Μέχρις ενός σημείου, η επιστροφή του Τζορτζ Ρομέρο στα χώματα που επι τρεις συνεχομένες δεκαετίες πατούσαν τα πεινασμένα ζόμπι του -στη ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ ΝΕΚΡΩΝ το 1968, στο ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ το 1978, στη ΜΕΡΑ ΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ ΝΕΚΡΩΝ το 1984- μοιάζει μάλλον περιττή. Εξυπνη μεν στο αρχικό της concept (οι απέθαντοι ζουν σε οχυρωμένα γκέτο, στο περιθώριο του αστικού «πολιτισμού»), χορταστική στις gore υπερβολές της (τα φρέσκα... έντερα συνεχίζουν να αποτελούν εκλεκτή λιχουδιά), ευπρόσδεκτη στα πάγια αντιφασιστικά κλισέ της (ο απόλυτος άρχοντας της περιοχής είναι ένας ιδιοκτήτης πολυεθνικής, που ελέγχει δια των μισθοφόρων του ζωντανούς και νεκρούς), αλλά, εκ πρώτης όψεως, τίποτα παραπάνω απο μία νοσταλγική αναβίωση. Είναι με την επέλαση των ζόμπι στην απαγορευμένη γι αυτούς πόλη που θα αρχίσει τούτη η επιστροφή να δικαιώνεται στο σήμερα: από τη στιγμή που θα σπάσουν το συρματόπλεγμα, τα «τέρατα» θα βάλουν στόχο τον ουρανοξύστη της κεντρικής εξουσίας και ως νεκραναστημένοι θαρρείς αντιστασιακοί θα παρασύρουν και τους ήδη αγανακτισμένους ζωντανούς στην πάταξή της. Μια «συμμαχία» πρωτόγνωρη στη μυθολογία των ζωντανών νεκρών, σε μία αλληγορία συλλογικής αφύπνισης πολύ συγκεκριμένη και ολότελα καίρια - και βεβαίως κατάμαυρα διασκεδαστική.
Ρ.Ε.