Αργά η γρήγορα ο Γουονγκ Καρ Γουάι θα έφτανε στην Αμερική. Έχοντας ήδη ταξιδέψει στην ενδοχώρα του Χονγκ Κονγκ του σήμερα ("Chunking Express") και του χθες ("Ερωτική Επιθυμία"), της άχρονης Αργεντινής ("Ευτυχισμένοι Μαζί") και ενός φανταστικού μέλλοντος ("2046"), ήταν νομοτελειακά προκαθορισμένο πως θα έφτανε αργά η γρήγορα στην Αμερική. Στην ίδια κινηματογραφική Αμερική που πριν από αυτόν έφτασαν δεκάδες σκηνοθέτες - μετανάστες για να αποτίσουν τον δικό τους φόρο τιμής στην παράδοση του road movie.
Ιδανικό σκηνικό, θα έλεγε κανείς, για ένα σινεμά φτιαγμένο από τις παραμορφωμένες εικόνες, τα γεμάτα επιθυμία βλέμματα και τους από μηχανής καταραμένους ήρωες του σινεμά του Καρ Γουάι. Ιδανικό σκηνικό και για την διαδρομή μίας γυναίκας που μόλις έχει γνωρίσει την εγκατάλειψη και ξεκινάει μόνη της ένα ταξίδι για να γίνει ερήμην της μάρτυρας μίας σειράς ανθρώπων που χωρίζουν, ερωτεύονται και επιβιώνουν μέσα στην μοναξιά τους. Ξεκινώντας από τη Νέα Υόρκη και καταλήγοντας σε αυτήν, θα φτάσει μέχρι το Μέμφις και από εκεί στην έρημο της Νεβάδα πριν επιστρέψει ξανά σε ένα βροχερό Μανχάταν έτοιμη να ξαναερωτευτεί.
Αν όμως, οι "Νύχτες Μου Μακριά Σου" είναι ένα ερωτικό γράμμα προς την Αμερική και μία ταινία για όσους επιμένουν να αγαπούν κόντρα στις αντίξοες συνθήκες, είναι πολύ λίγες οι στιγμές που πραγματικά σε πείθουν γι'αυτό. Η επιλογή του Καρ Γουάι να τοποθετήσει τη Νόρα Τζόουνς στη θέση του θεατή σε μία ηθελημένη μη ερμηνεία αφήνει γρήγορα την ταινία χωρίς κέντρο βάρους. Και σε συνδυασμό με δύο ιστορίες (αυτή του επώδυνου χωρισμού ενός ζευγαριού και αυτή μίας παίκτριας του πόκερ που κρύβει ένα μυστικό) που καταρρέουν κάτω από την κοινοτοπία τους, ό,τι απομένει είναι η πικρή διαπίστωση πως ο Καρ Γουάι απέτυχε. Ισως γιατί πίστεψε πως ότι κάνει τους Ασιάτες του να καίγονται πίσω από το θαμπό φως του Χονγκ Κονγκ μπορεί να μεταφερθεί αυτούσιο κάτω από τον εκτυφλωτικό ήλιο της Καλιφόρνια. Το ανώφελο ταξίδι του στην Αμερική του υπάρχει μόνο επειδή δεν υπάρχει κανένας σκηνοθέτης αυτήν την στιγμή στον πλανήτη που να κινηματογραφεί πιο όμορφα μία γυναίκα που νιώθει μοναξιά. Ακόμη και αν βαθιά μέσα βρίσκεται μόνο το απόλυτο κενό.
Μανώλης Κρανάκης
