Αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις… Εσύ μπορεί να θέλεις "να βοηθήσεις τον συνάνθρωπο", τέτοιες μέρες που ζούμε, αλλά η εμπειρία κάποιων άλλων, ας σταθεί το "μάθημα" για να μη βιώσεις το "πάθημα".
Ως λαός είμαστε φιλόξενοι και αυτό είναι δεδομένο, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι παντού υπάρχουν όρια, τα οποία σημαίνουν ακριβώς αυτό: όταν ξεπερνιούνται υπάρχει πρόβλημα. Ρίξε λοιπόν μια ματιά σε ατάκες και συμπεριφορές που θα πρέπει να σε πονηρέψουν –και στη συνέχεια να σε συνετίσουν.
"Για δύο μέρες μόνο". Η μεγάλη απάτη. Ξέρεις πόσοι και πόσοι ξεκίνησαν έτσι και απέκτησαν… συγκάτοικο με το ζόρι; Επίσης, αν τυχόν δεις τον περί ου ο λόγος να έρχεται με τρεις τέσσερις βαλίτσες, πονηρέψου... Μάλλον για μετακόμιση μοιάζει ετούτο...
"Έλα μωρέ, ένας άνθρωπος είμαι…" Ένας στην αρχή γιατί πολύ γρήγορα φαίνεται ότι υπάρχουν και άλλοι που ακολουθούν. Ένας φίλος, μια ξαδέλφη, ο γκόμενος… Και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Το θέμα είναι πόσο θα αντέξεις ακόμη την ατάκα "Δεν πιστεύω να σε πειράζει μωρέ… Για λίγο είναι μόνο".
"Α… Μην ξεβολεύεσαι για μένα. Είμαι εύκολη στο φαγητό. Ό,τι έχεις". Αμ δε… Και καλά, εσύ είσαι φιλόξενη και θέλεις να περιποιηθείς τον άνθρωπο, αλλά μέχρι ποιο σημείο αυτό θεωρείται φυσιολογικό; Αν δηλαδή, ας πούμε, ακούσεις ατάκες του τύπου "Αχ μωρέ, να μη σου δημιουργώ πρόβλημα αλλά να… αν δεν έχω αυτή τη συγκεκριμένη μάρκα δημητριακών στο τραπέζι δεν μπορώ να φάω πρωινό" ή "δεν βαριέσαι… αν δεν έχεις πράσινο τσάι ας πιω ό,τι έχεις" τότε θα καταλάβεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Και πάλι η συνέχεια θα εξαρτηθεί από το πόσο δυνατό "στομάχι" έχεις.
"1-2 τηλεφωνάκια θα κάνω μόνο", είπε εκείνη και όταν ήρθε ο επόμενος λογαριασμός σιχτίρισες την ώρα και η στιγμή που δέχτηκες να μπει στο σπίτι σου. Μα που πήρε; Στην Αλάσκα;
Τώρα θα μου πεις, τι θα κάνεις γι' αυτό; Εκτός από την προσευχή σου, δηλαδή. Απλά θα έχεις τα μάτια και τα αυτιά σου ανοιχτά και δεν θα ντραπείς ποτέ να σηκώσεις το ανάστημά σου. Να φιλοξενήσουμε κάποιον είπαμε, όχι να μας καθίσει και στο σβέρκο. Και στο κάτω κάτω να θυμάσαι τη μαγική ατάκα: "Μισή ντροπή δική του, μισή δική μου".
Ζωή Κίττα
