Ο Gallo αράζει κάθε βράδυ στη γωνιακή καντίνα στην οδό Sandro Gallo. Ναι, ξέρω, πλάκα έχει. Δεν αστειεύομαι όμως. Εκεί τον πέτυχα, εκεί - επι τόπου - έγινε η κουβέντα που ακολουθεί. Πείτε ό,τι θέλετε για τον ίδιο, είναι όμως ο πιο ειλικρινής άνθρωπος που συνάντησα ποτέ σ’αυτή τη δουλειά.
Ο Σκολιμόφσκι, στις χθεσινές συνεντεύξεις του, είπε, μάλλον ευγενικά, πως επιβεβαιώσατε τις φήμες που σας θέλουν «δύσκολο» ηθοποιό (σ.σ. o Gallo πρωταγωνιστεί στο Essential Killing του πρώτου).
Αλήθεια; Την είδες την ταινία;
Ναι.
Πως σου φάνηκε;
Εξαιρετική.
Α. Μπράβο του. Εγώ δεν την έχω δει ακόμα. Δε μου λες, έχει κρατήσει τη σκηνή που θηλάζω εκείνη τη χοντρή Ρωσίδα;
Ναι. Το κοινό αντέδρασε περίεργα.
(Θάβει το πρόσωπο του στα χέρια του) Ω θεέ μου πόσο ντρέπομαι! Φρίκαρα μ’αυτό, μου φάνηκε σαν ένα πολύ μαλακισμένο homage στο Άμαρκορντ. Ας μην μιλήσουμε άλλο για τον Σκολιμόφσκι, please.
Ωραία. Να μιλήσουμε για σας τότε. Στο επίσημο site σας, πωλούνται τα πάντα που σας αφορούν. Μουσική, ταινίες, πίνακες, μπλουζάκια. Κάποτε πωλούσατε και το σπέρμα σας.
Ναι, τι πρόβλημα υπάρχει μ’αυτό;
Ε, δεν το κάνετε για να περάσετε απαρατήρητος.
Το κάνω για έναν πολύ απλό λόγο: χρήματα. Είμαι τώρα εδώ, στη Βενετία. Με τη δική μου ταινία, που τη γύρισα με δικά μου λεφτά. Δεν έχω μάνατζερ, δεν έχω ατζέντη, δεν έχω γραμματέα, τίποτα. Ζω μόνο από την τέχνη μου, δεν πουλιέμαι σε κανέναν, ούτε έχω καβατζωμένα φράγκα από τους δικούς μου. Και τα καταφέρνω μια χαρά. Μου έκαναν μια πρόταση για να ανοίξω το Φεστιβάλ με μια συναυλία μου. Και φυσικά, μόλις άκουσαν τα λεφτά που ζήτησα, αρνήθηκαν επι τόπου. Οπότε εγώ είμαι νάρκισος, παράφρων, ακραίος. Όποτε έχεις όρεξη, γράψε το όνομα μου στο Google να δεις πόσος κόσμος με μισεί. Πόσοι έχουν τα πουν τα χειρότερα για μένα. Πόση αξία δίνω στις ζωές αυτών των ανθρώπων! ‘Ντάξει. It could be worse. Θα μπορούσα να είμαι ο Στίβεν Σόντερμπεργκ.
Κάνει κι αυτός ιδιαίτερα πράγματα, όποτε μπορεί.
Οι ταινίες του ειναι σκατά. Απλά παριστάνουν τις ιδιαίτερες. Και δεν είναι ο μόνος απατεώνας. Δεν αντέχω ούτε τον Γουές Άντερσον, ούτε τον Σπάικ Τζόνζ. Ο τελευταίος είναι μεγάλο κάθαρμα, και το έχω πει και σε παλαιότερες συνεντεύξεις. Οπότε ίσως να μην χρειάζεται την τζάμπα διαφήμιση τώρα.
Υπάρχουν σκηνοθέτες που εκτιμάτε;
Ο Τζάρμους είναι σπουδαίος. Αν και οι περισσότεροι δήθεν ανεξάρτητοι δημιουργοί το μόνο που κάνουν είναι να γλύφουν την κωλοτρυπίδα του Χόλιγουντ. Όχι ότι βρίσκω την Ευρώπη τον παράδεισο του σινεμά όπως κάνουν μερικοί φλώροι. Δεκάρα δε δίνω, πολύ λίγα πράγματα μου αρέσουν. Λίγοι είχαν κότσια. Ο Μόντε Χέλμαν είχε κότσια. Έχεις δει το Cockfighter;
Με τον Γουόρεν Όουτς. Ταινιάρα.
Man, αυτή είναι γαμιστερή ταινία, από τις καλύτερες αμερικάνικες που έχω δει. Ever. Και έχει ταινία στο διαγωνιστικό μαθαίνω. 72 ετών και ακόμη το έχει, man. Να είσαι σίγουρος ότι θα είμαι στην ουρά. Μερικές από τις τεχνικές του παραμένουν απαράμιλλες ? κανείς δεν κατάφερε να τον αντιγράψει. Αλλά γενικά οι ταινίες αυτής της εποχής είχαν κάτι το ιδιαίτερο. Σε τεχνικό επίπεδο. Βλέπεις την ομορφιά του φιλμ. Τώρα με τα ψηφιακά σκατά, έχει χαθεί αυτό. Χρησιμοποιώ σχεδόν αποκλειστικά φακούς της δεκαετίας του 40. Μan, φτιάχναν φοβερά πράγματα τότε. Και τα έφτιαχναν με το χέρι. Χειροποίητος φακός, man, καταλαβαίνεις τι λέμε τώρα; Αν οι ταινίες μου έχουν μια ονειρική αίσθηση, αν ο κόκκος και το focus δείχνουν να δημιουργούν τη δική τους ατμόσφαιρα, αυτό το οφείλουν σε αυτούς τους τεχνίτες εκείνης της εποχής.
(Εκείνη τη στιγμή, μας διακόπτει μια πανέμορφη Σουηδέζα. Του ζητά αυτόγραφο. Την λένε Ντορίν. «Θα έρθεις στην ταινία μου;» τη ρωτά. Εκείνη απαντά πως δεν μπορεί να βρει εισιτήριο. «Αυτό είναι το τηλέφωνο μου. Πάρε με αύριο το πρωί, και θα σε περιμένουν δυο προσκλήσεις στο reception του Excelsior». Το σαγόνι της έχει φτάσει στο πεζοδρόμιο. Ένα φιλί, μια φωτογραφία, και μας καληνυχτίζει.)
Είστε πάντα τόσο φιλικός με τους θαυμαστές σας;
Δεν είμαι με τους δημοσιογράφους. Αλλά εσύ είσαι cool, ξέρεις τον Χέλμαν.
Μετά το Brown Bunny φανήκατε πολύ απογοητευμένος. Δηλώσατε ότι δεν πρόκειται να ξανακάνετε ταινία.
Ναι, το παράκανα. Μου την έπεσαν άσχημα, αλλά τώρα θυμάμαι αυτές τις μέρες πολύ όμορφα. Και τώρα, με τη νέα μου ταινία, ο κόσμος δείχνει ξανά να διχάζεται. Κάτι με το οποίο, πλέον, μπορώ να διασκεδάσω. Έι, την είδες εσύ;
Δεν τα κατάφερα. Δεν έμεινε θέση αδειανή στην Sala Grande.
Oh. That’s cool too.
Συνέντευξη: Άκης Καπράνος
