιναν δύο ανεξάρτητες κατοικίες. Από το 2007, όπου εγκαταστάθηκε η οικογένεια του Μανώλη Χάρου –το ζευγάρι και τα τρία κορίτσια–, συνέβησαν και αλλαγές χρήσης. Στο ισόγειο φιλοξενείται πλέον το ατελιέ του ζωγράφου και η κοινωνική ζωή του ζευγαριού, αφού τα δύο παιδιά (η αρχιτέκτων Μάρθα και η μουσικός Εριφύλλη) έχουν αποκτήσει δικά τους σπίτια, ενώ η τρίτη (η Κατερίνα) σπουδάζει στο Παρίσι. Αν και, όπως μου εξηγεί ο Μανώλης, τα περισσότερα βράδια το ζευγάρι… εκτοπίζεται στον επάνω όροφο, που περιλαμβάνει τις κρεβατοκάμαρες, ένα μικρό μπλε δωμάτιο «με έναν αρχαίο καναπέ» και την τηλεόραση, και μια στοιχειώδη κουζίνα.
Στο καθιστικό του ισογείου κάνει συστηματικά πρόβες η ομάδα Oper (O), μια κολεκτίβα λυρικών τραγουδιστών όπου η Εριφύλλη είναι ιδρυτικό μέλος. Εξού και το πιάνο σε μια γωνία. Τα περισσότερα έπιπλα είναι σκανδιναβικά, αυθεντικά του ’50 και του ’60, κληρονομιά από τον αρχιτέκτονα πεθερό του Μανώλη, ενώ ο αναπαυτικός καναπές προέρχεται από το κατάστημα που είχε δημιουργήσει το ζευγάρι «Η γάτα που λεγόταν Uccello». Ο χώρος που κάποτε φιλοξενούσε το γραφείο του αρχιτέκτονα εκτελεί χρέη τραπεζαρίας, διατηρώντας το παλιό ξύλινο πάτωμα, με ένα καινούργιο, μοντέρνο τραπέζι, σχεδιασμένο από τη Φράνκα, που περιτριγυρίζεται από διαφορετικές καρέκλες –ανάμεσά τους και μία ξύλινη του 1800. Και η κουζίνα, εργονομικά σχεδιασμένη και χρωματιστή, φέρει την υπογραφή της Φράνκας.
Περνώντας ανάμεσα σε επιτοίχιες βιβλιοθήκες, ένας μικρός χώρος έχει γίνει το γραφείο του ζωγράφου και δίπλα βρίσκεται το μεγάλο ατελιέ που περιλαμβάνει και ένα καθιστικό. Εδώ όλα είναι άψογα τακτοποιημένα. Τα πινέλα, οι μπογιές, οι καμβάδες, τα καβαλέτα στη θέση τους, τα σχέδια κρεμασμένα επιμελώς στους τοίχους. Συνήθως ο Μανώλης περνάει άπειρες ώρες στο ατελιέ του –υπό το βλέμμα του Νιόνιου, του γάτου– αφού για εκείνον η ζωγραφική είναι κομμάτι της ύπαρξής του…
Κείμενο: Ντόση Ιορδανίδου, Φωτογραφίες: Niκoς Αλεξόπουλος
