Αυτό που έχει καταφέρει ο Βρετανός Τζον Πάουελ με τα τρία «Βourne» (και αυτό που η στήλη βάζει στοίχημα ότι θα επαναλάβει με το σίκουελ του «Ιtalian Job» σε λίγους μήνες), είναι να μεταφέρει σε νότες τον ρυθμό που είχε στην πρώτη ταινία ο Νταγκ Λάιμαν και στις άλλες δύο ο Πολ Γκρίνγκρας στην κάμερα και τη μονταζιέρα. Ο Bourne του Πάουελ δεν παίρνει ποτέ ανάσα, τρέχει, ακόμα κι όταν κοιμάται, καταδιώκεται ακόμα κι όταν είναι ο μόνος όρθιος στο πλάνο, δεν χάνει την ψυχραιμία του ακόμα κι όταν βλέπει ότι ο γεμιστήρας είναι άδειος, έχει τον πλήρη έλεγχο ακόμα κι όταν όλα τα προγνωστικά είναι εναντίον του. Τέλος, η νέα εκτέλεση του «Εxtreme Ways», που ακούγεται στους τίτλους τέλους και των τριών ταινιών δίνει μια νέα πνοή σε ένα σπουδαίο τραγούδι.

Σπήλιος Λαμπρόπουλος