Οι πληγές του εμφυλίου είναι ακόμα εμφανείς επάνω στο κακόμοιρο το ελληνικό σινεμά, το οποίο βέβαια δεν είναι πλέον καθόλου κακόμοιρο, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.


Μέσα από μια πρακτικά απολιτίκ οπτική, ο Παντελής Βούλγαρης στήνει ένα δράμα μεταξύ αδερφών στην καρδιά του ελληνικού εμφυλίου που πιο παλιομοδίτικο σαν concept δύσκολα θα μπορούσες να έχεις σκεφτεί ακόμα κι αν σε προκαλούσα να το κάνεις, και το περιτριγυρίζει με μια ξεχειλωμένη αφήγηση, ξύλινη γραφή (στο δίχως παλμό σενάριο συνεργάστηκε η Ιωάννα Καρυστιάνη) και εντελώς στητές περιφερειακές ερμηνείες, ιδιαίτερα στις επεξηγηματικές σκηνές μεταξύ πολιτικών, στρατιωτικών και Κακών Αμερικάνων.


Είναι κρίμα τόσο γιατί η δουλειά στους τεχνικούς τομείς είναι ανά σημεία αποστομωτική (φωτογραφία και μουσική -από τον Γιάννη Αγγελάκα- πάνε να σώσουν την ταινία μόνες τους), όσο και γιατί οι φάτσες τον νεαρών πρωταγωνιστούν σε προκαλούν να συγκλονιστείς, το θες, αλλά δεν έρχεται. (Ενδεχομένως με την εξαίρεση ορισμένων αληθινά καλοστημένων σεκάνς που όμως είναι ακριβώς αυτό: η εξαίρεση.) Δεν ξέρω αν ο εμφύλιος έχει ξεμείνει από ενδιαφέρουσες ιστορίες, το σίγουρο είναι όμως οτι χρειάζεται μια εντελώς φρέσκια προσέγγιση που η "Ψυχή Βαθιά" δεν ξέρει πως να δώσει, όσο ειλικρινείς κι αν είναι οι προθέσεις της.


ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ