Το ξέσπασμα του πολέμου στον Περσικό Κόλπο εγκλωβίζει μια διμοιρία νεαρών πεζοναυτών σε κάποια από τις έρημους της Μέσης Ανατολής.

Συνειδητά αδρανές και σε πείσμα όλων των πολεμικών ταινιών που έχουν γίνει με γνώμονα το θέαμα, το Σύρριζα περιστρέφεται γύρω από την ιδέα της μη δράσης. Οι πεζοναύτες του μοιάζουν με κωμικοτραγικές κηλίδες στο μέσο της ιρακινής ερήμου. Εχουν σταλεί εκεί για να σκοτώσουν, εντούτοις δεν υπάρχει στόχος τριγύρω. Το μόνο που τους απομένει, συνεπώς, είναι να γλιστρήσουν σιωπηλά στην παράνοια και την απόγνωση. Ο Μέντες αντλεί από αυτό το παράδοξο. Οι μυστήριοι διάδρομοι που ακολουθεί η ταινία του σε κάνουν τόσο διεστραμμένα μέτοχο αυτής της απραξίας, ώστε καταλήγεις να ανυπομονείς να πιάσουν οι στρατιώτες το όπλο και να πυροβολήσουν κάποιον.

Με έναν παράξενο τρόπο, το φιλμ ψυχολογεί τις ίδιες τις απαιτήσεις που έχει υιοθετήσει το κοινό απέναντι σε μια πολεμική δημιουργία. Χωρίς εκρήξεις, δίχως το χάος που επικρατεί σε ένα πεδίο μάχης, η ταινία σε φέρνει μοιραία πλησίον των νεαρών ηρώων που, φορτωμένοι εικόνες του σινεμά, βιάζονται να υποδυθούν οι ίδιοι τον Τζον Γουέιν. Αδημονώντας διαρκώς για ένα ξέσπασμα που δεν λέει να έρθει, γεννούν μόνοι έναν πόλεμο μέσα στο κεφάλι τους. Ενώ ο θεατής φαντάζεται εκρήξεις και αιματοχυσίες, οι πεζοναύτες του Σύρριζα παλεύουν με τον χρόνο που κυλά βασανιστικά και την ανικανοποίητη ανάγκη που έχει εμφυτευτεί μέσα τους να πατήσουν την σκανδάλη.

Πλάι τους, η αντισυμβατική δημιουργία του Μέντες γίνεται λιγότερο ένα φιλμ για τον πόλεμο μέσα στην έρημο και περισσότερο για τον πόλεμο μέσα στο μυαλό. Καταργώντας κάθε προσδοκώμενη δράση, γίνεται η πρώτη ταινία του είδους που χρησιμοποιεί για χαρακώματα το ανθρώπινο εσωτερικό και τις αφιλόξενες εκτάσεις του μυαλού. Εκεί που κρύβεται τελικά ο πιο ύπουλος εχθρός...

Λουκάς Κατσίκας