Αντιμέτωπο με το αδυσώπητο hype που δημιουργήθηκε γύρω από το όνομά του στο περσινό φεστιβάλ του Σάντανς, το «Πάτερ Ημών» δεν θα μπορούσε παρά να απογοητεύσει. Οχι γιατί δεν είναι ένα καθ όλα αξιοπρεπές ντεμπούτο ενός ταλαντούχου δημιουργού, αλλά γιατί έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με τις δραματουργικές προσδοκίες του θεατή, που σύντομα συνειδητοποιεί ότι η δύναμη της ταινίας συνίσταται στην εκφραστικότητά της και όχι σε όσα πραγματικά λέει.

Δεν πρόκειται στ αλήθεια για ένα θρίλερ, αλλά για μια καθημερινή ιστορία εξαθλίωσης στους δρόμους της Νέας Υόρκης με μια ενδιαφέρουσα εναλλαγή πρωταγωνιστών, λόγω απρόσμενης ανταλλαγής ταυτοτήτων. Ο Πέδρο και ο Χουάν αφήνουν πίσω τους το Μεξικό, κρυμμένοι στο πίσω μέρος ενός φορτηγού: ο πρώτος με στόχο το Μπρούκλιν, για να παραδώσει συστατική επιστολή στα πλούσια χέρια ενός ευεργέτη πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ και ο δεύτερος με στόχο να εξαπατήσει το πρώτο κορόιδο που θα βρει μπροστά του. Οσα επακολουθούν δεν ανταποκρίνονται στο αναμενόμενο σασπένς του αρχικού ευρήματος, αλλά καταθέτουν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κινηματογράφηση και τέσσερις αξιέπαινες ερμηνείες. Παραπάνω όμως δεν πάει.

Δέσποινα Παυλάκη