Με φωνή τσακισμένη αλλά σίγουρη, ένας άντρας μονολογεί σε voice over, ανακοινώνοντας ότι τα όριά του έχουν εξαντληθεί, ότι πρέπει να περάσει στην αντίπερα όχθη. Κάπως έτσι ξεκινάει το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Τόνι Γκιλρόι, που μεταξύ άλλων έχει υπογράψει το σενάριο της τριλογίας του κατασκόπου Bourne.

Μη βιαστείτε να κάνετε λόγο για στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών, καθώς ο ήρωας του Ματ Ντέιμον μοιάζει αρκετά με τον μεγαλοδικηγόρο που υποδύεται ο κολλητός του Τζορτζ Κλούνει: εάν ο ένας αναζητούσε την ταυτότητά του βάζοντάς τα με την CIA και την δική του αμνησία, ο άλλος πρέπει εδώ και τώρα να προσδιορίσει εκ νέου τον εαυτό του τη στιγμή που βρίσκεται ανάμεσα σε συμπληγάδες. Κατά κάποιον τρόπο, ο Μάικλ Κλέιτον είναι πράγματι ο Bourne του φωτογενώς διεφθαρμένου σύμπαντος των μεγάλων εταιριών, εγκλωβισμένος όχι σε ένα συνεχές σωματικών μαχών και κυνηγητών με αυτοκίνητα, αλλά σε ένα συνωμοτικό σενάριο γεμάτο φλασμπάκ, μυστικά και ψέματα. Με ύφος εξουθενωμένο αλλά σαγηνευτικό και επιμελώς ατημέλητα γένια δύο ημερών, ο Κλούνει ξέρει αν μη τι άλλο πώς να του δώσει ζωή. Και να επιτελέσει, επιπλέον, το «λειτούργημα» του fixer ως προς την ίδια την ταινία, που έχει ανάγκη από ένα ρυμουλκό κύρους για να την φέρει στα χωρικά ύδατα των «σκεπτόμενων» του είδους. Διότι πώς αλλιώς να βουλώσεις τις τρύπες στο γνωστό παραμύθι των κακών-εταιριών-και-γοητευτικών-αμοραλιστών-σε-κρίση, που μπάζει νερά από παντού;

Κωνσταντίνος Σαμαράς