Juno - Τζέισον Ράιτμαν (Επίσημο Πρόγραμμα)
Περήφανος κάτοχος των πιο σπινθηροβόλων διαλόγων που έκαναν την εμφάνισή τους σε αμερικανικό σενάριο τα τελευταία χρόνια, η Τζούνο κάνει τα δύσκολα εύκολα, προσεγγίζοντας ένα βαρύ θέμα με την ελαφρότητα που του αξίζει. Πίσω από την απροσάρμοστη συμπεριφορά της και την απολαυστικά ανεξιχνίαστη αργκό της - που θα προκαλέσει γερούς πονοκεφάλους στους υποτιτλιστές ανά τον κόσμο - παραμένει αμετανόητα παιδί.
Έγγυος στα 16 της, αποφασίζει χωρίς συναισθηματισμούς και άχρηστα δακρύα ότι δεν είναι έτοιμη να γίνει μητέρα, και αναζητάει το τέλειο ζευγάρι για να ξεφορτωθεί το τέκνο της στις μικρές αγγελίες. Enter stage left ένα οικογενειακό δράμα με πολυτελές περιτύλιγμα, ένα ζευγάρι που θα χάσει τις ισορροπίες του και μια οικογένεια που θα θεμελιώσει τις δικές του με αφορμή το ίδιο γεγονός. Η εγγυμοσύνη της Τζούνο είναι απρόσμενη, ανεύθυνη, ανώριμη (προσθέστε ελεύθερα χαρακτηρισμούς που ξεκινούν με στερητικό α-), είναι όμως ταυτόχρονα και λυτρωτική. Διότι μπορεί η μέση δεκαεξάχρονη να μην χρειάζεται να κάνει πρώτα παιδί για να συνειδητοποιήσει ότι είναι παιδί, αλλά η φυσιολογικότητα δεν ήταν ποτέ το φόρτε της!
Δέσποινα Παυλάκη
Φθινοπωρινός Κύκλος - Βέικο Eούνπου (Διεθνές Διαγωνιστικό)
Στις επίμονες ερωτήσεις μιας ηλικιωμένης κυρίας για το τι θέλει να πει με την ταινία του, ο Εσθονός σκηνοθέτης διαπνεόμενος από το ίδιο κατασκότεινο χιούμορ που στοιχειώνει και τον «Φθινοπωρινό Κύκλο» του, απάντησε όλο νόημα. «Αυτό που αποτέλεσε την έμπνευση για να γυρίσω το φιλμ είναι μια φράση του Μπέκετ που λέει "άμα είσαι βουτηγμένος ως το λαιμό στα σκατά το μόνο που σου απομένει είναι να τραγουδάς"». Τουλάχιστον, ο Εούνπου τραγουδάει καλά...
Έξι άνθρωποι ζούνε στην απομόνωση των τεράστιων συγκροτημάτων που άφησε πίσω της η σοβιετική περίοδος. Μετά το πρώτο μισάωρο που ο «Φθινοπωρινός Κύκλος» θυμίζει βαρύ χειμώνα που δεν τελειώνει ποτέ, οι πρωταγωνιστές της ταινίας προσπαθούν να επικοινωνήσουν, να αγαπήσουν, να ξεφύγουν από την ίδια τους τη ζωή. Ο Εούνπου με την επιτηδευμένα στυλιζαρισμένη φωτογραφία του και τους αργούς πεσιμιστικούς ρυθμούς του, στερεί από τους έξι αντιπαθητικούς ήρωες του κάθε ελπίδα για κάτι καλύτερο. Το μόνο που τους προσφέρει είναι ένα μαύρο ψυχρό σαρκασμό με φόντο το αποξενωμένο τοπίο στο οποίο ζουν, μέσα από ένα art δύσπεπτο κινηματογράφο που σίγουρα δεν απευθύνεται στους πολλούς.
Γιάγκος Αντίοχος
Πολύ μεγάλοι Γιαπωνέζοι (Dainipponjin) - Χιτόσι Ματσουμότο (Ημέρες Ανεξαρτησίας)
Μια τραγική κωμωδία τερατοειδών διαστάσεων ισοπέδωσε την οθόνη του Παύλου Ζάννα σε μεταμεσονύχτιο ντελίριο, κερδίζοντας με το σπαθί της το σπάνιο χαρακτηρισμό της πιο ανεκδιήγητα καλής ταινίας που είδαμε μέχρι τώρα στο φεστιβάλ! Η πλήρως συγκρατημένη - γι’ αυτό άλλωστε και ακόμα πιο ξεκαρδιστική - ερμηνεία του πρωταγωνιστή/ σεναριογράφου/ σκηνοθέτη Ματσουμότο, που χαίρει εξαιρετικής κωμικής φήμης στην πατρίδα του, κρύβει ένα πραγματικό υπαρξιακό δράμα κάτω από την πολυποίκιλη λιλά γκαρνταρόμπα και την αποτυχημένη περούκα του.
Τελευταίος σε μια σειρά ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΩΝ ΓΙΑΠΩΝΕΖΩΝ, που μεγεθύνονται κατά βούληση χάρη σε γενναίες δόσεις ηλεκτρικού ρεύματος, για να υπερασπίσουν την Ιαπωνία από διάφορα υπερμεγέθη τέρατα που κάνουν την εμφάνισή τους κατά βούληση σε κεντρικά σημεία της πόλης, ο Ντάι Σάτο ζει ένα δράμα: έχοντας χάσει την υποστήριξη του κοινού που είχε αναγορεύσει τους προκάτοχούς του σε (σούπερ) ήρωες, προσπαθεί να επιβιώσει με τις πενιχρές εισφορές χορηγών που επιμένουν να κολλάνε το logo τους σε ενοχλητικά σημεία του σώματός του, ενώ πολεμάει τα τέρατα σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση! Οι ακροαματικότητες όμως, που κινούνται πλέον στο ποταπό ποσοστό του 1%, με αποτέλεσμα να μεταδίδονται πλέον μαγνητοσκοπημένες στις 2 το πρωί, δεν δείχνουν να τον απασχολούν.
Περισσότερο προβληματίζεται για το διαλυμένο γάμο του και την οκτάχρονη απόγονό του, που λόγω του ασθενούς της φύλλου δύσκολα θα δεχτεί να συνεχίσει την οικογενειακή παράδοση...
Η δραματουργική συνέπεια της τρέλας του Ματσουμότο, που καταφέρνει να χτίσει ένα συναισθηματικά συμπαγές και σχεδόν συγκινητικό σενάριο πάνω στην πιο αλλοπρόσαλλη ιδέα που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια, είναι τουλάχιστον αξιοθαύμαστη, και παρά τα φτηνιάρικα CGI εφέ (που ομολογουμένως ταιριάζουν γάντι με την αισθητική του) και ένα φινάλε απ’ το έξω διάστημα, αξίζει την προσοχή οποιουδήποτε λάτρη του σινεμά του φανταστικού που σέβεται τον εαυτό του. Αν το βρείτε πουθενά σε DVD πείτε το και σε μας...
Δέσποινα Παυλάκη
