Her name: Asia
Η κόρη του Dariο Argento, που βρέθηκε δήθεν εξ’ απρόοπτου στη χώρα μας για να παίξει τις μουσικές της στο πάρτι λήξης ? ενώ στην πραγματικότητα ήρθε για να παρουσιάσει την ταινία του μπαμπά της Dario, που ήταν η μυστική προβολή του φεστιβάλ ? μπορεί να μην κατέπληξε κανέναν με την ερμηνευτική της γκάμα στην εν λόγω ταινία, από δισκάκια πάντως η ποικιλία ήταν ανεξάντλητη. Ίσως στο καλύτερο φετινό πάρτι του φεστιβάλ, ακούσαμε από πανκ εμβατήρια και R n’ B ρετρολαγνεία μέχρι Μάρλεν Ντίτριχ, ενώ η γλυκύτατη, τελικά, κόρη του αντεροβγάλτη Ιταλού λικνιζόταν πίσω από τα decks με πολυάριθμους φεστιβαλιστές να την ατενίζουν λάγνα από την πίστα και το φίλο της να την προστατεύει από αδιάκριτες ματιές, δίνοντάς της ένα χεράκι με τα CD. Ο προσφιλέστατος πρόεδρος Γιώργος Χωραφάς χόρεψε με όποιον βρέθηκε στο δρόμο του, ενώ λίγες ώρες νωρίτερα είχε κάνει την καλύτερη παρουσίαση του Φεστιβάλ, προσφωνώντας την Asia πριν την προβολή του Terza Madre, με τα εξής αξέχαστα λόγια: «Κοντά μας έχουμε τη θηλυκή ενσάρκωση του πνεύματος του Σαρλ Μποντλέρ». «Δηλαδή μια σιφυλιτική πόρνη;», τον ρώτησε χαμογελώντας η Asia. Το φεστιβάλ τελείωσε, ζήτω το φεστιβάλ!!
Δέσποινα Παυλάκη
* La Terza Madre του Ντάριο Αρτζέντο (Προβολή Έκπληξη)
Παρά τα μεγάλα γέλια που ρίξαμε στην προβολή της ταινίας του Αρτζέντο (ο Τάσος Θεοδωρόπουλος του Θέματος έδωσε σόου - και όχι όρκο - αιώνιας πίστης στην κόρη του δημιουργού που παρουσίαζε την ταινία, μόνο και μόνο για να καταστραφεί αργότερα από την χαμηλή ποιότητα του τελευταίου μέρους της θρυλικής τριλογίας!), κανείς δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι πρόκειται για κάτι λιγότερο από τη χειρότερη ταινία του πρώην συμπαθούς και λίαν αιμοσταγούς Ιταλού. Κλείνοντας τους λογαριασμούς που άνοιξε με το Suspiria και προχώρησε με το Inferno, κατέστρεψε τελείως οποιαδήποτε αξιοπιστία του είχε απομείνει ως δημιουργού και σίγουρα απομάκρυνε και τους τελευταίους φανατικούς του έργου του (βλέπε Τάσος Θεοδωρόπουλος), που συνέχιζαν να ελπίζουν σε ένα θαύμα, παρά τα δείγματα παρακμής που εξαπολούσε τα τελευταία χρόνια στη μεγάλη οθόνη.
Κάκιστες ερμηνείες, παιδαριώδες σενάριο (αν και κανένα από τα παραπάνω δεν ήταν ποτέ το φόρτε του) και το χειρότερο, αισθητική στειρότητα, από έναν άνθρωπο που έχει αναπροσδιορίσει τη χρωματική παλέτα του τρόμου. Ένα μυστηριώδες φέρετρο, ένα κρυμμένο φυλακτό και μια πανίσχυρη μάγισσα - η Τρίτη, και φαρμακερή, Μάνα - που αναβιώνει σε όλο της το καταστροφικό μένος, σκορπώντας γύρω της την τρέλα και τον όλεθρο. Θεωρητικά, όλα αυτά μαζί θα μπορούσαν να λειτουργήσουν εξαίσια σε έναν αρτζεντικό παροξυσμό τρόμου, αν οι μάγισσες δεν έμοιαζαν περισσότερο με αποτυχημένα γυμνόστηθα μοντέλα από παρακατιανή επίδειξη μόδας, τα εφέ δεν ήταν εφάμιλλα του «Γιαγκόναν: οι σκοτεινές μέρες του χαμού» (χωρίς τη δικαιολογία της πλήρους άγνοιας) και η αισθητική δεν έμοιαζε ύποπτα με το τελευταίο installment του Resident Evil. Και μην τολμήσει κανείς να πάρει το πλοίο για να πάει να δει το Profondo Rosso σε μιούζικαλ, που περιοδεύει αυτό τον καιρό στην Ιταλία, όπως έκαναν κάποιοι ακατονόμαστοι αρζτεντολάτρες, γιατί θα του κόψω και τη καλημέρα.
Δέσποινα Παυλάκη
