Τρεις ξεχωριστές ιστορίες βασανισμένων αστυνομικών στο σύγχρονο Μπρούκλιν: του μοναχικού, αυτοκαταστροφικού Εντι, που υποχρεώνεται από τους ανωτέρους του να μυήσει στην καθημερινότητα της δουλειάς νεόφερτους συναδέλφους του μία εβδομάδα πριν από τη συνταξιοδότησή του, του αμφίθυμου Τάνγκο, που με την πάροδο των χρόνων δράσης του ως μυστικού, έχει αναπάντεχα συνδεθεί φιλικά μ’ έναν μεγαλέμπορο ναρκωτικών και του πολύτεκνου οικογενειάρχη Σαλ που κλέβει βρώμικο χρήμα σε κάθε αστυνομική επιχείρηση εναντίον διακινητών για να καλύπτει τα χρέη του.

Οι πορείες τους θα διαπλακούν χωροχρονικά σ’ ένα καθαρτήριο φινάλε, όπως εξάλλου ταιριάζει σ’ ένα φιλμ που δουλεύει τα θέματά του με όρους αυστηρά χριστιανοκαθολικούς - όχι απλά σημεία ή σύμβολα, αλλά και σαφέστατες τις έννοιες της ενοχής και της μετάνοιας στη χαρακτηρολογία.

Και θα είχαμε τις αντιρρήσεις μας σ’ αυτόν τον διδακτισμό, αν τούτοι οι όροι δεν δουλεύονταν από τον Αντουάν Φούκουα («Μέρα εκπαίδευσης») τόσο δημιουργικά, με σχολαστικότητα στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, παθιασμένη συμμετοχή στο ηθικό τους αδιέξοδο και αιχμηρή κατάδειξη του σύνθετου, διαβρωμένου επαγγελματικού τους περιβάλλοντος στην καλή παράδοση των αντιηρωικών αστυνομικών δραμάτων της δεκαετίας του ’70. Ιδανικά μεσότονοι στις ερμηνείες τους οι Ρίτσαρντ Γκιρ (στον καλύτερο δραματικό του ρόλο εδώ και καιρό) και Ντον Τσιντλ, όχι πάντως και ο Ιθαν Χοκ, που με την υπερβολή στη μανιέρα και τις γκριμάτσες του σιγοντάρει ατυχώς ένα ούτως ή άλλως μαξιμαλιστικό, χωρίς ίχνος διακριτικότητας σεναριακό υλικό.