Για τον Γάλλο κοινωνιολόγο Πιέρ Μπουρντιέ, το γούστο είναι ένα κοινωνικό όπλο που οριοθετεί το «υψηλό» από το «χαμηλό». Δεν χρειάζεται να δηλώσουμε ποιοι είμαστε και πού ανήκουμε – αυτά τα αναλαμβάνει το γούστο μας.
Οταν αναθέτουμε το σπίτι μας εξ ολοκλήρου σε διακοσμητή, το κάνουμε είτε επειδή δεν εμπιστευόμαστε την ικανότητά μας να ξεχωρίσουμε το αισθητικά ωραίο, είτε γιατί αποφεύγουμε να αποκτήσουμε σχέση με αυτό. Μπορεί το αποτέλεσμα να είναι εξαιρετικό – όμως, έχει τεράστια πιθανότητα να μοιάζει με λόμπι ξενοδοχείου, έτοιμο να υποδεχτεί τον Τζεφ Κουνς σε περίπτωση που μας χτυπήσει το κουδούνι.
Ομως, η κατοικία μας είναι προέκταση του εαυτού μας. Και θα έπρεπε να ακτινοβολεί την ύπαρξή μας – τη δική μας και όχι κάποιου άλλου. Ενα σπίτι χωρίς ούτε ένα αισθητικό φάλτσο, ένα σαλόνι που μιμείται τέλεια μια σελίδα περιοδικού και δεν έχει τίποτα από τις εμμονές, τις προτιμήσεις ή το παρελθόν μας, ένας χώρος που μοιάζει με εκθεσιακό περίπτερο στο Μιλάνο, δεν «μιλάει» για εμάς, αλλά, τελικά, ούτε σε εμάς.
Συνήθως, τα πιο ζεστά σπίτια είναι εκείνα που κουβαλούν την αύρα του οικοδεσπότη. Δεν έχει σημασία αν έχουν καρέκλες Arne Jacobsen ή Ιkea. Αυτό που μετράει είναι ότι φέρουν προσωπικό αποτύπωμα – είναι τόσο μοναδικά όσο και ο ιδιοκτήτης τους.
