Το «Μυστικό στα Mάτια της» έρχεται αυτή την εβδομάδα στη χώρα μας έχοντας στις αποσκευές του πολυάριθμα βραβεία με πιο ξεχωριστό βέβαια το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας για το 2010. Μιλάμε για την μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία όλων των εποχών στην Αργεντινή, επιτυχία που επίσης χαρακτηρίζει και την πορεία της ταινίας στο εξωτερικό. Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Χουάν Χοσέ Καμπανέλα, υποψήφιος για Όσκαρ το 2001 για την δραματική κομεντί «Ο γιός της νύφης», και γνωστός από τις παγκοσμίου φήμης τηλεοπτικές σειρές «30 Rock», «Νόμος και τάξη» και «Ιατρικές υποθέσεις». Οι κακές γλώσσες λένε πως η συγκεκριμένη σχέση του με την αμερικανική βιομηχανία παραγωγής δημοφιλών τηλεοπτικών σειρών του χάρισε και το βραβείο της Ακαδημίας αφήνοντας πίσω ταινίες όπως την «Λευκή Κορδέλα» του Μίκαελ Χάνεκε και τον «Προφήτη» του Ζακ Οντιάρ που μέχρι και την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, φάνταζαν ως φαβορί.
Μπορεί το «Μυστικό στα Mάτια της» να μοιάζει περισσότερο επηρεασμένο απ’ το αμερικάνικο σινεμά παρά απ’ τον ευρωπαϊκό παρόλα αυτά απ’ την πρώτη στιγμή γίνεται αντιληπτός ο ιδιαίτερος και προσωπικός του χαρακτήρας. Η ιστορία ξετυλίγεται σε 2 χρόνους. Περισσότερο στο παρελθόν του 1974 και λιγότερο στο παρόν. Επίσης η θεματολογία του αναπτύσσεται με βάση δύο διαφορετικούς θεματικούς άξονες που έχουν όμως την ίδια αφετηρία. Απ’ την μία, στον βασικό κορμό της, η ταινία μας αφηγείται την προσπάθεια του ομοσπονδιακού πράκτορα Εσπόζιτο και των συνεργατών του να εξιχνιάσουν την δολοφονία μιας νεαρής γυναίκας ενώ παράλληλα παρακολουθούμε την εξέλιξη του ιστορικού της αγάπης του Εσπόζιτο με την Ιρένε που επί χρόνια έμεινε ανεκπλήρωτη.
Η αλήθεια είναι πως στο μεγαλύτερο κομμάτι της και ιδιαίτερα στην αφήγηση της αστυνομικής πλοκής, η ταινία κυλάει με διαρκώς αυξανόμενη ένταση, δυναμικές σκηνές και εξαιρετική αίσθηση του ρυθμού απ’ τον σκηνοθέτη. Η υπέροχη φωτογραφία του Φελίξ Μόντι δημιουργεί μια πολυδιάστατη ατμόσφαιρα που καταφέρνει να αποτυπώσει την vintage αισθητική της δεκαετίας του 1970 ενώ μέσω των διαλόγων παρουσιάζεται επαρκώς και η γενική αίσθηση αβεβαιότητας που επικρατούσε στην Αργεντινή λόγω του εύθραυστου πολιτικού σκηνικού της εποχής.
Η έννοια της απόλυτης εκδίκησης και η εξελικτική της πορεία στο μυαλό των ηρώων μέχρι την τελική κάθαρση αναπτύσσεται πλήρως μέσω του σεναρίου και αποτυπώνεται με εξαιρετικές εικόνες στην οθόνη. Στο συγκεκριμένο πλαίσιο η ταινία διαθέτει δύο σεκάνς οι οποίες είναι πραγματικά αριστουργηματικές και θα σας χαραχθούν στο μυαλό. Απ’ την άλλη πλευρά όμως η αφήγηση της ερωτικής ιστορίας των πρωταγωνιστών παραμένει κάπως άγευστη, ανούσια και προβλέψιμη γεγονός που προσγειώνει απότομα τον θεατή και δεν αφήνει το ίδιο το φιλμ να περάσει στο επόμενο επίπεδο.
Κωστής Θεοδοσόπουλος
