Ισως η πιο αγχολυτική τηλεφωνική συνέντευξη που έκανα ποτέ, μάλλον την έκοψα νωρίτερα απ ό,τι θα πρεπε από φόβο ότι θα συνεχιζόταν επ αόριστον προς δική μου τέρψη!
Τελικά μήπως δεν άκουσα καλά; Διότι απ ό,τι θυμάμαι δουλεύει στην τηλεόραση χωρίς να τη μισεί (βοηθός σκηνοθέτη στο τηλεοπτικό «10»), έχει γράψει δύο σενάρια χωρίς να δείχνει βιαστική (η μικρού μήκους περιμένει έγκριση και η μεγάλου περιμένει να ωριμάσει) και βλέπει ελληνικό κινηματογράφο (το «Valse Sentimentale», η «Διόρθωση» και η «Ιστορία 52» την κάνουν να αισιοδοξεί) χωρίς να έχει καταντήσει κυνική.
Εχοντας πίσω της γερές βάσεις στην κοινωνιολογία (βλ. Πάντειος), ατενίζει τον κινηματογράφο ανθρωποκεντρικά κι έχει μάθει να δουλεύει τις ιδέες της αναδρομικά: Οι βραβευμένες «Καλοκαιρινές Διακοπές» (2006) βασίζονται σε ένα ασήμαντο συμβάν που έμεινε σκαλωμένο στις παρυφές του μυαλού της χρόνια πριν σπουδάσει κινηματογράφο (βλ. Σχολή Σταυράκου), ενώ το απραγματοποίητο ακόμη «Μικρό Παρίσι» φέρει απόηχους από ένα χαμένο χρόνο στη γαλλική πρωτεύουσα, κάπου ανάμεσα στην κοινωνιολογία και τη σκηνοθεσία, πριν βρει το κουράγιο να θυσιάσει μία προβλέψιμη επαγγελματική εξέλιξη για τη σαγηνευτική αβεβαιότητα του κινηματογράφου. Η, τουλάχιστον, έτσι θα ήθελα να πιστεύω εγώ. Η Ελίνα μου ανέφερε κάτι για γυρίσματα στη Νίσυρο, αλλά δημοσιογράφος είμαι, ό,τι θέλω γράφω!
Δέσποινα Παυλάκη
