Από την Πόλυ Λυκούργου
Υπήρχε κάτι σ' αυτή τη σκηνή του «Χορού Των Τεράτων» που δεν μπορούμε να την ξεχάσουμε. Ισως να ήταν η straight, χωρίς μελό υπογραμμίσεις, slow motion και φανφάρες κινηματογράφηση της αυτοκτονίας από τον Μαρκ Φόρστερ. Ισως αυτή η σκηνοθετική απλότητα να ήταν υπεύθυνη για το πόσο απροετοίμαστα, πόσο ωμά, πόσο σωματικά βιώσαμε την επί της οθόνης τραγωδία. Ισως όμως να ήταν και κάτι άλλο. Ο τρόπος που αυτό το ξανθογάλανο παιδαρέλι από την Αυστραλία είχε ψελλίσει τα λόγια του. Ο τρόπος που κρατούσε το πρόσωπό του ακίνητο, όσο όλο του το σύμπαν κατέρρεε. Η ερμηνεία του Χιθ Λέτζερ δεν είχε εκπτώσεις, δεν είχε υπεκφυγές, μανιέρα. Κι αυτό έκανε τη σκηνή, ανυπέρβλητη. Μπανγκ. Τέλος. Σιωπή.
Βράδυ 22ης Ιανουαρίου, μήνυμα στο κινητό. «Ο Χιθ Λέτζερ είναι νεκρός». Δυσπιστία, σοκ, σπασμωδικό ψάξιμο στο διαδίκτυο, CNN, youtube, φήμες, τηλέφωνα, blogs που έχουν ήδη στήσει νεκρολογίες και μακάβρια αφιερώματα. Δεν μπορείς να το εξηγήσεις, αλλά η αντίδραση είναι πάλι σωματική. Σαν να το έχεις πάθει εσύ προσωπικά - το πιο κακομαθημένο συναίσθημα που μπορεί να έχει κανείς απέναντι στο θάνατο. Και το πιο ανώριμο απέναντι στο θάνατο κάποιου αγνώστου. Κι όμως. Σκέψου το. Οι ταινίες του μέλλοντός σου δεν θα έχουν τον Χιθ Λέτζερ. Τον θυμάσαι να φιλάει το χέρι της Μισέλ Γουίλιαμς όταν η οθόνη τον έδειχνε να χάνει το Οσκαρ Α * Ανδρικού για το «Βrokeback Μountain». Θυμάσαι που χαμογελούσες: δεν πειράζει, έχει μέλλον αυτός. Νέος είναι ακόμα.
Είναι πολύ περίεργη η σχέση μας με τα δημόσια πρόσωπα. Και δεν εννοώ τη διάσταση εμμονής του κάθε φαν. Αλλά την εκτίμηση που αποκτάς για έναν άγνωστο γιατί σε αγγίζει ο τρόπος που εκτίθεται μπροστά σ' ένα φακό, πώς σκηνοθετεί, πώς γράφει, πώς σπάει η φωνή του σ' ένα τραγούδι. Για την περηφάνια που νιώθεις, για κάθε Εντουαρτ Νόρτον, Τζόνι Ντεπ, Κρίστιαν Μπέιλ, Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, Ράιαν Γκόσλινγκ, Χιθ Λέτζερ που έβγαλε η γενιά σου. Μεγαλώνεις μαζί τους, με τους ρόλους τους, αλλάζουν, αλλάζεις, διαβάζεις συνεντεύξεις τους, τους βλέπεις σε οθόνες, τους κουβαλάς. Τα ταλαντούχα πλάσματα αυτής της γης τα καμαρώνεις, κάπως προσωπικά. Η είδηση του θανάτου τους - ο Ρίβερ Φίνιξ σ' ένα πεζοδρόμιο, ο Τζεφ Μπάκλεϊ σ' ένα ποτάμι, ο Χιθ Λέτζερ στο κρεβάτι του σε αφήνουν... μόνο.
Και όχι δεν είναι ότι θα ζουν για πάντα μέσα από την τέχνη τους, γιατί εσύ ο θεατής των 00s δεν ψάχνεις α λα Τζέιμς Ντιν μύθους, σκοτεινά μπιτ είδωλα ή παρακμιακές 60s φιγούρες που ζουν γρήγορα και πεθαίνουν νέοι μέσα στη φλεγόμενη ουρά του άστρου τους. Στις μέρες μας η επανάσταση δεν είναι να αλλάξουμε τον κόσμο, είναι να επιβιώσουμε σ' αυτόν. Κι ο Χιθ Λέτζερ δεν τα κατάφερε. Η επίσημη εξήγηση είναι ότι παλεύοντας με τις επίμονες εξαντλητικές αϋπνίες του, ο 28χρονος πήρε κατά λάθος περισσότερα ηρεμιστικά και πέθανε στον ύπνο του. Και δεν υπάρχει τίποτα το λαμπερό, το μυθικό, το «αιώνιο» σ' αυτό. Μόνο θλίψη. Τέλος. Σιωπή.
