Ο Φρανσουά είναι ένας arthouse σκηνοθέτης, που αποφασίζει να γυρίσει μία ταινία για τους ανεξερεύνητους πόθους των γυναικών και την κατάρριψη των όποιων σεξουαλικών ταμπού τους. Καθώς επιθυμεί να προβάλει στο πανί τις φαντασιώσεις των ίδιων των γυναικών και όχι τις δικές τους κρυφές επιθυμίες, δίνει στις πρωταγωνίστριές του την ελευθερία να αυτοσχεδιάσουν, να πειραματιστούν και να «ανακαλύψουν» έτσι το σενάριο της ταινίας. Το εγχείρημά του, ωστόσο, είναι καταδικασμένο από την αρχή, καθώς δύο «Άγγελοι Εξολοθρευτές» καραδοκούν τον τολμηρό voyeur και κινούν τα εκδικητικά τους νήματα για την καταστροφή του.

Εντάξει. Ας δεχτούμε ότι ο Ζαν Κλωντ Μπρισό είχε τις καλύτερες των προθέσεων γυρίζοντας τη συγκεκριμένη ταινία. Ας παραβλέψουμε τη φαλλοκρατική ματιά του δημιουργού σε ένα έργο που υποτίθεται ότι εξερευνά τη γυναικεία σεξουαλικότητα. Ας αφήσουμε στην άκρη τα τραγικά, δήθεν σουρεαλιστικά voice-over, που δεν προσθέτουν τίποτα στο φιλμ. Ας εξετάσουμε καλοπροαίρετα και την προσποιητά αφελή, σε σημείο εκνευρισμού, ερμηνεία του Φρεντερίκ Βαν ντεν Ντρίσε. Πώς μπορούμε όμως να αγνοήσουμε το δάνειο του τίτλου από την πλέον γνωστή και προσιτή ταινία του τέρατος Bunuel;

Οι εκδοχές είναι δύο: Είτε ο Μπρισό έχει πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του είτε θέλησε να φτιάξει μια παρωδία, μια σάτιρα για τους φιλόδοξους δημιουργούς που φλερτάρουν συνεχώς με την αποτυχία.

Σε κάθε περίπτωση, δεν καταφέρνει να μας πείσει. Οι «Άγγελοι Εξολοθρευτές» προκαλούν με τις ερωτικές τους σκηνές χωρίς να διαθέτουν ερωτισμό και καταλήγουν σε ένα ηδονοβλεπτικό παιχνίδι χωρίς ουσία. Στην προσπάθειά του να φτάσει στον πυρήνα, ο Μπρισό έπεσε στην ίδια παγίδα με τον ήρωά του, μένοντας έτσι στην καλογυαλισμένη επιφάνεια.

ΦΑΙΔΡΑ ΒΟΚΑΛΗ