Εμμονές. Παντός είδους. Γραμμένο και σκηνοθετημένο με απώτερο στόχο τον εντυπωσιασμό του κοινού, το Prestige, ατμοσφαιρικό μέσα στα θαυμάσια και ακριβά ντεκόρ του, παθιασμένο καθώς ανιχνεύει σταδιακά τα βαθύτερα ένστικτα των ηρώων του και λεπτομερώς υπολογισμένο καθώς επιδιώκει να ξεγελάσει τον θεατή του, συνιστά άλλη μία παθιασμένη κατάδυση του Κρίστοφερ Νόλαν στην άβυσσο των ανθρώπινων εμμονών μετά το Memento, το Insomnia και το Batman Begins.

Εκεί που οι δύο κατ’ επάγγελμα μάγοι του (ο ένας γοητευτικός σόουμαν και εύπορος αριστοκράτης και ο άλλος χαρισματικός ταχυδακτυλουργός και βιοπαλαιστής), εχθροί εξαιτίας μιας τραγωδίας, αφοσιώνονται σε ένα ιδανικό: την τέχνη της οπτικής απάτης. Δηλαδή της εξαπάτησης των θεατών, εκμεταλλευόμενοι τη δίψα τους να παρασυρθούν από την ψευδαίσθηση. Ολα θυσιάζονται στον βωμό του χειροκροτήματος. Στο φινάλε εκείνο είναι που χαρίζει το απόλυτο κύρος στον πρωτεργάτη καλλιτέχνη απέναντι στο κοινό του και στον Νόλαν ένα άλλοθι για να πειραματιστεί με την αφήγηση (τα διαρκή φλας μπακ παρακολουθούνται σαν ένας γρίφος που περισσότερο διασκεδάζει παρά εξηγείται με τη λογική) και την ψευδαισθητική δύναμη του κινηματογραφικού μέσου. Ολα επιτρέπονται: η μαγεία, το δράμα, το ξανα-γράψιμο της Ιστορίας, ακόμα και η επιστημονική φαντασία, σε ένα ανακάτεμα των ειδών που δεν γυρεύει απαντήσεις.

Αγκιστρωμένοι σε έναν κύκλο αθέμιτου ανταγωνισμού που τρέφει τον εγωισμό τους, ο Ρόμπερτ και ο Αλφρεντ θα δώσουν μάχη για την εξόντωση του άλλου. Οι άσσοι στα μανίκια τους είναι πολλοί. Ισως περισσότεροι από όσους θα ενδιαφερόσουν να δικαιολογήσεις σε μια εξοντωτική δίνη διαρκών ανατροπών. Επιδιώκοντας μανιωδώς να παραβγεί τον εαυτό του, το φιλόδοξο και περίτεχνο Prestige πνίγεται στην υπερβολή. Η τέχνη της παραπλάνησης των θεατών είναι μια πρόκληση για τον σκηνοθέτη, αλλά χάνει το νόημά της όταν γίνεται αυτοσκοπός.

ΑΝΤΑ ΔΑΛΙΑΚΑ