Καταδικασμένο να μνημονεύεται ως ένα από τα αληθινά μεγαλειώδη κινηματογραφικά love stories της εποχής μας, η "Στρέλλα" του Πάνου Χ. Κούτρα θα έχει τη διπλή τιμή να καταγραφεί ταυτόχρονα στην ιστορία ως το φιλμ που (μαζί με τον "Κυνόδοντα" του Γιώργου Λάνθιμου) σήμανε αλλαγή σελίδας για το ταλαίπωρο ελληνικό σινεμά. Το να το χαρακτηρίσεις θαρραλέο δε θα είναι αρκετό ώστε να αγκαλιάσει στην ολότητά του το μέγεθος του επιτεύγματος ενός δημιουργού που, νιώθει κανείς, ήταν απλά θέμα χρόνου να υπογράψει ένα αριστούργημα στην καριέρα του.

Στην πραγματικότητα ο Κούτρας παίζει με τους κώδικες της αρχαιοελληνικής τραγωδίας και με τις απλές συμβάσεις του είδους. (Ή, ακριβέστερα, των ειδών: η "Στρέλλα" είναι τραγωδία, είναι love story, είναι κοινωνικό φιλμ, είναι camp, είναι όλα αυτά μαζί αλλά ταυτόχρονα κάτι μοναδικό.) Όμως αγαπάει τους χαρακτήρες του τόσο πολύ που όχι μόνο μας υποχρεώνει για αυτές τις δυο ώρες να νοιαστούμε για τη μοίρα τους σα να ήταν δική μας, αλλά και αρνείται να τους τιμωρήσει περισσότερο από όσο το έχει ήδη κάνει αυτή η πόλη. Σε αυτή την αναπάντεχα λυτρωτική ιστορία, ο Κούτρας κινηματογραφεί το ζευγάρι του με στοργή και τρυφερότητα καθώς αυτό ξεγλιστρά ανάμεσα στις ρωγμές μιας κοινωνίας που θα τους είχε για φτύσιμο, αν ήξερε (ή ήθελε να ξέρει) οτι υπάρχουν.

Ανάμεσα σε προσεγμένες δόσεις camp στοιχείων, λεπτές πινελιές ταξικής καταγραφής, μια ωμή ερμηνεία από τον Γιάννη Κοκιασμένο και μια Μίνα Ορφανού αληθινή θεότητα (βραβευμένη στο Φεστιβάλ της Λισαβόνας), οι λιγοστές ατέλειες της δουλειάς του Κούτρα (κάποιοι αρκετά προφανείς παραλληλισμοί ή ένα φτωχό animation) γίνονται αμελητέες. Εξάλλου περισσότερο από μια τέλεια ταινία, η "Στρέλλα" είναι μια αγαπημένη ταινία, που δε μπορεί παρά να φωλιάσει στην καρδιά σου, που δε μπορείς παρά να την αγαπήσεις όπως αυτή αγαπάει τους ήρωές της. Και που εύκολα -και δίκαια- μπορείς να δεις να αποκτά μυθικές διαστάσεις στο πέρασμα του χρόνου


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ