Βραχύβια θα είναι μάλλον η μόδα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας αν κρίνει κανείς από την μέτρια υποδοχή του «Πέρσι Τζάκσον» και το ανεκδιήγητο περιεχόμενο της «Τιτανομαχίας» η οποία είναι βασισμένη στην ομότιτλη καλτ ταινία του 1981 - την σκηνοθέτησε ο Ντέσμοντ Ντέιβις, αλλά έγινε γνωστή από τα τέρατα που σχεδίασε ο μάγος των ειδικών εφέ Ρέι Χάριχάουζεν. Ανούσιες υπερβολές από τον επιδειξιμανή σκηνοθέτη του «Transporters 2», σενάριο που αδιαφορεί για τη μαγεία των ελληνικών μύθων, κιτσάτα ντεκόρ και κουστούμια και καταιγισμός δράσης με (όχι και τόσο εντυπωσιακά) ειδικά εφέ. Σκηνή ανθολογίας το συμβούλιο των Ολύμπιων θεών που θυμίζει σόου του Φλωρινιώτη και εξευτελίζει την όποια αξιοπρέπεια απέμεινε στον Λίαμ Νίσον και στον Ρέιφ Φάινς. Η υπόθεση; Ποια υπόθεση; Το μόνο που υπάρχει είναι ένας χαλαρός, αδύναμος ιστός ως πρόφαση για αλλεπάλληλες σκηνές δράσης με ιπταμένους ψηφιακούς δράκους και τέρατα. Όσο για το υποτιθέμενο 3D, που έγινε εσπευσμένα μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων και με αφορμή τον θρίαμβο του «Avatar», αυτό είναι στην ουσία ανύπαρκτο. Είτε φοράς είτε δεν φοράς τα ειδικά γυαλιά, σχεδόν το ίδιο πράγμα βλέπεις. Η μοναδική ενδιαφέρουσα ιδέα της ταινίας (η άρνηση των ανθρώπων να λατρεύουν τους θεούς) καταβροχθίζεται από τους γιγάντιους σκορπιούς και τα τέρατα τα οποία κάποιες στιγμές θυμίζουν την χειρότερη εκδοχή του «Άλιεν». Μα που πήγε όλη η ποίηση, η χαρά, η τόλμη, η αναίδεια, η πρόκληση κι η μαγκιά της ελληνικής μυθολογίας; Τουλάχιστον η παλιά ταινία (ή ακόμη και ο «Ιάσων και οι Αργοναύτες») είχαν μια κάποια αθωότητα, ένα ιδιότυπο χιούμορ, μια ανθρωπιά, μια χαριτωμένη αφέλεια. Όλα όσα, δηλαδή, απουσιάζουν από αυτή την ψυχρή υπολογισμένη μηχανή η οποία συνθλίβεται κάτω από τον δικό της ανούσιο και μεγαλομανή θόρυβο ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ