Αγαπημένος γιος, αδελφός, σύζυγος και πατέρας, ο ταγματάρχης Μίκαελ, κηρύσσεται νεκρός, και η υποτιθέμενη απώλεια φέρνει τα πάνω κάτω στο σπιτικό του.
Δύο αντιθέτου χαρακτήρα αδέλφια- ο ένας καθ όλα τέλειος, ο άλλος σταθερά ανεπρόκοπος. Ενας υποτιθέμενος θάνατος, που θα διατρέξει τη μισή αφήγηση σαν τραγική ειρωνεία. Ενας υπό εξέλιξη «παράνομος» έρωτας ανάμεσα σε δύο επίσης υπό εξέλιξη χαρακτήρες- ο αδελφός και η νύφη. Και μια επιστροφή εκτός προγράμματος, που θα φέρει μαζί της τη βία, συνεπώς ένα ακόμα σκληρότερο ταρακούνημα από εκείνο που προηγήθηκε. Μελόδραμα, είπατε; Σύμφωνοι. Οχι όμως περισσότερο μελόδραμα από μια ταινία του Μάικ Λι, των Νταρντέν, ή ακόμη από τις Ανοιχτές Καρδιές της ίδιας της Σουζάν Μπίερ, που επίσης είχε συγγράψει με τον Γιένσεν. Οι οποίοι προσθέτουν και αφαιρούν στο μέτρο που ούτε το δέντρο χάνεται (οι χαρακτήρες και η ιστορία), ούτε το δάσος παραμελείται (οι τύποι, τα σύμβολα και η συνολική παραβολή).
Αψογη η ακροβασία ανάμεσα στο ειδικό χρονικό και τη γενική μελέτη, σε μια ταινία που κατορθώνει να τσιγκλήσει τις ζωές μας με τον ίδιο τρόπο που πιάνει από τον γιακά τους ήρωές της. Το Δόγμα μόλις ωρίμασε κι ας νόμιζαν κάποιοι πως είχε ήδη πεθάνει πρόωρα...
ΡΟΜΠΥ ΕΚΣΙΕΛ
