Ο Θάνος Σαμαράς και η Λουκία Μιχαλοπούλου είναι δυο δόσεις τίποτα που περιφέρονται άσκοπα στα Εξάρχεια, ψάχνοντας το νόημα της ζωής. Μια ταινία που θέλουν απεγνωσμένα να δουν την ίδια μέρα, την ίδια ώρα και με το ίδιο πάθος, αποτελεί σημείο εκκίνησης για μια γνωριμία, που ίσως δεν θα έπρεπε να είχε γίνει ποτέ. Διότι η Λουκία βρίσκει το νόημα στο Θάνο, αλλά αυτός ακόμα το ψάχνει... Λιτοί φωτισμοί, καθημερινά σκηνικά και μια καλοκαιρινή Αθήνα που τους κάνει τόπο για να ζήσουν τον έρωτά τους, αυτοί όμως αρνούνται να τον δεχτούν, να τον γευτούν και να τον ζήσουν.

Η αναίτια απόρριψη οποιασδήποτε συντροφικότητας και η πλήρης αδυναμία τους να προσπελάσουν ο ένας τις άμυνες του άλλου, χωρίς προφανή λόγο, είναι σχεδόν εξουθενωτική και φτάνει αναπόφευκτα σε αδιέξοδο. Η παρεϊκή λογική της ταινίας είναι προφανής στο επίπεδο των τεχνικών προδιαγραφών, αφού η φωτογραφία είναι απλώς αρκετή, η σκηνογραφία υποτονική και οι ερμηνείες κατακερματισμένες, αν και ίσως τελικά όλα αυτά να υπηρετούν τον σκοπό τους, αφού η αρχική πρόσθεση της Κωσταντίνας ήταν μια απλή ιστορία (αγάπης;) χωρίς φιοριτούρες που να δηλώνει απροκάλυπτα την αλήθεια της. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν μας επιτρέπει να τη μοιραστούμε αρκετά μαζί της.

Δέσποινα Παυλάκη