Ο σοφέρ της λολίτας κόρης του στρατιωτικού για τον οποίο εργάζεται ονειρεύεται να ξεφύγει από τη μιζέρια. Πολιτικό αδιέξοδο, κοινωνική ανισορροπία, έλλειψη προσωπικής ελευθερίας. Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, ακόμα και ποδόσφαιρο ως μηχανισμοί υπνωτικής αυτοϊκανοποίησης των οικονομικά απελπισμένων. Εκρηξη, έγκλημα, τιμωρία, κάθαρση. Το σεξ ως φαντασίωση εκδίκησης, ονείρωξη ταξικής ισότητας, θεϊκής υπέρβασης σ’ έναν κατασκευασμένο παράδεισο.

Το νέο πόνημα του τολμηρού Κάρλος Ρεϊγάδας (Japon) υπογραμμίζει την προτίμηση του σκηνοθέτη στην ελλειπτική αφήγηση, τους αργόσυρτους ληθαργικούς ρυθμούς, τους ερασιτέχνες ηθοποιούς και τις σκηνές σοκ όπου η σάρκα γδύνεται από κάθε κινηματογραφική επιείκεια και παρουσιάζεται ωμή και αφώτιστη, έτοιμη για το κοντινό της. Σεξουαλική εμμονή του σκηνοθέτη ή απλά ένα ακόμα σύμβολο κινηματογραφικής παρατήρησης; Κάτι που δεχόμαστε όταν παρουσιάζεται με α λά Shortbus καλογυμνασμένους Νεοϋορκέζους, αλλά προκαλεί την απέχθειά μας μπροστά στη μιζέρια υπέρβαρων Μεξικανών;

ΠΟΛΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ