40 λεπτά μεγαλύτερο από όσο έπρεπε ώστε να ανακηρυχθεί και επιτόπου camp classic και μελλοντικό bad movie we love από ένα δημοσιογραφικό σώμα που χειροκροτούσε και γέλαγε βροντερά στο τέλος της προβολής της, η 2η ταινία βασισμένη στο νεανικό βαμπιρορομάντζο αποχής της μορμόνας Στέφανι Μέγιερ κατορθώνει απλώς να προσφέρει μισές μερίδες αντί των φιλέτων που υπόσχεται.


Είτε μιλάμε για το κοινό των ανήλικων κοριτσιών που λιώνουν στη θέα του Ρόμπερτ Πάτινσον, είτε για όσους (είτε λόγω αρρωστημένης περιέργειας, είτε λόγω παντός είδους υποχρέωσης) αναγκάζονται να εισέλθουν σε αυτό τον παγερά ξεκαρδιστικό κόσμο. Από τη μία, η ταινία έχει να αντιμετωπίσει το μεγάλο πρόβλημα της μακράς απουσίας του Έντουαρντ για σχεδόν όλο το μήκος του επεισοδίου, προσφέροντας ό,τι μικρή απόλαυση μπορεί στο κοινό της, μέσω ονείρων ή οραμάτων. Τα οποία λειτουργούν με ξεκαρδιστικό τρόπο (καβαλάς μια μηχανή, μπροστά σου εμφανίζεται μια ομίχλη που μοιάζει και μιλάει σαν τον παστωμένο Πάτινσον), όπως και κάθε σκηνή σεξουαλική φόρτισης ανάμεσα στη Μπέλα που τώρα έμεινε μονάχη, και στον λυκάνθρωπο Τζέικ, σκηνές που θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν κοπεί από φιλμ ενήλικου περιεχομένου πριν αυτό μπει στο ψητό.


Κάτι τα ανούσια ξεγυμνώματα του Τέιλορ Λότνερ (στο ρόλο του Τζέικ) και τα οράματα με τον Πάτινσον, κάτι η σταθερά φρικτή ερμηνεία της Κρίστεν Στιούαρτ και η αδιανόητα στητή και ψευδοποιητική πρόζα της Μέγιερ, κάτι μια σκηνή κορύφωσης που θα σε κάνει να αναφωνήσεις "Μη λαμπυρίσεις Έντουαρντ, μη!!", η ταινία θα μπορούσε να είναι ένας αληθινός θρύλος. Αλλά η διάρκεια ξεχειλώνει την εμπειρία επικίνδυνα, οι απόπειρες ανάπτυξης πλοκής και μυθολογίας είναι κάπως θλιβερές, και το υπο-ρομάντζο με τον Τζέικ είναι τόσο καταδικασμένο εξαρχής που αναρωτιέσαι γιατί μπήκαν στον κόπο να του αφιερώσουν ένα ολόκληρο κεφάλαιο.


Όμως, ασχέτως όλων των παραπάνω. Μεγαλειώδες σάουντρακ, με την ιέρεια Άλεξ Πατσάβας (The OC, Gossip Girl, Grey's Anatomy) να συγκεντρώνει στην ταινία ένα αποστομωτικό ρόστερ καλιτεχνών με καινούρια τους κομμάτια. Τα ταλέντα των Muse, Thom Yorke, Death Cab for Cutie και άλλων εναλλακτικών θρύλων, χαραμίζονται σε αυτή την ταινία (εξάλλου τα αποσπάσματα που ακούγονται είναι μηδαμινά), αλλά τουλάχιστον κερδίσαμε μια εξαιρετική συλλογή από το πουθενά.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ