Ενας παρακμασμένος ηθοποιός εγκαταλείπει τα γυρίσματα της τελευταίας ταινίας του για να επιστρέψει στο παρελθόν... και να βρει το μέλλον.
Χαρά και μελαγχολία, συναισθήματα- συνοδοιπόροι στον υπογράφοντα ενώ παρακολουθούσε το Dont Come Knocking. Χαρά, γιατί με αυτή την ταινία ο Βέντερς εμφανώς επιστρέφει στα γνώριμα λημέρια του Παρίσι Τέξας (1984) για να επεξεργασθεί αγαπημένα του ζητήματα: το γυμνό, επικίνδυνα γοητευτικό τοπίο της αμερικανικής Δύσης που ρουφά τον άνθρωπο. Την ανάγκη μας για φυγή, για μια αναμέτρηση με το είναι μας. Την επιστροφή προς τις ρίζες. Χαρά, γιατί με τον Σαμ Σέπαρντ ξανά στο πλευρό του (ως σεναριογράφο αλλά και πρωταγωνιστή) ο Βέντερς, για πρώτη φορά μετά τα Φτερά Του Ερωτα, δείχνει και πάλι να ορθοποδεί.
Περιέργως η μελαγχολία συναρτάται με τη χαρά γιατί ο Γερμανός σκηνοθέτης επιστρέφει μεν σε κάτι που ξέρει καλά, μήπως όμως, επειδή δεν έχει κάτι καινούργιο να πει; Μετά το αναγνωριστικό πρώτο μέρος, η ταινία λαχανιάζει και οι οικογενειακές σκηνές, παρά την τρέλα τους, καταντούν φαιδρές. Φταίει αρκετά ο νεαρός Γκάμπριελ Μαν (ο γιος) που παίζει χειρότερα και από τον Τζέρεμι Ντέιβις στο Million Dollar Hotel.
Το Dont Come Knocking θα συγκριθεί αναπόφευκτα με τα Τσακισμένα Λουλούδια του Τζιμ Τζάρμους. Και θα χάσει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ
