Ποιος είναι ο Ινιάριτου στ’ αλήθεια;

Εχοντας κερδίσει πρώτα τους σινεφίλ με το «Χαμένες Αγάπες», μετά... τα Οσκαρ με το «21 Γραμμάρια» και τώρα, φαντάζομαι, το ευρύ(τερο) κοινό με τη «Βαβέλ», ο Μεξικάνος σκηνοθέτης βρέθηκε στην κορυφή γρήγορα - γυρίζοντας, κατά κάποιον τρόπο, πάντα την ίδια ταινία. Ο Ινιάριτου, βλέπετε, δεν αποχωρίστηκε ποτέ τον σεναριογράφο Γκιγιέρμο Αριάγκα, του οποίου η δουλειά ήταν η κυρίαρχη παρουσία στις τρεις ταινίες. Μεγαλύτερη κι από την βλοσυρά στιλάτη σκηνοθεσία, ή την σαρωτική έμφαση στα ανθρώπινα πρόσωπα - άρα και στις ερμηνείες.

Πέρα όμως από το ότι... παραγνωριστήκαμε με τον Αριάγκα πριν καλογνωριστούμε με τον Ινιάριτου, ο σεναριογράφος σκόραρε ξανά (με τις «Τρεις Ταφές Του Μελκιάδες Εστράδα», σε σκηνοθεσία Τόμι Λι Τζόουνς, παρακαλώ). Τόσο το καλύτερο γι’ αυτόν - και τόσο το χειρότερο, από μια άλλη άποψη. Γιατί τελικά είναι ο Αριάγκα που κάνει πάντα το ίδιο σενάριο. Κι αν δεν έχουμε γνωρίσει ακόμα... ολόκληρο τον Ινιάριτου, ξέρουμε ότι ο Αριάγκα σημαίνει τραγικοί ήρωες μιας κομματιασμένης ιστορίας που υπερκαλύπτει φυλές, τάξεις ή χώρες, με επίκεντρο πάντα -μα πάντα - ένα μοιραίο ατύχημα. Το απίστευτα απαράλλακτο στην ουσία του στόρι βλέπουμε και στην που επιστρέφει στις ανυπέρβατες αποστάσεις μεταξύ των ανθρώπων και το αίνιγμα του πεπρωμένου με τρόπο προορισμένο να κερδίσει τους μάξιμουμ θεατές.

Αν μη τι άλλο, η ταινία είναι ένα περίεργο υβρίδιο ανάμεσα στο Χόλιγουντ (θυμηθείτε τους σταρ, τον προϋπολογισμό, την οσκαρική παρουσία των «21 Γραμμαρίων») και σε ένα πιο σινεφίλ σινεμά παθιασμένου με το μελόδραμα . Συνδυασμός... για Οσκαρ, δηλαδή. Επειδή ακριβώς οι δύο Μεξικανοί κάνουν ό,τι κάνουν καλά, ξεφεύγουν ατσαλάκωτοι από το φλερτ με την υπερβολή και το dejα vu. Ως την επόμενη δουλειά τους, όμως, θα υπάρξει είτε γάμος συμφέροντος είτε άγριος χωρισμός.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΛΗΟΛΑΝΗΣ