Η αγάπη των γάλλων σκηνοθετών για τα ψυχογραφήματα είναι δεδομένη. Το δρόμο αυτό ακολουθεί και ο Ζερόμ Μπονέλ. Το «Περιμένω Κάποιον» αποτελεί μια συρραφή μερικών αλληλοσυνδεόμενων ιστοριών, με κεντρικά πρόσωπα έναν μεσήλικα ιδιοκτήτη μπαρ, τη δασκάλα αδελφή του και έναν νεαρό επισκέπτη.

Ο Μπονέλ με μεγάλη επιδεξιότητα «χτίζει» τους χαρακτήρες, πάνω στους οποίους θα δομήσει την αφήγηση του. Ο γάλλος σκηνοθέτης περιγράφει με απλότητα τη μοναξιά, το πάθος για το ανεκπλήρωτο και την αδιαμφισβήτητη ερωτική κρίση της μέσης ηλικίας. Παράλληλα, ο Ζαν Πιέρ Νταρουσέν ενσαρκώνει με τον καλύτερο τρόπο την φιγούρα του μοναχικού 40άρη, που προσπαθεί να «μπαλώσει» τα συναισθηματικά του κενά μέσα από τη σχέση με μια πόρνη.

Όμως, το «Περιμένω Κάποιον» παρότι καλλιτεχνικά αξιοπρεπές δεν καταφέρνει να εντυπωσιάσει... Ο υπερβολικά στρωτός ρυθμός του και οι, αν μη τι άλλο, προβλέψιμοι χαρακτήρες του, δημιουργούν μια σταθερά υποτονική ροπή στη πλοκή του φιλμ. Ο Μπονέλ ενώ χρησιμοποιεί μια «λεία» και αψεγάδιαστη αφήγηση, δεν καταφέρνει να βρει τις ζωντανές εικόνες και τους δυνατούς συμβολισμούς που θα οδηγούσαν το φιλμ σε μια διαφορετική κατεύθυνση...

ΓΙΑΓΚΟΣ ΑΝΤΙΟΧΟΣ