O μικρός Ολιβερ Τουίστ κινδυνεύει ανάμεσα σε παρανόμους, αλλά σε βοήθειά του σπεύδει ένας ώριμος άντρας...
H ζωή του Ολιβερ Τουίστ δεν διαφέρει και πολύ από τα στερημένα χρόνια της ορφάνιας και της ανέχειας στο μεσοπόλεμο. Το έργο του Ντίκενς βρίσκει στα χέρια του κατεξοχήν δημιουργού του δαιμονικού μια ευφάνταστη ερμηνεία- όχι τόσο μια ακριβή αναπαράσταση. Προκαταλαμβάνω όσους υπεραπαιτητικούς οι οποίοι θα παραξενευτούν σε βαθμό απογοήτευσης από τον Ολιβερ Τουίστ, αρνούμενοι να εντοπίσουν τον Πολάνσκι σ' αυτήν την σκοτεινή και κλασικίζουσα εκδοχή. Οπως ο Μπρόουντι στον Πιανίστα, ο Ντεπ στην Ενατη Πύλη, ο Νίκολσον στο Τσάιναταουν, αλλά και ο ίδιος ο Πολάνσκι σε εμφανίσεις στις ταινίες του, ο πρωταγωνιστής αντιδρά στα χαστούκια της μοίρας και προσπαθεί να επιβιώσει ενάντια στην ειρωνική συνωμοσία δυνάμεων που τον ξεπερνούν. Ο μικρός, άφιλος Ολιβερ είναι η επιτομή του πολανσκικού θύματος.
Θυμίζοντας εικαστικά το Τες, ο Πολάνσκι επιλέγει νοσταλγικά χρώματα και ρεαλιστικές γραμμές με σωστό ρυθμό και μια συνεχή εναλλαγή ανάμεσα στο θυμό και τη συμπόνια. Είναι διακριτικό μεγάλου σκηνοθέτη να μοιράζεται τα δικά συναισθήματά του με τον θεατή, έστω και μέσω των λόγων ενός άλλου συγγραφέα. Στον Ολιβερ Τουίστ ο Ντίκενς ζωντανεύει χωρίς συμβιβασμούς και εξιδανικευμένη αθωότητα, έντονος για τα παιδιά αλλά συναρπαστικός και περιπετειώδης. Ο Φάγκιν, όπως τον συνέθεσε ο υπέροχος Μπεν Κίνγκσλεϊ, διατηρεί τα τρομακτικά χαρακτηριστικά, αλλά προσέθεσε τον ανθρώπινο πόνο στην αναμενόμενα σπαρακτική τελική σκηνή, η οποία σε κάθε ταινία του Πολάνσκι επιβεβαιώνει την κλιμάκωση και ενισχύει την ειρωνεία.
Θοδωρής Κoυτσογιαννόπουλος
