Ετοιμη -από τη φύση της- να καταπιεί οποιοδήποτε υπόλειμμα πολιτικής ορθότητας, η «μαύρη» από κάθε άποψη κωμωδία του Δανού Γιένσεν αφηγείται με όσο πιο ανορθόδοξο τρόπο μπορεί μία τυπική ιστορία... επαναφοράς στην τάξη. Μεταφέροντας το δίπολο Θεού - Διαβόλου στην αντιπαλότητα ενός ιερέα με έναν νεοναζί, αναλύει κάθε πιθανή παρεξήγηση περί του καλού και του κακού.

Η εξαρχής «αστεία» υπόσχεση για τη μηλόπιτα που θα φέρει τον άσωτο υιό (εξαιρετικός όπως πάντοτε ο Ούλριχ Τόμσεν, ογκόλιθος της ερμηνευτικής δύναμης της Δανίας) ενώπιον των ευθυνών του, και οι αναποδιές που θα υπενθυμίσουν περισσότερες από μία φορές πως τελικά δεν είναι εύκολο να εξιλεωθείς, αν δεν το θέλεις πραγματικά, είναι μόνο λίγα από τα ευρήματα που κάνουν το φιλμ του Γιένσεν ιδανική περίπτωση μικρής ταινίας για ένα μεγάλο θέμα.

Προσπαθώντας, ωστόσο, συνεχώς να αποφύγει τον διδακτισμό και να ελευθερωθεί στην αναρχία που επιβάλλουν οι «απόκληροι» ήρωές της, μαζεμένοι γύρω και ποτέ μέσα στον «οίκο του Θεού», η προσπάθειά του αποδεικνύεται λιγότερο τολμηρή από το θέμα της. Κι ενώ σφύζει από ανθρωπιά και γνώση των ρυθμών που της επιτρέπουν να μεταλλάσσεται συνεχώς από μελόδραμα σε δράμα και από δράμα σε κωμωδία, χάνει συνεχώς πόντους αληθοφάνειας, προσπαθώντας να παραδοθεί στην τρέλα μίας καθολικά - ειρωνικό!- feelgood εμπειρίας.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ