Live 8

21.05.2007

Μία ημέρα. Εννέα πόλεις. Τέσσερις ήπειροι. Εκατόν πενήντα καλλιτέχνες μπροστά σε ένα κοινό δύο εκατομμυρίων θεατών κι όλα αυτά είκοσι χρόνια μετά το ρηξικέλευθο Live Aid.

Μία ημέρα. Εννέα πόλεις. Τέσσερις ήπειροι. Εκατόν πενήντα καλλιτέχνες μπροστά σε ένα κοινό δύο εκατομμυρίων θεατών κι όλα αυτά είκοσι χρόνια μετά το ρηξικέλευθο Live Aid.

Με το βλέμμα και πάλι στραμμένο στα προβλήματα του Τρίτου Κόσμου και συναφείς φιλανθρωπικές προθέσεις να καθαγιάζουν εξαρχής την πρωτοβουλία, ο Μπομπ Γκέλντοφ οργάνωσε αυτή τη φορά μια μεγαλύτερη σε εύρος εκδήλωση κοινωνικής ευαισθητοποίησης, επιστρατεύοντας όσο περισσότερους τραγουδιστές και συγκροτήματα μπορούσε. Το τετραπλό σετ δίσκων του Live 8 έκανε εξαρχής τις επιλογές του από μια playlist-ποταμό, που ήταν λογικό να μην κατορθώσει να χωρέσει παρά μεμονωμένα και αποσπασματικά στις εννέα περίπου ώρες υλικού που καλύπτει το box set. Αυτό δεν δικαιολογεί παρόλα αυτά εξ ολοκλήρου το γιατί κάποια συγκροτήματα χρειάστηκε να μείνουν εντελώς έξω (βλέπε Α-Ηa) και κάποιοι άλλοι καλλιτέχνες (όπως ο σαφώς εμπορικότερος αλλά διόλου καλύτερος Ρόμπι Γουίλιαμς) να απολαμβάνουν εκτενή παρουσίαση, την ώρα που αξιοσέβαστα ονόματα όπως οι Roxy Music ή ο Νιλ Γιάνγκ στριμώχνονται χρονικά στη μια μοναχά εμφάνιση. Αυτό που μένει μολαταύτα περισσότερο από το μαγνητοσκοπημένο Live 8 είναι μια παρέλαση ήχων και μουσικών ειδών, ογκώδης και πολυποίκιλη, που σίγουρα εμπεριέχει μία τουλάχιστον αγαπημένη στιγμή για τον κάθε θεατή. Αρκεί να καταφύγει κανείς στα κουμπιά του τηλεκοντρόλ για να επιλέξει τι του αρέσει, τι όχι, και πού θέλει να σταθεί περισσότερο.

Μπορεί, για παράδειγμα, η πολυσυζητημένη (αν και κάπως υπερτιμημένη) επανασύνδεση μετά από χρόνια των Pink Floyd να αποτέλεσε για πολλούς το αδιαφιλονίκητο δέλεαρ του συνολικού happening, βλέποντας τα τέσσερα δισκάκια της έκδοσης, διαπιστώνεις, ωστόσο, ότι την παράσταση έκλεψαν πιο εύκολα η Μαντόνα με το σύντομο χορευτικό πάρτι που κατάφερε να στήσει επί σκηνής, η Ανι Λένοξ που χάρισε στο κοινό ένα άκρως συγκινητικό και μυσταγωγικό «Why?», όπως και μια σειρά από καινούρια συγκροτήματα που τελικά κέρδισαν σχετικά άνετα τις εντυπώσεις και τον παλμό από τις άφθονες... δεινοσαυρικές παρουσίες οι οποίες ανέβηκαν στη σκηνή κουβαλώντας επ ώμου τον μύθο και την ιστορία τους. Δεν λέω, πάντα ευπρόσδεκτοι είναι ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ, ο Στίβι Γουόντερ κι ο Ελτον Τζον, υποχρεωτικοί καλεσμένοι τέτοιων events μοιάζουν ο Bono κι ο Sting, δυναμικοί αποδεικνύονται οι ξανασυνδεδεμένοι Who, απείρως πιο απολαυστικοί εντούτοις φανερώνονται όλοι οι νεοφερμένοι ποπ/ροκ απόγονοί τους, που τολμούν και υψώνουν άφοβα το ανάστημά τους σε όλη τη διάρκεια του γιγαντιαίου event. Από τα ενθουσιώδη riffs των Kaiser Chiefs και των Jet, το ναζιάρικο funk των Scissor Sisters, τις disco αναπολήσεις του Snoop Dog, το εξαιρετικό sampling του Kanye West στο «Diamonds Are Forever» και το ανέλπιστο πάντρεμα Linkin Park και Jay-Z, μέχρι τους ήδη παλιότερους Green Day και Muse, που αποτέλεσαν δύο από τις πιο έντονες και ηλεκτρισμένες συμμετοχές και τους «ανθεμικούς» Coldplay, το Live 8 μοιάζει, όσο περισσότερο κυλάει η ώρα, σαν να επιχειρεί να απλώσει μια γέφυρα λιγότερο στο γνώριμο και οικείο παρελθόν και περισσότερο σε ένα παρόν και, ίσως, ένα μέλλον που προμηνύεται άκρως υποσχόμενο. Μέχρι να φτάσει η στιγμή να πραγματωθεί, ασχέτως ποια θα είναι η μετέπειτα πορεία κάθε συγκροτήματος ή καλλιτέχνη χωριστά, η παρούσα έκδοση καταγράφει και μετρά κύματα σε έναν ορμητικό, ηχητικό ωκεανό ανανέωσης. Χωρίς να ξεχνάμε, ασφαλώς, ότι τα χρήματα που θα αποφασίσει να επενδύσει κανείς για να την αποκτήσει προορίζονται αυτή τη σπάνια φορά για τον πιο ευγενή σκοπό.