Ευρωπαϊκή παραγωγή με πολυεθνική ταυτότητα: Γερμανό σκηνοθέτη, Ιρανό σεναριογράφο και πρωταγωνιστές μια βέρα, θρυλική Βρετανίδα και ένα καθαρόαιμο τέκνο της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας. Γεγονός που μαρτυρά την πανανθρώπινη εμβέλεια της κωμικοτραγικής ιστορίας της, η οποία θα μπορούσε να λαμβάνει χώρα σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη. Απλά η χρήση της αγγλικής γλώσσας σε συνδυασμό με το καλοκάγαθο, επίμονο χιούμορ της την κάνει ακόμα πιο προσιτή και σαφώς πιο διασκεδαστική.

Εξάλλου έτσι όπως ο Γκαρμπάσκι γαντζώνει την κάμερά του στα υπόκωφα πρόσωπα-φετίχ των δύο (για διαφορετικούς λόγους) cult ηθοποιών του και αφήνει τα σκαλίσματα του χρόνου που ψηλαφεί σε αυτά να μιλήσουν περισσότερο (και δη ειλικρινέστερα) από τους διαλόγους του, δεν μπορεί παρά να σε συγκινήσει αμαχητί. Γιατί τότε, όταν η ταινία τελειώνει και βγαίνεις έξω στο δρόμο, την έχεις ήδη ξεχάσει; Σαν να μην την είδες ποτέ; Γιατί, ενώ η σχέση μεταξύ της ευρηματικής μαμάς και -πατέρα του εγγονού- γιου με τον πληγωμένο εγωισμό λούζεται σε άπλετο, αποκαλυπτικό φως, όλες οι υπόλοιπες (και ιδιαίτερα εκείνες της Ιρίνας με τη συνάδελφο - μέντορά της και το απρόσμενα καλοπροαίρετο αφεντικό της) μένουν μετέωρες, ανεξήγητες και ανολοκλήρωτες. Σαν το προς αυνανισμό, γυμνό μέσα από μια τρύπα, απομονωμένο από τον κάτοχό του, πέος ενός άγνωστου άντρα.

Ιωάννα Παπαγεωργίου