Σε ένα κινηματογραφικό περιβάλλον που μοιάζει να εξαρτάται ολοένα και περισσότερο από τις ψηφιακά δημιουργημένες εικόνες, ο Γουες Αντερσον επιμένει παραδοσιακά και παραδίδει ίσως την πιο ολοκληρωμένη του δουλειά μέχρι σήμερα: ένα stop-motion παραμύθι, εξ'ολοκλήρου φτιαγμένο στο χέρι, για το άγριο ζώο μέσα μας.

Ο σκηνοθέτης της «Οικογένειας Τένενμπαουμ», από την αρχή της καριέρας του αντιμετωπίζεται σαν ένα χιπ-καλτ φαινόμενο. Κι ενώ θα μπορούσε κάποιος να τον κατηγορήσει πως συχνά θυσιάζει τις ιστορίες του εις βάρος ενός κάποιου στυλ, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως πρόκειται για ένα στυλ προσωπικό, ενδογενώς δικαιολογημένο και ντελικάτα όμορφο - είναι το στυλ ενός auteur. Στον «Απίθανο Κύριο Φοξ», μεταφέροντας το κλασικό βιβλίο του Ρόουλντ Νταλ στη μεγάλη οθόνη, μένει περισσότερο πιστός στο πνεύμα παρά το γράμμα του συγγραφέα και μας χαρίζει μια κομεντί για τις δυναμικές της οικογένειας -αυτό δεν κάνουν άλλωστε όλες οι ταινίες του; Εδώ ωστόσο, ο Αντερσον πετυχαίνει το σπάνιο εκείνο μείγμα που συνδυάζει στοιχεία που έχει εισάγει στο παρελθόν και το αποτέλεσμα είναι συγκινητικό και απόλυτα κινηματογραφικό.

Το στόρυ είναι στοιχειώδες: πρώην κλεφτοκοτού αλεπού, ορκίζεται να μπει στον ίσιο δρόμο όταν κάνει οικογένεια αλλά τελικά οι πράξεις του θα τον φέρουν αντιμέτωπο με τρεις ανελέητους αγρότες. Σε αυτό το λιτό ιστό, ο Αντερσον στήνει μια ταινία που συνδυάζει τη λατρεμένη του διακειμενικότητα με εναλλαγές genres, φτιάχνοντας μια ταινία οπτικά εκθαμβωτική όσο και συναρπαστική. Διατηρώντας κεφάλαια στην αφήγηση, μεταφερόμαστε από την κομεντί στο γουέστερν, στην ταινία δράσης και τα φιλμ υπερηρώων και πάλι πίσω, χωρίς ποτέ να χάνεται η ροή, το ιδιότυπο χιούμορ ή να ξεθωριάζουν οι χαρακτήρες. «Γιατί μου είπες ψέματα;», ρωτάει κάποια στιγμή η γυναίκα του τον κύριο Φοξ. «Γιατί είμαι ένα άγριο ζώο», της απαντά αυτός. Όλοι δεν είμαστε;

Φαίδρα Βόκαλη