Το λευκό χρώμα των σπιτιών στο Αιγαίο, αν και ομολογουμένως πρόκειται για μια σχετικά πρόσφατη πρακτική στη νησιώτικη αρχιτεκτονική, αποτελεί σήμα κατατεθέν της ελληνικής εξοχικής κατοικίας, αφού με μοναδικό τρόπο αντανακλά τη ζέστη των ακτίνων του ήλιου κάνοντας κάθε σπίτι πιο δροσερό. Κάπως έτσι, και αυτό το μοναδικό εξοχικό στην Αντίπαρο δεν φαίνεται να ξεφεύγει από τον κανόνα της χρωματικής αιγαιοπελαγίτικης παλέτας. Αντιθέτως, στέκεται ως χαρακτηριστικό δείγμα που συνδυάζει μοναδικά τη μοντέρνα αρχιτεκτονική μέσα από το πνεύμα της παράδοσης των ελληνικών νησιών. Σε μια έκταση 400 τ.μ., ο αρχιτέκτονας Δημήτρης Ρίζος σχεδίασε αυτό το εξοχικό έτσι ώστε να κρύβει μέσα του πολύ μεγάλο χώρο: πέντε υπνοδωμάτια και πέντε μπάνια, μία λειτουργική κουζίνα, μια μικρή σκάλα η οποία από το καθιστικό οδηγεί στο υπερυψωμένο κεντρικό υπνοδωμάτιο, καθώς και τον εξωτερικό χώρο του σπιτιού, που και αυτός πιστός στις λιτές γραμμές εμπλουτίζεται από μια υπέροχη πισίνα.
Το σύνολό του είναι αρκετά εντυπωσιακό και από τη στιγμή που κάποιος παρατηρήσει ότι η λιτότητα της διακόσμησης παίζει σημαντικό ρόλο στο εσωτερικό αυτής της κατοικίας, το αποτέλεσμα αποκτά μια «μοντέρνα» γραφικότητα καθώς ο επισκέπτης διασχίζει το εσωτερικό του σε μια διαδρομή γεμάτη λευκές εντυπώσεις. Και αν κάτι φαίνεται να κερδίζει, τελικά, τις εντυπώσεις σε τούτο το λευκό σπίτι, ομολογουμένως αυτό είναι το σχέδιο του αρχιτέκτονα και ειδικά η ιδέα του για το ξύλινο ταβάνι, στο οποίο λευκά βαμμένα ξύλα τονίζουν έντονα την παραδοσιακή πλευρά του σχεδίου. Παράλληλα, η αισθητική προσέγγιση, χωρίς την παραμικρή ακρότητα και βασισμένη μοναδικά στη λειτουργική ιδιότητα της διακόσμησης, έγινε από την ιδιοκτήτρια του εξοχικού μαζί με τις ιδέες και προτάσεις της διακοσμήτριας Ρόλλυς Ζαρακούδη.
Η κεντρική είσοδος του σπιτιού βρίσκεται στο πίσω μέρος του. Σχεδόν όλα τα έπιπλα είναι φτιαγμένα μετά από παραγγελία, κατασκευασμένα από επίλεκτους μάστορες, και μόνο μερικά τραπέζια αποτελούν παλαιότερα κομμάτια, τα οποία ήδη είχε στη συλλογή της η ιδιοκτήτρια. Το τζάκι στο κεντρικό καθιστικό, ανάμεσα σε δύο μεγάλους καναπέδες, είναι η μοναδική «αταξία» στο απέραντο λευκό των τοίχων, που, χωρίς το παραμικρό έργο τέχνης να κρέμεται πάνω τους, διατηρούν μια μοναδική λιτότητα απέναντι στον όγκο του χώρου, ενώ με αυτό τον τρόπο αναδεικνύεται και το πράσινο των παραθύρων, ως φόρος τιμής στο χρώμα της ελιάς. Βέβαια, οι καθαροί τοίχοι, έτσι όπως παίζουν με τη γεωμετρία των θολωτών εισόδων, δίνουν ακόμα μεγαλύτερη αίσθηση του χώρου όπως εκτείνονται στην τραπεζαρία και λίγο πιο δίπλα στην κουζίνα. Εκείνο που κάνει εντύπωση είναι ότι από τη μια άκρη του σπιτιού στην άλλη οι χρήσεις «εμπλέκονται», παίρνουν στοιχεία η μία από την άλλη και τελικά καταλήγουν σε ένα ομοιόμορφο, ισότιμα δυναμικό σύνολο.
Η μετάβαση από χώρο σε χώρο γίνεται από το κεντρικό καθιστικό, με τα παράθυρα να αντλούν άπλετο φως. Τα πέντε υπνοδωμάτια, με τα μπάνια τους, εμφανίζουν σαφείς ομοιομορφίες, όσον αφορά τον ρόλο και τον εξοπλισμό τους, και ολοκληρώνουν ιδανικά το προφίλ ενός φωτογενούς εξοχικού, που από την πρώτη στιγμή παρουσιάζει την εικόνα μιας αξιαγάπητης, υπερβολικά ευρύχωρης και ταυτόχρονα περιεκτικής κατοικίας. Αναμφίβολα οικείας για τους ανθρώπους που την έχουν σχεδιάσει, αλλά και για τους επισκέπτες της, εμπλουτισμένης με το φως και την ομορφιά της νησιώτικης παράδοσης, με τη σιγουριά που προσφέρουν οι προσεγμένες επιλογές και τα επιχειρήματα του καλού γούστου.
Aπό τον Γιάννη Παπαϊωάννου Φωτογραφίες: Γιώργος Φάκαρος
