ΣΕΝΑΡΙΟ Μάικλ Μουρ ΔΙΑΡΚΕΙΑ 125 ΔΙΑΝΟΜΗ Rosebud
Για ένα πράγμα δεν έχει ποτέ κανείς κατηγορήσει τον Μάικλ Μουρ: ότι στερείται άποψης. Τοποθετώντας εαυτόν μπροστά από το φακό, παίζοντας το ρόλο του παιδιού του λαού που ψάχνει την αλήθεια, μπλέκει μαρτυρίες, συνεντεύξεις, αρχειακό υλικό, χιουμοριστικά κλιπάκια, ειρωνικό σπικάζ, στατιστικές, νούμερα και συμπεράσματα για να βροντοφωνάξει την άποψή του. Και να την κάνει άποψή μας. Για εμάς τους Ευρωπαίους αυτό είναι εύκολο: έτσι κι αλλιώς μοιραζόμαστε την άποψή του και για τη χώρα του και για τον Πρόεδρό της. Για τους επαναπαυμένους στο λήθαργό τους συμπατριώτες του τα πράγματα είναι δυσκολότερα. Και στα δύο στρατόπεδα όμως υπάρχει μία κοινή αντίρρηση: δεν μας αρέσει να μας τεντώνουν το δάχτυλο, να μας πασάρουν σοβαρότατα πολιτικά ζητήματα μέσα από πονηρό χαβαλέ, να εκβιάζουν τη συγκίνησή μας με μελό ιντερλούδια και στο τέλος να μας σερβίρουν το δίδαγμα. Που τυχαίνει να είναι η άποψή τους. Και η πολιτική τους ατζέντα.
Με αυτή την ατζέντα μπήκαμε στην προβολή του «Sicko». Αλλά η έκπληξη ήταν ευχάριστη. Το ντοκιμαντέρ που εξετάζει πώς ο μέσος Αμερικανός, όχι απλά δεν προστατεύεται, αλλά υπονομεύεται από ένα σύστημα υγείας που τον θέλει ευάλωτο απέναντι στην κερδοσκοπία των ιδιωτικών εταιρειών
ασφάλισης είναι φτιαγμένο με τη γνωστή συνταγή του Μουρ, αλλά για πρώτη φορά στις σωστές δόσεις: ρεαλιστικές προσωπικές μαρτυρίες, ελάχιστη ναρκισσιστική παρουσία μπροστά από το φακό, λιγότερη περφόρμανς και περισσότερο ρεπορτάζ, αντιπαράθεση στοιχείων με άλλες χώρες (Καναδά, Γαλλία, Αγγλία, Κούβα - εκεί κρύβεται και μία τζούρα προβοκάτσιας), ξεκάθαρο focus και πάνω απ όλα ένα θέμα που παύει να είναι κομματικό, αλλά γίνεται βαθιά πολιτικό, κοινωνικό, προσωπικό. Το αναφαίρετο δικαίωμα του αδύναμου πολίτη σε δωρεάν περίθαλψη ξεπερνάει προσωπικές απόψεις και ατζέντες. Είναι θέμα συλλογικής ηθικής.
Ο Μουρ αφήνει στην άκρη τη μονόφθαλμη πολεμική του εναντίον των ρεπουμπλικάνων και αποδίδει την έλλειψη συλλογικής ηθικής στους αμερικανικούς θεσμούς. Ξεμπροστιάζει την προπαγάνδα του κράτους που τρομοκρατεί ότι αν το σύστημα υγείας γίνει κρατικό, τότε θα καταρρεύσει. Δείχνει στον πολίτη ότι δεν είναι ασφαλής. Οτι ο εχθρός δεν είναι ούτε ο τρομοκράτης ούτε ο Πρόεδρός του. Είναι κρυμμένος στην νομοθεσία και τον αυτοσκοπό του καπιταλισμού του: το κέρδος. ΠΟΛΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ
