Η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους για την Μαργαρίτα Μαντά και οι εντυπώσεις είναι θετικές. Μια τρυφερή και ευαίσθητη ματιά πάνω στη μνήμη και τις σχέσεις στην σύγχρονη μεγαλούπολη που αλλάζει συνεχώς και με μονότονο τρόπο. Μέσα από την οικογενειακή διαμάχη για το πατρικό σπίτι η ταινία μιλάει για την εποχή της, το παρόν και το μέλλον των ανθρώπων που μεγάλωσαν σε μια πόλη που τώρα πια δεν την αναγνωρίζουν και προσπαθούν συνεχώς να προσαρμοστούν σε αυτήν.

Μόνο όμως που η ταινία μένει τελικά στις προθέσεις και αυτές τις περισσότερες φορές δε φτάνουν. Όλα μοιάζουν από τη αρχή καλά σχεδιασμένα, τόσο όμως που δεν χρειάζεται να φτάσει η ταινία σε κάποια κορύφωση. Μέχρι τη μέση τα γνωρίζουμε ήδη όλα και καμία έκπληξη δεν έρχεται να ανατρέψει αυτά που ήδη ξέρουμε ή που ήδη υποθέτουμε. Όλα είναι στατικά τόσο το σενάριο όσο και οι χαρακτήρες.

Ο Αλέξης (Αργύρης Ξάφης), δικηγόρος, είναι ο ρεαλιστής και υπερασπίζεται την πώληση προβάλλοντας το οικονομικό όφελος που αυτή θα αποφέρει. Από την άλλη η Άννα (Μάνια Παπαδημητρίου), μουσικός, είναι η ονειροπόλα και η μαχητική, που αντιδρά αρνητικά. Το πατρικό σπίτι είναι γι’ αυτήν η μνήμη της παιδικής της ηλικίας και μια σύνδεση με το μπερδεμένο παρόν της. Τέλος η Αμαλία (Άννα Μάσχα), τραπεζικός υπάλληλος παντρεμένη, είναι διστακτική και κουρασμένη, εγκλωβισμένη ανάμεσα στο συναίσθημα και στις ανάγκες της οικογένειας.

Χωρίς λοιπόν καμία έκπληξη από την αρχή και με κάπως στερεοτυπικούς χαρακτήρες η ταινία περιγράφει κάτι που όντως συμβαίνει γύρω μας αλλά με πολύ ασφαλή τρόπο που την απομακρύνει από την ευαίσθητη ματιά του θέματος και τις τρυφερές προθέσεις της δημιουργού.

Κωνσταντίνος Αϊβαλιώτης