Διασκευάζοντας ένα εξαιρετικό off-Broadway θεατρικό, ο Φρίντκιν επανήλθε στο προσκήνιο, μετά από μια εικοσαετία μέτριων ταινιών και εμπορικών αποτυχιών. Ο άνθρωπος που έκανε τον «Εξορκιστή» και το «Ψωνιστήρι» είχε πέσει στη δίνη της ανυποληψίας με ταινίες όπως η «Κατάχρηση Εξουσίας» ή το «Τζέιντ», κι η παράξενη ιστορία του «Bug» τον ζωντάνεψε.
Είχα την τύχη να δω αυτό το θεατρικό του Τρέισι Λέτς στη Νέα Υόρκη. Ενα μικρό θεατράκι, ένας χώρος, δυο άτομα, μια παράνοια. Ο ίδιος ο Λετς έγραψε αργότερα το σενάριο και ο Φρίντκιν κράτησε την κλειστοφοβική θεατρικότητα του έργου, δίνοντας όμως μια γνήσια κινηματογραφική οπτική.
Στο άθλιο μοτέλ της Οκλαχόμα που θεωρεί σπίτι της η Αγκνες (Ασλεϊ Τζαντ) παίζεται μια τραγωδία μοναξιάς, με εξαθλιωμένους ήρωες που ζουν απόβλητοι στο περιθώριο του αμερικανικού εφιάλτη. Η Αγκνες, κυνηγημένη από ένα τραγικό παρελθόν κι ένα βίαιο πρώην σύζυγο, γαντζώνεται πάνω στον Πίτερ (Μάικλ Σάνον), που είναι κι αυτός κυνηγημένος από τον τρόμο αμέτρητων φανταστικών εντόμων. Θέλοντας να τα εξοντώσει, δημιουργεί ένα μικρόκοσμο παράνοιας και αυτοκαταστροφής και η Αγκνες βυθίζεται μαζί του οικειοθελώς, αφού όπως λέει «δεν θέλει να χάσει το μόνο πράγμα που είναι πλέον δικό της».
Ο Μάικλ Σάνον (γνωστή φιγούρα σε μικρούς ρόλους ανεξάρτητων κυρίως ταινιών) έπαιζε στο θέατρο τον παρανοϊκό βετεράνο με μοναδική αμεσότητα. Γι’ αυτό και ο Φρίντκιν (όπως δήλωσε αργότερα) άρχισε να στήνει την κινηματογραφική μεταφορά πάνω του. Δυστυχώς, η εξαίσια θεατρική συμπρωταγωνίστριά του Σάνον Κόχραν έδωσε τη θέση της στην (σαφώς πιο εμπορική) Ασλεϊ Τζαντ, η οποία, ωστόσο, ερμηνεύει την Αγκνες με τρόπο σπαραχτικό.
Ρεαλιστικό ως κοινωνική καταγραφή της απόγνωσης και εφιαλτικό σαν βόμβα παράνοιας και φρίκης που θα εκραγεί στο φινάλε. Αναμφίβολα μια από τις καλύτερες ταινίες του φετινού καλοκαιριού.
ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ
