Αφού έτσι κι αλλιώς όλοι σκέφτεστε τις διακοπές, δεν έχουμε παρά να συστήσουμε δύο εξαιρετικά περιοδικά για χαλαρό ηλεκτρονικό ξεφύλλισμα και να ευχηθούμε καλό καλοκαίρι!
ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΕΥΤΕΡΗ ΑΔΑΜΙΔΗ
Ο σύντροφος του καλού σινεφίλ
(www.cineaste.com)
Συντροφεύει και διαφωτίζει γενιές Αμερικανών σινεφίλ χωρίς διακοπή από το 1967, κυκλοφορώντας τέσσερις φορές το χρόνο. Ο λόγος για το θρυλικό Cineaste, μια καθ όλα ανεξάρτητη επιθεώρηση για τον κινηματογράφο, ταγμένη πιστά στην υπηρεσία του σινεμά του δημιουργού. Μπορεί στις ημέρες μας, της μοδάτης και δήθεν επιθετικής γραφής κάτι τέτοιο να ακούγεται δύσπεπτο, παρωχημένο ή ακαδημαϊκό, μα μην ανησυχείτε... Παρά τους υψηλούς στόχους και το εξίσου απαιτητικό του επίπεδο, το καλό περιοδικό καταφέρνει να διατηρεί μια απλή και απόλυτα κατανοητή γλώσσα που το καθιστά εξαιρετικά εύχρηστο και γοητευτικό ακόμα και για τους «βιαστικούς» αναγνώστες. Οσο για τους συντελεστές του, στις σελίδες του φιλοξενούνται ονόματα διεθνούς εμβέλειας, όπως του Τζόναθαν Ροζενμπάουμ, της Ντέμπορα Γιάνγκ ή του Αντριου Χόρτον.
Αναζητώντας το τελευταίο για την ώρα on-line τεύχος του (άνοιξη 2005), ξεχωρίσαμε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο για τον Μιχάλη Κακογιάννη με την υπογραφή του ελληνικής καταγωγής Νταν Γεωργακά, ενώ βρήκαμε ιδιαίτερα χρήσιμο και διδακτικό, με την καλή έννοια του όρου, τον αναλυτικό οδηγό του προς επίδοξους συντάκτες και κινηματογραφικούς κριτικούς. Η μόνη αδυναμία του είναι ότι στην ηλεκτρονική του διεύθυνση δεν θα βρείτε παρά λίγα σχετικά άρθρα και συνεντεύξεις, η όλη όμως παρουσίαση δεν χρησιμεύει παρά για να πειστείτε και να γραφτείτε συνδρομητές του. Κοστίζει μόλις 30 δολάρια για ένα χρόνο και αξίζει αληθινά τον κόπο.
Κριτική για τα σύγχρονα μίντια
(www.ejumpcut.org)
Συνεχίζουμε την περιήγησή μας στα εναλλακτικά κινηματογραφικά περιοδικά με την ηλεκτρονική έκδοση του εξίσου θρυλικού «Jump Cut», το οποίο αυτοπροσδιορίζεται ως «πρωτοπόρο από το 1974 στην ανάλυση των μίντια σε σχέση με την τάξη, το φύλο και τη φυλή». Οπως μάλλον υποψιάζεστε, τα άρθρα του, στην πλειοψηφία τους κινηματογραφικά αλλά ανοιχτά και σε άλλα μέσα, απευθύνονται σ' ένα πιο πολιτικοποιημένο αναγνωστικό κοινό, που αναζητά τη σαφή τοποθέτηση κάθε μιντιακού προϊόντος σ' ένα ιστορικό και κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο. Με άλλα λόγια, εδώ έχουμε ένα σπάνιο δείγμα μαχητικής κριτικής σκέψης τοποθετημένης στην ευρύτερη αμερικανική αριστερά. Από το 2001, το περιοδικό, που ως τότε κυκλοφορούσε κάθε δίμηνο, μετατράπηκε σε αμιγώς ηλεκτρονικό και διατίθεται δωρεάν. Ο αληθινός θησαυρός είναι βέβαια η ιστορία του, καθώς μπορείτε να βρείτε άρθρα από τη δεκαετία του 70 με την υπογραφή του Πίτερ Μπίσκιν ή της φεμινίστριας Ελίζαμπεθ Αν Κάπλαν. Ευτυχώς, τα πρώτα 15 τεύχη του είναι ήδη διαθέσιμα on-line, ενώ ο εμπλουτισμός συνεχίζεται αδιάκοπα.
