Πέρα από την εγγενή αποσπασματικότητα των σπονδυλωτών δημιουργιών - ευχή και κατάρα μαζί, η οποία χαρακτηρίζει την πλειοψηφία των ταινιών του «είδους» - το «Paris, Je T’ Aime» παρουσιάζει ένα ακόμη σημαντικότερο μειονέκτημα: διαιρεί το πάθος... δια του αριθμού των σκηνοθετών αυτών των πεντάλεπτων φιλμ για να το εξαφανίσει εντελώς. Αυτό που βιώνει ο θεατής απέχει αρκετά από μια εμπνευσμένη, γεμάτη μεράκι «χαρτογράφηση» του Παρισιού. Πόλη-φετίχ, πόλη-έννοια ή πόλη-σύμβολο μιας κουλτούρας που αργοπεθαίνει και μιας νέας συνάντησης πολιτισμών;

Τα περισσότερα φιλμάκια ελάχιστα καταπιάνονται με τους παραπάνω προβληματισμούς - αντιθέτως, κινηματογραφούν μια πόλη - «ζήσε το μύθο σου» με την διπλωματική λογική του ταμείου. Ωστόσο, κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις τελικά ίσως να σώζουν την παρτίδα. Oπως το υπέροχο νανούρισμα του Βάλτερ Σάλες, που θαρρείς ότι ακόμα θα ακούγεται τις πιο ήρεμες παρισινές νύχτες. Η παρουσία της Νάταλι Πόρτμαν, οπουδήποτε - εν προκειμένω, στην ταινία του Τομ Τίκβερ. Η βραχνή γοητεία του Νικ Νόλτε, που απλούστατα διασχίζει έναν παρισινό δρόμο υπό την καθοδήγηση του Αλφόνσο Κουαρόν.

Και, ως αδιαφιλονίκητο... χρυσό μετάλλιο, το αριστούργημα του «δικού μας» Αλεξάντερ Πέιν: μια μικροσκοπική αλλά ισότιμης αξίας προσθήκη στις μεγάλου μήκους δουλειές του και η μοναδική από τις μίνι ταινίες που απαρτίζουν αυτή τη συλλογή η οποία υπονομεύει, με κυνισμό και τρυφερότητα την ίδια στιγμή, τη γαλλο-αμερικάνικη ώσμωση του «Paris, Je T’ Aime». Ενός παζλ που διαθέτει ορισμένες γοητευτικές εκλάμψεις, αλλά πραγματοποιεί την ερωτική εξομολόγηση του τίτλου μάλλον άνευρα - εξάλλου, δεν είναι ανάγκη να ανατρέξουμε ως τη νουβέλ βαγκ για να βρούμε πιο συναρπαστικές διαδρομές εντός της «Πόλης του Φωτός»: μια σύγκριση με τους «Συνήθεις Εραστές» του Φιλίπ Γκαρέλ είναι αρκετή.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ