Η ταινία έχει ως στόχο να απεικονίσει με το δικό τους μοναδικό τρόπο την παιδική ηλικία του σκηνοθετικού διδύμου, όπως εκείνοι τη θυμούνται.

Ο Λάρι Γκρόπνικ είναι ένας καλός άνθρωπος.
Είναι ένας στοργικός σύζυγος, ένας αφοσιωμένος πατέρας κι ένας αξιόλογος καθηγητής που πάντα επιλέγει τον σωστό δρόμο όταν έρχεται αντιμέτωπος με διάφορους πειρασμούς.

Μια μέρα όμως όλα αρχίζουν να πηγαίνουν στραβά για τον Λάρι.
Τι συμβαίνει όταν ο κόσμος χωρίζεται σε άσπρο ή μαύρο και παύει να υπάρχει το γκρι;

Οι αδερφοί Κοέν τηρούν το σχεδόν ετήσιο κινηματογραφικό ραντεβού τους με μια ακόμα κατάμαυρη και κυνική παραβολή, συνεχίζοντας να παίζουν ενδιαφέροντα παιχνίδια με τη φόρμα και τα είδη. Ο Λάρι Γκρόπνικ (ένας καθηλωτικός Μάικλ Στούλμπαργκ, κατάφωρα αδικημένος στην κούρσα προς τα Όσκαρ, μάλλον επειδή απλώς δεν τον λένε Τζορτζ Κλούνεϊ) δεν είναι παρά ένας κατεξοχήν Κοενικός ήρωας, άντρας-έρμαιο μιας τυχαιότητας που τα παρασέρνει όλα σαν στρόβιλος και τα αφήνει εκεί όπου κανείς δε μπορεί ποτέ να προβλέψει.

Το στοιχείο που διαφοροποιεί το νέο τους σκοτεινό ποίημα είναι ο τρόπος χάρη στον οποίον, αν και κατεξοχήν οικογενειακό δράμα σαν περιεχόμενο, αντιμετωπίζεται από τους δημιουργούς σα να επρόκειτο για κάποιο θρίλερ. Μουσικές, καδραρίσματα, μοντάζ και τεταμένες ερμηνείες υπηρετούν τον παλαβό πειραματισμό των ανήσυχων αδερφών.

Οι οποίοι, συν τοις άλλοις, έχουν παραδώσει εδώ κι ένα από τα αρτιότερά τους σενάρια, με εύστοχο μαύρο χιούμορ που καταφθάνει στα κατάλληλα σημεία ώστε να σπάσει την ένταση και το σκοτάδι που περικυκλώνει τους ήρωες, ακόμα και όταν δεν είμαστε σίγουροι για τα πώς ή τα γιατί.

Θα αδικηθεί επειδή απουσιάζει από το απλά τέλειο καστ η οποιαδήποτε αναγνωρίσιμη φάτσα, όμως ο "Σοβαρός Άνθρωπος" είναι μια κατεξοχήν κοενική δημιουργία, και μάλιστα μια από τις καλύτερες. Όσο έχει νόημα μια τέτοια δήλωση για καλλιτέχνες με τόσο συμπαγές σύνολο έργου όσο οι Κοέν.

Θοδωρής Δημητρόπουλος